.....และแล้วงานใหม่ก็ทำกรุเครียดจนได้.....

หายไปหลายวันอีกแล้ว

เพราะว่า ชีวิต มัวแต่สะเทือนใจเรื่องงาน อย่างมากมาย Y^Y

.

.

เรื่องงาน

ยังต้องใช้การปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อม กับผู้คนอีกเยอะ

แต่ที่หนักที่สุด ก็คงเป็นการปรับตัวให้เข้ากับ style การทำงานของคนที่นี่

.

.

ที่นี่ ระเบียบเยอะ ขั้นตอนแยะ

มีหลายแผนกที่เราต้องติดต่อ สื่อสาร

มีหลายคนที่เราต้องติดต่อ ซึ่ง มันทำให้กรุ เครียด _ _”

.

.

เนื่องจากว่า ไม่ชินกะการทำงาน style นี้

ลึกๆแล้วเล่นเอาแอนตี้ เหมือนกัน

แต่ทำไงได้ ในเมื่อชีวิตยังต้องเป็นแบบนี้ก็ต้อง “อดทน”

.

.

วันดี คืนดี ก็เกิดความรู้สึกว่า กรุไม่อยากไปทำงานเลย เซ็ง!!

แต่ก็นั่นแหละ ยังไงก็ต้องไป เพราะ “เงิน”

.

.

หลายๆคนก็เป็นห่วง แล้วก็บอกว่า มันอาจจะเป็นเพราะช่วงแรก

ต่อไป อะไรๆ ก็คงดีขึ้น

.

.

เหรอออออออออ มันจะเป็นอย่างนั้นเหรอออออออออออ

.

.

เรื่องการปรับตัวอาจไม่ใช่ปัญหาใหญ่ซักเท่าไหร่

แต่เรื่องหลักการทำงานต่างหากที่ทำให้วิตก

.

.

เชื่อมั๊ย?? สำหรับที่นี่ การทำอะไรผิดแม้แต่นิดเดียว

มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เหมือนคุณไปฆ่าคนตายเลยทีเดียว _*_

.

.

Y^Y ซึ่ง มันเป็นเรื่องยากมากที่เราจะทำอะไรไม่ผิดเลย

.

.

แล้วเราเองมันก็เป็นประเภท ทำงานสะเพร่าละที่หนึ่ง

แค่เข้าไปครั้งแรก ก็เจอ key ทั้ง PO พลาด ทั้ง ราคา ผิดไปหลายแล้ว

.

.

โชคดีที่ยังใหม่ เลยยังไม่ได้เจอใบเตือน

แต่โดนเรียกตักเตือนแล้ว แถมยังโดนขู่ไว้ว่า

“ปรับปรุงให้ดีขึ้นกว่านี้หน่อยนะ

ที่เรียกคุยวันนี้ เพราะว่าไม่อยากจะบอกเอาวันที่บอกผลว่าไม่ผ่านโปรเพราะอะไร”

.

.

คิดว่าถ้าเป็นคุณ คุณเครียดมั๊ย

สำหรับพรีม เครียดนะ เครียดมาก

((แมร่ง ยิ่งเครียดยิ่ง key ผิด ไปกันใหญ่เลย อยากจะบ้าตาย))

.

.

เจอหัวหน้าเรียกคุยอย่างนั้น แถมทิ่งท้ายไว้ว่า

“พี่ตั้งความหวังกะเราไว้มากนะ อย่าทำให้พี่ผิดหวังล่ะ”

.

.

แน่นอนแหละ น้องที่ทำงานก็บอกว่า

“ก่อนที่พี่จะเข้ามา หนูได้ยินมากว่า หัวหน้าเค้าบอกว่า คนที่จะมาใหม่ smart มาก

ภาษาดี แล้วก็เก่ง แล้วก็เงินเดือนเยอะ”

.

.

Y^Y เอาล่ะสิ เอาที่ไหนไปพูดกันว่ะ

กรุเนี่ยนะเก่ง กรุเนี่ยนะภาษาดี กรุเนี่ยนะเงินเดือนเยอะ

((หรือว่าสำหรับคนที่นี่ได้ขนาดนี้ถือว่าเยอะแล้วกรุก็ไม่เข้าใจ เพื่อนกรุมันได้มากกว่าตั้งเยอะ

ถ้าแมร่งอยู่ที่นี่ กรุว่าแมร่งได้เป็น assist แหงมๆ))

.

.

บ้าไปแล้ว เค้าจะสร้างภาพกรุขึ้นมาอย่างนี้ทำไมกรุก็ไม่เข้าใจ

สร้างภาพและคาดหวังว่าเราต้องเจ๋ง เราต้องแน่ เราต้องมีความสามารถ

.

.

แต่พอกกรุเข้าไปทำงานจริง

แมร่ง!!! ฉิบหายเลย กรุทำงานพลาดแบบ ผู้ใหญ่ไม่ปลื้มเลย

จะอะไรนักหนาว่ะ ไม่เข้าใจ ทำไมเข้าต้องตั้งความหวังกะคนๆนึง

((ที่พึ่งเข้ามาทำงานได้ 2 อาทิตย์ขนาดนี้ว่ะเนี่ย))

.

.

แต่ถึงมันจะเป็นแค่การเริ่มต้น แต่เราก็ทำพลาดแล้ว

เล่นเอาเสีย self มากๆ รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ

จนพาลเอาไปรู้สึกโทษ คนอื่นที่มาตั้งความหวังกะกรุทำไมว่ะ

.

.

ไอ้ครั้นจะบอกว่า จะทำให้ดีที่สุด แต่คนเรามันจะไม่พลาดเหี้ยอะไรเลย

มันจะเป็นไปได้ยังไง กรุอยากถาม

.

.

ตอนนี้เลยทำงานด้วยอาการพารานอยด์ และไม่มีความสุขเลย

.

.

แต่อย่างว่า ยังไงเราก็ต้องพยายาม

ไม่เคยรู้สึกเสียดายงานที่แสนจะสุขสบายของที่เก่า

ไม่เคยรู้สึกผิดที่เปลี่ยนงาน

ไม่เคยรู้สึกโทษตัวเองว่าออกมาจากที่เก่าทำไม

ไม่เคยรู้สึกเสียใจกะการตัดสินใจครั้งนี้

.

.

เพราะถ้าไม่ยอมเปลี่ยนงาน เราก็จะไม่มีทางรู้เลยว่า

จริงๆแล้ว ฝีมือการทำงาน ความละเอียดในการทำงานของตัวเอง

แมร่ง “ห่วย” ในขั้นวิกฤตแล้ว

.

.

การทำงานจากที่เก่า

ไม่เคยสนใจอะไร

ไม่เคยเอาความละเอียดใส่ใจในการทำงาน

ไม่เคยยี่หระ กะการทำงานพลาดแล้วพลาดเล่า

ไม่เคยสนใจว่าลูกค้าจะรู้สึกยังไง

.

.

ไม่เคยมีความรู้สึกผิดที่ทำอะไร แล้วผิดพลาดมากๆ

เช่นอย่างการลืมวางบิลเก็บเงินลูกค้า

แล้วทำให้หน่วยงานต้องโดน post due รับเงินไปเป็นเดือนๆ

.

.

นั่นสิ เราไม่เคยสนใจอะไรเลย วันๆ เอาแต่ทำงานไปงั้นๆ

ไร้หัวใจ ไร้ความรู้สึกรับผิดชอบ

ไร้ความใส่ใจในหน้าที่การงาน

.

.

สักแต่มั่นใจว่าตัวเองทำงานเก่ง เพราะต่อรองกะลูกค้าได้

สักแต่ว่าตัวเองเจ๋ง เพราะสั่งหัวหน้าให้ตามงานให้ตัวเองได้

สักแต่ว่าตัวเองแน่ที่สั่งให้ sale เชิญไปต่อรองกะลูกค้าเรื่อง due เก็บเงินลูกค้าเอง

((ทั้งๆที่ตัวเองลืมวางบิลเอง))

สักแต่ว่าตัวเองแน่เพราะทำงานเร็วไม่เคยทำให้งานลูกค้า shortage จน production มีปัญหา

.

.

ทำงานด้วยความมั่นใจแบบไร้สติ

ไม่เคยได้มองตัวเองเลย ว่าทำงานแย่แค่ไหน

.

.

นี่เป็นสิ่งที่สะสมมาทั้งหมด

และมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราเองเจอปัญหากะหน่วยงานใหม่ในปัจจุบัน

.

.

จะทำไงต่อไปดีว๊า ทำไงถึงจะทำให้มันออกมาดีว่านี้ว่ะ

ทำไงเค้าจะไม่ผิดหวังกะกรุว่ะ แล้วจะทำไง กรุถึงจะทำงานไม่พลาดเลยยยยยว่ะ

.

.

นั่นสิทำไงดีว่ะ ทำไง ทำไง ทำไง Y^Y

.

.

.....my long holidays....

.. ..

หลังจากที่จม-ปลักอยู่กะช่วงเวลาหยุดที่แสนจะยาวววววและนาน

.

.

นึกบ้างไม๊ ที่บางทีรู้สึกว่า แมร่ง!! ไม่อยากให้เปิดทำงานเลย

.

.

อยากหยุดอยู่อย่างนี้นานๆ แล้วก็มีเงินใช้

.

.

แบบว่าเดินไปที่ตู้ ATM แล้วก็ควักบัตร ATM ขึ้นมา

.

.

แล้วก็เอาไปเสียบที่เครื่อง กดโน่น กดนี่ ปู๊ดๆ ป๊าด ๆ

เงินก็ไหลออกมา พรึ่บๆๆๆๆ ((เสียงแบ๊งค์ร้อยเพียวๆ 555+))

เหมือนที่เรากดเงินเดือนค่าแรง ((ถูกๆ)) ของเราในแต่ละเดือนนั่นแหละ

..

..

หึ !!! เพ้อเจ้อว่ะ ~_~

พ่อไม่ได้รวย จะทำงั้นได้ไงว่ะกรุ

((แมร่ง!!))

.

.

วันหยุดหลายวัน หลายวันมาก แต่ได้ไปไม่กี่ที่หรอก

..

..

ไม่ได้กลับบ้านอย่างที่ตั้งใจ

เพราะว่า กลัวเค้าไม่รับน้องหมาขึ้นรถ

แล้วเราคงเสียใจมากที่ต้องหอบลูกๆ พะรุงพะรัง

ไปยืนที่คิวรถ แล้วเค้าบอกว่า "ไม่รับหมาขึ้นรถครับน้อง"

..

..

เลยคิดว่าไม่ไปดีกว่า

แม้จะรู้สึกผิดกับคำที่แม่บอกว่า

"คิดถึงหมา ไม่คิดถึงแม่เหรอ"

..

.

.

แต่ทำไงได้ เราเองก็ทำอะไรได้ไม่ได้มากเลย ณ ตอนนี้

..

..

สงกรานนต์ปีนี้ หลายๆคนคงได้ไปเที่ยว

..

..

ส่วนตัวเอง ไม่ได้ไปไหนหรอก

.

.

ได้แต่ไปแถวๆละแวกนี้ตามประสา

((ส่วนจะประสาอะไร ก็ช่างมันเหอะ))

..

.

อย่างน้อย วันหยุดหลายวันมานี้

ก็ได้เจอสิ่งดีๆ กะเค้าบ้างเหมือนกัน

.

. .

.

ดูชีวิตไม่ได้เงียบเหงาไปมากนัก

เพราะอย่างน้อยๆ เราก็ยังมีเพื่อนร่วมโลก ที่ทำให้เรายิ้มได้ไปวันๆ เชื่อเหอะ ^^

..

..

ปล. นี่คือครั้งแรกของการ up blog ที่ดึกที่สุด ((เกือบเที่ยงคืนแล้ว))

..

..

ปล.1 ซีรี่ย์ ของเกาหลี มีเรื่องไหนที่ทำให้คุณร้องไห้มากที่สุด

บอกด้วยจะไปซื้อมาดู

เพราะเรื่องที่ซื้อมา ((autumn in my heart))

คนขายรับประกัน ไม่ร้องให้ตึ๊บ

((กรุจะกลับไปตื๊บมัน เพราะกรุไม่มีน้ำตาซักแหมะแสรดดดด))

..

..

ปล.2 ไปดู ผีบุปผามาแล้ว เป็นเรื่องแรก ที่เด็กแว๊นซ์หลับตาปี๋

กรุก็กลัวนะ แต่ไม่เท่ามัน

.

.

.

ปล.3 สงกรานต์ในแบบของเด็กแว๊นซ์กะเด็กสก๊อยก็หนุกดีนะ

แต่เล่นเอากรุตัวดำเลย Y^Y ((ปรกติก็ขาวจะตายห่า))

..

..

..

ปล.4 8-9 วันที่ได้อยู่กะลูกๆและเด็กแว๊นซ์อย่างชุ่มปอด

ดีใจที่มีสิ่งมีชีวิตทั้งหมดอยู่ข้างๆอย่างนี้

อยากให้เป็นอย่างนี้ไปนานๆ จังวุ๊ย!!!

..

.

.

ปล.5 ไปขูดหินปูนมาทั้งคู่ ฟัน!!!เสียว!!!ทั้งคู่เลย เหอะๆๆ

..

..

^^

......กับชีวิตที่เปลี่ยนแปลง.....

หึ หึ _"_

คิดว่าจะหายไปไหนได้นาน

แต่จนแล้วจนรอด ก็ต้องโผล่มาอยู่ดี

อื้ม.....ผ่านไปได้ซักพักแล้ว ที่อะไรเปลี่ยนแปลงมากมาย

คนหนึ่งคน จะเปลี่ยนอะไรได้ซักแค่ไหนกัน

เออ.... ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือ พรีม เปลี่ยนไปเยอะ

อย่างแรก เออ นี่ไงชื่อเล่นจากพิม เป็น พรีม

((ไม่ได้กระแดะอยากเปลี่ยน แต่ว่ามันมีเหตุผลในตัวของมัน))

.

.

.

เรื่องที่ 1 เปลี่ยนงาน

งานที่ใหม่ ตอนนี้ทุกอย่างโอเค

ตอนแรกคิดว่าทำงานที่นี่ จะไม่ได้เล่นเอ็มเล่นเน็ทแล้ว

แต่ว่าผิดคาด ที่นี่ ทำทุกอย่างได้ปรกติ

แล้วที่ดีไปกว่านั้นคือ พรีม ไม่ต้องซื้อ lapotop เองแล้ว

เพราะว่าที่ทำงานใหม่เค้าให้ เอา laptop มาใช้ได้

((สบายดีจริง ไม่ต้องซื้อให้เปลือง 555))

.

.

.

เรื่องที่ 2 เปลี่ยนที่พัก

ไม่ได้ย้ายไปไหน ยังอยู่ที่บ้านสวนเหมือนเดิม

แต่ว่าย้ายชั้นจากชั้น 2 ((ไม่มีแอร์)) ไปอยู่ชั้น 6 ((แอร์เย็นฉ่ำ))

เสียค่าใช้จ่ายเยอะขึ้น แต่ว่าสวัสดิภาพชีวิตดีกว่าเดิม เหอะๆๆๆ _*_

.

.

.

.

เรื่องที่ 3 เปลี่ยนชื่อจริง

คือจากเดิมเนี่ย ชื่อ สุกัญญา แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่าง

เลยเปลี่ยนเป็น ชื่อ ชนาธินาถ ((อ่านยากหน่อย ชะ-นา-ทิ-นาด))

แปลว่า ผู้ที่เป็นที่พึ่งของผู้อื่น ((อื้ม ดูใจดีเนอะ)) และอีกคำแปลคือ พระวิษณุ

เขียนแบบ ภาษาอังกฤษ ได้อย่าง hi so ว่า

"Charnarthinarth"

.

.

.

.

เรื่องที่ 4 เปลี่ยนชื่อเล่น

จาก พิม เป็น พรีม ส่วนใครจะยังเรียกว่า พิมก็ไม่มีปัญหาค่ะ

แล้วแต่ศรัทธรา แต่พรีม ขอนุญาติ เขียนว่า "พรีม หรือ prim" นะค่ะ

((มันเป็นเรื่องของ ศาสตร์บางศาสตร์ เหอะๆๆๆ))

.

.

.

.

เรื่องที่ 5 เปลี่ยนวิถีการเดินทาง

เมื่อก่อนมีรถส่วนตัว ไปไหนต่อไหนสบาย สะดวก

ตอนนี้ไม่มีแล้ว เพราะว่า ขายรถ !!!

อื้ม....ขายไปแล้ว

เนื่องจากภาวะทางหนี้สิน อิอิ พรีมเลยต้องการ ปลดหนี้คร๊าบบบบพี่น้อง

ไม่เป็นไร เก็บเงิน ดาวน์ใหม่ แต่ตอนนี้ โหนรถเมล์ไปก่อน

ไม่ได้ลำบากขึ้นหรอก แต่ไม่สบายเหมือนเก่าเท่านั้นเอง

.

.

.

.

.

เรื่องที่ 6 เปลี่ยนเบอร์

คือว่า โชคดีมากที่ได้เบอร์นี้มา

มีไรโทรมาได้ค่ะ ได้ทุกอย่าง ยกเว้นยิมเงิน 555

08998884xx

บังเอิญว่าได้เลขสวย เลขท้าย 2 บวกกันได้เลขสวย

ผลบวก 9 หลัก 2 ตัวหลังยังได้เลขสวยอีก

อื้มมมมม......โชคดีจริงๆ

.

.

.

.

.

ปล. หมดแล้วเรื่องเปลี่ยน

ปล. หนึ่ง แต่ที่ไม่เปลี่ยนคือตัวตนของตัวเอง และความรัก

ปล.สอง ดีใจได้เช็คคืนภาษีแล้ว เหอะๆๆๆๆ

ปล.สาม คิดถึงเพื่อนๆทุกคนค่ะ มีโอกาศจะแวะไปอ่านไปเมนท์เหมือนเดิมนะค่ะ

ปล. สี่ ดีใจกับมิตรภาพที่ได้จากคนใจดีทั้งคู่

ปล. ห้า ได้เวลา บุปผาราตรี 3.1 แล้ว เหอะๆๆๆ

ปล. หก กลับบ้านด้วยสภาพโทรมและเหนื่อยล้าเพราะเมารถ แมร่งทู๊กกวัน

v

v

v

v