.....และแล้วงานใหม่ก็ทำกรุเครียดจนได้.....

หายไปหลายวันอีกแล้ว

เพราะว่า ชีวิต มัวแต่สะเทือนใจเรื่องงาน อย่างมากมาย Y^Y

.

.

เรื่องงาน

ยังต้องใช้การปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อม กับผู้คนอีกเยอะ

แต่ที่หนักที่สุด ก็คงเป็นการปรับตัวให้เข้ากับ style การทำงานของคนที่นี่

.

.

ที่นี่ ระเบียบเยอะ ขั้นตอนแยะ

มีหลายแผนกที่เราต้องติดต่อ สื่อสาร

มีหลายคนที่เราต้องติดต่อ ซึ่ง มันทำให้กรุ เครียด _ _”

.

.

เนื่องจากว่า ไม่ชินกะการทำงาน style นี้

ลึกๆแล้วเล่นเอาแอนตี้ เหมือนกัน

แต่ทำไงได้ ในเมื่อชีวิตยังต้องเป็นแบบนี้ก็ต้อง “อดทน”

.

.

วันดี คืนดี ก็เกิดความรู้สึกว่า กรุไม่อยากไปทำงานเลย เซ็ง!!

แต่ก็นั่นแหละ ยังไงก็ต้องไป เพราะ “เงิน”

.

.

หลายๆคนก็เป็นห่วง แล้วก็บอกว่า มันอาจจะเป็นเพราะช่วงแรก

ต่อไป อะไรๆ ก็คงดีขึ้น

.

.

เหรอออออออออ มันจะเป็นอย่างนั้นเหรอออออออออออ

.

.

เรื่องการปรับตัวอาจไม่ใช่ปัญหาใหญ่ซักเท่าไหร่

แต่เรื่องหลักการทำงานต่างหากที่ทำให้วิตก

.

.

เชื่อมั๊ย?? สำหรับที่นี่ การทำอะไรผิดแม้แต่นิดเดียว

มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เหมือนคุณไปฆ่าคนตายเลยทีเดียว _*_

.

.

Y^Y ซึ่ง มันเป็นเรื่องยากมากที่เราจะทำอะไรไม่ผิดเลย

.

.

แล้วเราเองมันก็เป็นประเภท ทำงานสะเพร่าละที่หนึ่ง

แค่เข้าไปครั้งแรก ก็เจอ key ทั้ง PO พลาด ทั้ง ราคา ผิดไปหลายแล้ว

.

.

โชคดีที่ยังใหม่ เลยยังไม่ได้เจอใบเตือน

แต่โดนเรียกตักเตือนแล้ว แถมยังโดนขู่ไว้ว่า

“ปรับปรุงให้ดีขึ้นกว่านี้หน่อยนะ

ที่เรียกคุยวันนี้ เพราะว่าไม่อยากจะบอกเอาวันที่บอกผลว่าไม่ผ่านโปรเพราะอะไร”

.

.

คิดว่าถ้าเป็นคุณ คุณเครียดมั๊ย

สำหรับพรีม เครียดนะ เครียดมาก

((แมร่ง ยิ่งเครียดยิ่ง key ผิด ไปกันใหญ่เลย อยากจะบ้าตาย))

.

.

เจอหัวหน้าเรียกคุยอย่างนั้น แถมทิ่งท้ายไว้ว่า

“พี่ตั้งความหวังกะเราไว้มากนะ อย่าทำให้พี่ผิดหวังล่ะ”

.

.

แน่นอนแหละ น้องที่ทำงานก็บอกว่า

“ก่อนที่พี่จะเข้ามา หนูได้ยินมากว่า หัวหน้าเค้าบอกว่า คนที่จะมาใหม่ smart มาก

ภาษาดี แล้วก็เก่ง แล้วก็เงินเดือนเยอะ”

.

.

Y^Y เอาล่ะสิ เอาที่ไหนไปพูดกันว่ะ

กรุเนี่ยนะเก่ง กรุเนี่ยนะภาษาดี กรุเนี่ยนะเงินเดือนเยอะ

((หรือว่าสำหรับคนที่นี่ได้ขนาดนี้ถือว่าเยอะแล้วกรุก็ไม่เข้าใจ เพื่อนกรุมันได้มากกว่าตั้งเยอะ

ถ้าแมร่งอยู่ที่นี่ กรุว่าแมร่งได้เป็น assist แหงมๆ))

.

.

บ้าไปแล้ว เค้าจะสร้างภาพกรุขึ้นมาอย่างนี้ทำไมกรุก็ไม่เข้าใจ

สร้างภาพและคาดหวังว่าเราต้องเจ๋ง เราต้องแน่ เราต้องมีความสามารถ

.

.

แต่พอกกรุเข้าไปทำงานจริง

แมร่ง!!! ฉิบหายเลย กรุทำงานพลาดแบบ ผู้ใหญ่ไม่ปลื้มเลย

จะอะไรนักหนาว่ะ ไม่เข้าใจ ทำไมเข้าต้องตั้งความหวังกะคนๆนึง

((ที่พึ่งเข้ามาทำงานได้ 2 อาทิตย์ขนาดนี้ว่ะเนี่ย))

.

.

แต่ถึงมันจะเป็นแค่การเริ่มต้น แต่เราก็ทำพลาดแล้ว

เล่นเอาเสีย self มากๆ รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ

จนพาลเอาไปรู้สึกโทษ คนอื่นที่มาตั้งความหวังกะกรุทำไมว่ะ

.

.

ไอ้ครั้นจะบอกว่า จะทำให้ดีที่สุด แต่คนเรามันจะไม่พลาดเหี้ยอะไรเลย

มันจะเป็นไปได้ยังไง กรุอยากถาม

.

.

ตอนนี้เลยทำงานด้วยอาการพารานอยด์ และไม่มีความสุขเลย

.

.

แต่อย่างว่า ยังไงเราก็ต้องพยายาม

ไม่เคยรู้สึกเสียดายงานที่แสนจะสุขสบายของที่เก่า

ไม่เคยรู้สึกผิดที่เปลี่ยนงาน

ไม่เคยรู้สึกโทษตัวเองว่าออกมาจากที่เก่าทำไม

ไม่เคยรู้สึกเสียใจกะการตัดสินใจครั้งนี้

.

.

เพราะถ้าไม่ยอมเปลี่ยนงาน เราก็จะไม่มีทางรู้เลยว่า

จริงๆแล้ว ฝีมือการทำงาน ความละเอียดในการทำงานของตัวเอง

แมร่ง “ห่วย” ในขั้นวิกฤตแล้ว

.

.

การทำงานจากที่เก่า

ไม่เคยสนใจอะไร

ไม่เคยเอาความละเอียดใส่ใจในการทำงาน

ไม่เคยยี่หระ กะการทำงานพลาดแล้วพลาดเล่า

ไม่เคยสนใจว่าลูกค้าจะรู้สึกยังไง

.

.

ไม่เคยมีความรู้สึกผิดที่ทำอะไร แล้วผิดพลาดมากๆ

เช่นอย่างการลืมวางบิลเก็บเงินลูกค้า

แล้วทำให้หน่วยงานต้องโดน post due รับเงินไปเป็นเดือนๆ

.

.

นั่นสิ เราไม่เคยสนใจอะไรเลย วันๆ เอาแต่ทำงานไปงั้นๆ

ไร้หัวใจ ไร้ความรู้สึกรับผิดชอบ

ไร้ความใส่ใจในหน้าที่การงาน

.

.

สักแต่มั่นใจว่าตัวเองทำงานเก่ง เพราะต่อรองกะลูกค้าได้

สักแต่ว่าตัวเองเจ๋ง เพราะสั่งหัวหน้าให้ตามงานให้ตัวเองได้

สักแต่ว่าตัวเองแน่ที่สั่งให้ sale เชิญไปต่อรองกะลูกค้าเรื่อง due เก็บเงินลูกค้าเอง

((ทั้งๆที่ตัวเองลืมวางบิลเอง))

สักแต่ว่าตัวเองแน่เพราะทำงานเร็วไม่เคยทำให้งานลูกค้า shortage จน production มีปัญหา

.

.

ทำงานด้วยความมั่นใจแบบไร้สติ

ไม่เคยได้มองตัวเองเลย ว่าทำงานแย่แค่ไหน

.

.

นี่เป็นสิ่งที่สะสมมาทั้งหมด

และมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราเองเจอปัญหากะหน่วยงานใหม่ในปัจจุบัน

.

.

จะทำไงต่อไปดีว๊า ทำไงถึงจะทำให้มันออกมาดีว่านี้ว่ะ

ทำไงเค้าจะไม่ผิดหวังกะกรุว่ะ แล้วจะทำไง กรุถึงจะทำงานไม่พลาดเลยยยยยว่ะ

.

.

นั่นสิทำไงดีว่ะ ทำไง ทำไง ทำไง Y^Y

.

.