.....ภาพของสิ่งมีชีวิตทั้ง 5......

10 วันผ่านไปแล้วสำหรับการทำงานหน้าเตา

ทั้งร้อน เหนื่อย เมื่อยล้า และต้องรีบเร่ง เวลาที่ลูกค้ามี order สั่งพร้อมกันเยอะๆ

.

.

.

อืมมม....ก็ดีสิ ดีไง ลูกค้าเยอะ สั่งสเต็กทานเยอะๆ

นั่นก็หมายถึงรายได้เราจะต้องได้มาเยอะๆเหมือนกัน ^^

.

.

.

10 วันแล้วจากการทำงานแบบไม่ได้พักเลย ((ไม่อยากพักเองแหละ งก!!!))

ไม่ใช่แค่ตัวเองเท่านั้น เด็กแว๊นซ์เองก็เช่นกัน

ที่ต้องมาเป็นลูกมือให้ในเวลาที่เค้าเลิกจากงานประจำในแต่ละวันแล้ว

.

.

.

บางทีก็อยากถามเหมือนกัน....

”ป๊าเหนื่อยมากมั๊ย กลางวันก็ต้องทำงาน ตกเย็นยังจะต้องมาช่วยเค้าอีก”

((พรีมจะเรียกเด็กแว๊นซ์ว่า “ป่าป๊า” เพราะเค้าเป็น ป่าป๊า ของลูกๆทั้ง 4 ของพรีม))

.

.

.

.

พรีมรู้ว่าเด็กแว๊นซ์ คงเหนื่อยไม่น้อย

.

.

เช้า ก็ต้องตื่นแต่เช้า แถมต้องแว๊นซ์ไปทำงานถึงบางนา

เย็น ก็ต้องแว๊นซ์ๆๆๆกลับมาพหลฯ 55อย่างรีบเร่ง

((เพราะอยากมารีบมาช่วยงานเมียเร็วๆ))

.

.

.

เด็กแว๊นซ์ทำหน้าที่ลูกมือได้ดี อย่างไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย

ไม่เคยปริปากบ่นอะไรเลยซักนิด

.

.

.

เด็กแว๊นซ์ยังเป็นคนของเก็บเงิน ทอนเงินแทนพรีม ((ผู้ซึ่งคิดเงินไม่ได้เรื่องเลยซักครั้ง))

ขายของเสร็จ ช่วยเก็บโน่น เก็บนี่ ช่วยคิดเงิน สรุปยอดขายให้ทุกๆวัน

.

.

.

แถมอาหารทุกมื้อที่พรีมกินที่ร้าน ตกเย็นเด็กแว๊นซ์ก็ต้องมาจ่ายให้

แล้วก็เป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวทุกๆเย็นด้วย

.

.

.

ยังไม่พอ เวลาที่เรากลับถึงบ้านพร้อมกัน

ทั้งที่ยังเหนื่อยล้าทั้งคู่

แต่หน้าที่ในการเก็บข้าวของที่ลูกๆเล่นซนกระจายในทุกๆวัน

.

.

เก็บขี้เก็บเยี่ยว ก่ำกั๊ม ((ที่ไม่เคยเยี่ยวและอึ๊ ที่กระบะได้เลย))

ก็ยังเป็นหน้าที่ของเด็กแว๊นซ์อีกนั่นแหละ

.

.

.

พรีมไม่รู้จะขอบคุณป๊ายังไง เพราะทุกๆสิ่งที่ป๊าทำทุกๆๆๆๆๆๆๆๆอย่าง

มันบอกให้พรีมรู้แล้ว ป๊ารักแล้วก็เป็นห่วงพรีมที่สุด

.

.

.

พรีมคงไม่มีอะไรจะพูดมาก

พรีมรู้แค่ว่า พรีมดีใจที่ได้ป๊าเป็นคนรัก แล้วก็เป็นป่าป๊าของเด็กๆ

.

.

.

นี่แหละมั้งที่เค้าบอกว่า

"คนที่รักเรา จะพร้อมอยู่ข้างๆเราและเป็นกำลังใจให้เราเสมอ"

ไม่ว่าเราจะอยู่ในช่วงเวลาไหนก็ตาม

.

.

.

อ้อ!!! แล้วกำลังใจอีกอย่าง

ที่ทำให้เราทั้งคู่หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งทั้งคู่เมื่อกลับถึงบ้านก็คือ

เด็กๆทั้ง 4 ตัว ที่ทำให้เรายิ้มได้ มีความสุขเวลาที่เรามาเจอหน้าพวกเค้า

.

.

.

ไม่ว่าเราจะหายไปไหนมานานแค่ไหน แต่เมื่อกลับถึงบ้านพวกเค้าจะดีใจเป็นที่สุดทุกตัว

v

v

v

น้องพุกลูกสาวสุดที่เลิฟ สุดใจขาดดิ้น

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

. . . . . . . . . . . .

.

.

v

v

v

พี่หริ่งสุดเลิฟของป๊ามัน และน้องก้องอิหมาตัวซน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

. . . . . . . . . . . . . .

.

.

v

v

v

นี่ก็ก่ำกั๊ม ก่ำเอ๋อ~.~

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

แม่รักลูกๆทั้ง 4 แม่รักป่าป๊า ของพวกหนูด้วย

ขอแค่ทั้ง 5 ชีวิตอยู่กะพรีมไปนานๆที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก็พอ ขอแค่นี้แหละ

.

.

.

วันนี้เหนื่อยแค่ไหนก็ต้อง สู้สู้ ใช่ม๊ะ ^^

.

.

.

.

ปล. ตอนนี้ที่อัพ blog เป็นเวลาอีกไม่กี่นาทีจะตี 3 แล้ว

.

.

ปล.1 เลยแอบถ่ายรูปสิ่งมีชีวิตทั้ง 5 บนที่นอน ที่นอนกองรวมกันมาให้ดู

v

v

v

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ปล.2 หลับกันแบบว่า.....ไม่สนใจกรุเลย ^^”

.

.

ปล. 3 พรีมรู้ค่ะว่า ป๊าเหนื่อยมาก พรีมก็เหนื่อย แต่!!!ยังคงไม่หลับ

.

.

ปล. 4 เพราะ เบอร์ดี้กระป๋องแดงยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง แสรดดดดดด U^U

.

.

.

.....30 สิ่ง ที่เพิ่งได้รับรู้จากการทำร้านสเต็ก......

ผ่านไปแล้ว 4 วันกับการเป็น chef มือหนึ่ง ((ใช่สิ~~ มีอยู่มือเดียวนี่นา _ _”))

เหนื่อยมากกกกก.....ทำงานไป ล้างของไป มือจะเปื่อยหมดแล้วแหละ

.

.

.

ว่าจะซื้อวาสลีนสำหรับมือมาใช้ก็กระไรอยู่

เดี๋ยวก็ต้องทำอาหารอีก เดี๋ยวมือก็ต้องเปียกน้ำอีก

งานนี้ไข้ 2009 คงไม่ได้แดรกหรอก เพราะว่ากรุล้างมืออยู่ตลอดเวลา _*_

.

.

.

การทำงานที่นี่เพียงเวลา 4 วันต็มๆ ก็พอให้มองเห็นอะไรหลายๆอย่าง

ที่ปรากฏทั้งหน้าร้านแหละหลังร้าน

.

.

.

1. เวลาใช่มีดหั่นผักต้องระวัง ไม่งั้น เล็บหรือนิ้วจะเสียเลือดได้ Y^Y

.

2.ถ้าว่างแล้วก็จะว่างยาว แต่ถ้ามาที ก็จะโดนรุมจากลูกค้าที่มักมาพร้อมกันทีละ 3-4 โต๊ะเสมอ

.

3.แม่ครัว เวลาได้ตะหลิวใหม่ จะดีใจยิ่งกว่าได้เสื้อสวยๆอีก เชื่อป่ะ

.

4.เกย์ ทอม ดี้ มักมาเป็นกลุ่ม แล้วก็เป็นสปีชี่เดียวกันทั้งกลุ่ม

.

5.เนื้อสัตว์ที่ freeze มาต้องใช้เวลา เกือบทั้งวันกว่ามันจะละลาย

.

6.ลูกค้าบางคนไม่รู้ว่า T-Bone มันทำมาจากเนื้อวัว

.

7. แต่บางคนก็ไม่รู้ว่า pork shop ไม่จำเป็นต้องมีกระดูกตัว T ติดอยู่ที่เนื้อก็ได้

((จะให้มีทุกชิ้นได้ไงคร๊าบบบ หมู 1 ตัวมันจะมีกระดูกตัว T ยาวซักแค่ไหนกัน...ว่ะ ~^~))

.

8.เพื่อความอร่อย เราต้องใช้เวลาในการทอดเฟรนซ์ฟรายด์นานพอดู

.

9. การที่ลูกค้ามาทานอาหารอย่างเดิมเหมือนเมื่อวานแสดงว่า ของเราอร่อย ((แม่นบ่))

.

10.พนง.รัฐวิสากิจ สามารถมานั่งกินเหล้า เคล้ากับแกล้มตั้งแต่ 11.00-17.00

((ไม่ทำงานหรือไงแสรดดดด))

.

11. ผู้ชายมักกินสเต็กเนื้อ ผู้หญิงมักกินสเต็กหมู

.

12. พึ่งรู้ว่า คนไทยนี่ก็ชอบกินสลัด แต่ส่วนใหญ่ไม่ชอบหัวหอม และมะเขือเทศ

.

13. แม่ค้าที่ตลาดยิ่งเจริญ 90% หยิ่ง ไม่ง้อลูกค้า

.

14. เวลาโดนลูกค้ารุมมาหลายๆโต๊ะพร้อมๆกัน จะทำอะไรไม่ถูก

บางทีต้องทวนย้ำอยู่นั่นว่า เค้าสั่งอะไร((ก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงต้องรนอย่างนี้ทุกที U^U))

.

15. 39 + 29 + 79 =???? กรุไม่เคยบวกเลขพวกนี้ในใจได้เลย ให้ตายเหอะ

รู้งี้ให้แม่ส่งเรียนคุมองค์มาตั้งแต่ 4 ขวบแระ Y^Y

.

16. แม้ว่าจะได้นอนเวลาเดิม แต่ตื่นสายได้กว่าเดิมกว่า 4-5 ชม.

ก็ไม่ทำให้กรุเลิกขี้เซาแต่อย่างใด ZZzzzz....

.

17. เวลาทำครัวแล้วเหงื่อออกมากๆ ก็พาลจะเป็นลมได้ว่ะ Y^Y

.

18.ถ้าเราใช้เครื่องใช้ไฟฟ้า พร้อมกันหลายๆตัวในเลาเดียวกัน มันจะทำให้ไฟตก!!!! ((ต้องเปลี่ยนหม้อ))

.

19. เวลายืนนานๆ แล้วปวดส้นเท้ามากๆ สิ่งหนึ่งมันคงมาจาก กรุอ้วน นน.เกินแสรดดดดดด

.

20. คนทำงานมักจะสั่ง T-bone หรือแซลมอนทาน

.

21.แต่ นศษ.มักทานของทานเล่นพวก เฟรนซ์ฟรายด์ หรือนักเก็ต

.

22.กระทะเคลือบเทฟล่อน ยี่ห้อดีๆแพงๆใช้ได้สมราคาจริง จริ๊งงงงงง!!!

.

23. ซอสมะเขือเทศ หมดเร็วกว่าซอสพริก

.

24. มีดพลาติกถูกๆคมกว่ามีดสแตนเลสแพงๆอีกแหนะ

.

25. สเต็กแบบ take home ต้นทุนสูงกว่าทานที่ร้านเด้อ

.

26.พออยู่กะการทำสเต็กทุกวันๆ จะรู้สึกไม่อยากกินไปซะเฉย

.

27. แล้วก็เพิ่งรู้ว่า ชั้นนี่ทำอาหารให้ชาวบ้านเค้ากินก็อร่อยเป็นกะเค้าเหมือนกันน๊า อิอิ ^^

.

28.แล้วก็เพิ่งรู้ว่า ชั้นนี่ทำอาหารให้ชาวบ้านเค้ากินก็อร่อยเป็นกะเค้าเหมือนกันน๊า อิอิ ^^

oops!!!! ซ้ำ เพื่อจย้ำว่าอร่อย แหะๆ

.

29. เพลงเพื่อชีวิตแบบคนใต้ฟังไปๆ เออก็เพราะดี

((หลังร้านเปิดบ่อยจนกรุจะร้องได้แระ _ _"))

.

30. หลังร้านเป็นคนปักษ์ใต้ ชอบกินข้าวเหนียว ส้มตำต้อง!!!ปูปลาร้า

และฟังเพลง "จังซี้ มันต้องถอน" พร้อมกับแอบ dance เล็กๆไปด้วย 5555+ ^^"

.

. และนี่ก็คือทั้งหมดที่ได้จากการทำงานแบบใหม่ค่ะ

.

.

แต่ที่รู้แบบแน่ๆเลย คือความร้อน และความเหนื่อย

แล้วไอ้เราก็ยิ่งเป็นคนเหงื่อออกง่ายมาก เจอร้อนๆ ระอุแบบนี้....ตาย!!!! U^U

.

.

.

แต่ก็นั่นแหละ ยังไงก็ต้องสู้ สู้ ^^

.

.

.

ปล. ยอดขาย รวม 4 วัน ถือว่าได้ทะลุเป้า

ปล. 1 ที่ร้านเป็นร้าน แบบ indoor นะค่ะ มีแอร์

รับรองว่าจะได้ลิ้มรสความอร่อยพร้อมอากาศที่เย็นฉ่ำ ร้านไม่ได้กะโหลกกะลานะค๊า

ปล. 2 เวลาเปิด 12.00-22.00 น. ทุกวันค่ะ

ปล. 3 ร้านอยู่พหลฯ 55 ซอยข้างวัดพระศรีฯค่ะ อยากมาแต่มาไม่ถูก โทร. 083-053-2883

.

.

.

....กับอาชีพใหม่วันแรก.....

ผ่านไปหนึ่งวันแล้วกับการเริ่มต้นของชีวิตการทำงานแนวใหม่

เมื่อเช้าวันจันทร์ที่ผ่านมา ยังแอบสะดุ้งตื่นตอนเวลา ตีห้าครึ่ง

.

.

ไม่ได้เผลอตัวคิดว่าต้องตื่นไปทำงานประจำอะไร

แต่มันเคยสะดุ้งตื่นประจำในเวลานี้

.

.

ยังคิดอยู่เลยว่า

“เหรี้ย!!! กรุตื่นทำไมเนี่ย ไม่ได้ต้องแหรกขี้ตาไปทำงานไกลๆซะหน่อย”

((เพราะความจริง กรุตื่น 9 โมงเช้าก็ยังทัน อิอิ ^^”))

.

.

วันแรกของการขายสเต็ก ขอบอกว่าเหนื่อยมาก _ _”

เพราะว่าคงยังไม่ชินกะการต้องยืนนานๆ อย่างนี้เท่าไหร่ เหอะๆๆ

อีกอย่างลูกค้าเยอะด้วย ฮิ้ววววววววววววววววววว

.

.

วันแรกที่ผ่านมา ยังไม่ได้ถือว่าเป็นการขายจริง

แค่เป็นการ Pre-sales เท่านั้น ((แปลว่าอะไรก็ช่างมันเหอะ อิอิ))

แต่ก็ประมาณว่า เป็นช่วงทดลองฝีไม้ลายมือนั่นแหละ

.

.

แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี

ยอดในวันแรกถือว่าโอเคนะ เกินคาดของพรีมนั่นแหละ

^^”

.

.

.

จากการสำรวจ ลูกค้า แต่ละรายทานหมดเกลี้ยงทุกจานเลย

แต่คุณเต้ยเซวว่า...เค้าหิวหรือเปล่า...

เอ่อ... _ _” ไม่หรอกม๊างงงง อร่อยนั่นแหละ เหอะๆๆ

.

.

.

แรกๆก็ไม่กล้าถามลูกค้าว่ารสชาติเป็นไงมั่ง

กลัวเค้าบอกว่าไม่ได้เรื่อง เหอะๆๆ ^^”

.

.

ก็เลยลองถามโต๊ะนึงที่สั่งหลายอย่างทาน เค้าบอกว่า “อร่อยครับ”

.

.

.

เฮ่อออออออ!!~~~ โล่งอก

.

.

.

อย่างน้อยก็แดรกได้แหละว๊า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

.

.

แต่ถ้าเป็นคนกันเองมาทาน

ก็ได้รับคำติชมแบบตรงๆดี แต่ส่วนใหญ่จะบอกว่าอร่อย

ทั้งสเต็ก น้ำเกรีวี่ แล้วก็สปาเก็ตตี้ เหอะๆๆๆ

อย่างนี้ค่อยมีกำลังใจหน่อยเนอะ

สู้ สู้ ^^

.

.

สำหรับเพื่อนๆคนไหนอยากจะมาลองทางดู

ก็เชิญได้เลยนะค่ะ พหลโยธิน 55 ข้างๆก็วัดพระศรีฯ

หาไม่ยากค่ะ โทรหาพรีมก็ได้นะ 083-053-2883

.

.

.

เมนูแนะนำ

ก็ แซลมอนสเต็กค่ะ ดูไฮโซ๊ ไฮโซ หุหุหุ ^^

.

.

ทีโบนโคขุนก็มีค่ะ ((เหมาะสำหรับคนชอบทานเนื้อนุ่มๆ))

.

.

อ้อ...เรามี น้ำจิ้มแจ่วรชาดแซ่บๆสำหรับผู้นิยมความแซ่บด้วยค่ะ

อุ๊ย!!!อีกนิดนะคะ หนมปังกระเทียเนี่ย รับรองว่า อร่อยไม่แพ้ ร้านไหนหรอก

เนื้อหนมปัง กรอบนอกนุ่มใน หนึบหนับดีนักแล

.

.

.

ขอบคุณทุกท่านที่เป็นกำลังใจสนับสนุนค่ะ ^^”

.

.

.

ปล.ถึงลูกค้าจะเยอะ แต่ยังแว๊บบบบอัพ blog ได้นะค๊า อิอิ^^

.

.ปล1 . เวลาเปิดปิด 12.00-22.00 น.เด้อค่ะเด้อ

.

.

.....อัพ เรื่องแหววๆ ครบรอบ 1 ปี กะเค้ามั่งดีกว่า....

โหะ โหะ โหะ ^O^

ในที่สุด อิพรีมก็ได้ปลดปล่อย หรือปลดแอก ตัวเองแล้วววววว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ^____^

จบกันซะที อาการหลอนที่ครอบงำกรุอยู่ได้ แสรดดดดดด U^U

.

.

แหม...มันช่างสบายใจอะไรอย่างนี้ล่ะค๊า ฮิ้ววววววววววว

((วันนี้เค้าตื่นเกือบบ่าย 3 แหนะ แหะๆ ^^”))

.

.

.

งั้นวันนี้คือวันดีๆ เราเอาเรื่องดีๆ มาเล่าให้ฟังมั่งดีกว่า

.

.

หลังจากที่ชีวิตตกอยู่ในหลุมดำมาได้ซักระยะ U^U ((น่าสงสารแสรดดด))

สังเกตได้จากการเขียน blog แมร่งจะดำๆทะมึนๆ ขมุกขมัวยังไงก็ไม่รู้ พับผ่า!!!

.

.

วันนี้ ข้าพเจ้า ก็พร้อมที่จะเอาเรื่อง((ส่วนตัว))ดีๆ มาอวดกะเค้ามั่ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เพราะปรกติ อัพแต่เรื่องสะเทือนใจให้ใครๆเค้า.....สังเวช

_ _”

.

.

เมื่อต้นเดือนที่แล้ว ที่ผ่านมา เป็นวันครบรอบ 1 ปี ของพรีมกะเด็กแว๊นซ์

((อืมมมมม 1 ปีแล้ว เร็วดีจริง ^^))

.

.

เด็กแว๊นซ์ ต้องการ surprise พรีมค่ะ โดยการย้ำนักหนา

ว่าวันนั้นจะพาพรีมไปดูหนังที่ เซ็นทรัลแจ้งฯนะจ๊ะ เซ็นทรัลแจ้งฯ ((ท่องไว้ ท่องไว้))

.

.

หึหึหึ ปรกติเค้าก็ไม่ได้เป็นคนจะมาจุ้นจ้าน บอกว่าเราต้องไปดูหนังที่ไหน

กินข้าวร้านไหน หรืออะไรแนวนี้หรอก

((เพราะคำสั่งนั้น ส่วนใหญ่มันจะมาจากปากพรีม ซะมากกว่า แหะๆ ^^”))

.

.

แต่ช่วงก่อนหน้านั้นซัก 1-2 วัน ชักสังเกตุ ตะหงิดๆว่าจะพาไปดูหนังเรื่องนี้

แต่!!! ทำไมต้องเป็นที่เซ็นทรัลแจ้งฯเท่านั้น ((ว่ะ))

.

.

ก็สงสัย อะน่ะ แล้วก็ได้หาเก็บความสงสัยไว้ไม่ พรีมก็ถามเลย

พรีม : ทำไมต้องเซ็นทรัลแจ้งฯว่ะ ไกลจะตาย เนี่ยเซ็นทรัลรามอินทราเนี่ย ใกล้บ้านทำไมไม่ไป

((กรุล่ะไม่เข้าใจมรึงเจรงๆ))

เด็กแว๊นซ์ : เหอะหน่า....((ทำสีหน้า แววตา ท่าทางมีพิรุธสุดๆ))) (_ *_)

.

.

พรีม : แกจะทำ surprise ชั้นละเซ๊~!!!!..... หึหึหึ ^ ^ ((รู้หรอกหน่า))

เด็กแว๊นซ์ : จะถามทำไมค๊าบบบบ ไม่ต้องสงสัยซักเรื่องได้มั๊ยค๊าบบบบบ(_ *_) + U^U

.

.

เอาเหอะ...ชั้นไม่ถามแกมากก็ได้ อยากรู้นักว่าจะ surprise อะไรว่ะ

ดอกไม้ซักช่อเหรอ? หรือจะแหวนเพรชซักวง? ตั๋วเครื่องบินไป-กลับมัลดีฟเหรอ? ((ป๊าดดดด)) หรือว่าจะพากรุไปแดรกไอติมรัมเรซิ่นของโปรดซัก 10 ลูกว๊าวววว??

.

.

เชื่อป่ะเด็กแว๊นซ์เก็บความลับที่จะเอาไว้ surprise พรีม

แบบเนียน((แล้วเหรออออ))สุดๆเลยละค่ะงานนี้ อิอิ

.

.

แต่สำหรับพรีมเหรอ ไม่มีหรอกค่ะ เซอร์พ้งเซอร์ไพร้อะไร

เพราะ....ไม่ได้เตรียม ฮ่า ฮ่า ฮ่า น่าปลื้มป่ะล่ะค๊า ^^”

((ก็คนมันคิดไม่ออกนี่หว่า))

.

.

.

แต่พอถึงวันนั้น พรีมก็จูงมือพาเค้าเดินไปตลาดเปิดท้าย

เพื่อไปทำเสื้อคู่ ที่จู่ๆ ก็แว๊บคิดได้ขึ้นมาอย่างปาฏิหาริย์ ซะงั้น โหะๆๆๆ ^O^

.

.

.

ถึงเวลาที่ต้องไปเซ็นทรัลแจ้งฯ กันค่ะ

((ห้างที่เด็กแว๊นซ์ช่างตั้งใจเสียอย่างแน่วแน่ว่าจะเซอร์ไพร้สอิพรีมให้ได้))

.

.

ไอ้เราก็คิดๆๆนะว่ามันจะเซอร์ไพร้ส์อะไรกรุว๊า???

ก็เห็นทุกอย่างปรกตินี่นา

.

.

แหม...แต่อะไรก็เกิดดลใจไม่รู้ค่ะ

พรีมเกิดปวดฉี่ขึ้นมาซะงั้น เลยขอตัวเข้าห้องน้ำโดยลำพัง

.

.

เท่านั้นแหละคร๊าบบบบบบ

เด็กแว๊นซ์ใส่เกียร์หมาไปหาของเซอร์ไพร้ส์ทันที

.

.

พรีมเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่!!!! อิเด็กแว๊นซ์ไม่อยู่บริเวณนั้น

ไปหาอะไรมาทำเซอร์ไพร้ส์ถึงไหนน๊ออออแสรดดดดดด

.

.

รอได้ซักแป๊บบบบบบ

เด็กแว๊นซ์ก็เดินมาพร้อม ตุ๊กตา ชิวาว่าตัวโตๆ

เอ่อ _ _” ไม่สิ ตุ๊กตาชิวาว่า ตัวเล็กๆหัวโตๆตะหาก

.

.

มันเป็นตุ๊กตา แบบที่พรีมเคยร้องอยากได้

ตอนที่อิเจ๊69 ซื้อไปให้พี่บีย์ในวันฉลองรับปริญญาอะค่ะ

.

.

แต่ตัวที่พรีมได้ ตัวหญ่ายยยยกว่าว้อยยยยยยยยยย 5555+

.

.

พรีมตั้งชื่อมันว่า “ตาปรือ” หึหึหึ ก็ดูตามันสิ เมื่อไหร่จะตื่นฟร่ะ

.

.

.

แล้ววันนั้นเราก็ไปฉลองวันครบรอบเล็กๆของเราด้วยการ

ทานอาหารที่พรีมชอบ

กินไอติมที่พรีมโปรด

ดูหนังที่พรีมอยากดู

พร้อมกับชื่นชมขอบขวัญที่พรีมอยากได้

.

.

แหม....เด็กแว๊นซ์นี่น่ารักที่สุดเลยค่ะ

วันนี้เค้าขี้เกียจจะมานั่งสาธยายในความรักที่เรามีต่อกัน อย่างนี้ อย่างนั้น อย่างโน้น

.

.

เค้าแค่อยากจะบอกว่า

สิ่งที่ตะเองให้อาจไม่ได้มากมายอะไร แต่เค้าก็ชอบความเรียบง่ายอย่างนี้

เพราะถ้ามันมากว่านี้ มันก็อาจไม่ใช่วิถีชีวิตของเรา

.

.

สิ่งที่พรีมต้องการที่สุดคงไม่ใช่อะไร นอกจากความรัก ความเข้าใจที่เรามีต่อกัน

สิ่งที่เค้าอดจะขอบคุณไม่ได้อีกอย่างคือ ตลอด 1 ปีที่ผ่านมา

เค้าไม่เคยมีน้ำตาเพราะเรื่องระหว่างเรา แม้แต่หยดเดียว

((แกนี่แมร่งโคดเก่งเลยว่ะ เหอะๆๆ))

.

.

เค้ากะลูกๆทั้ง 4 รักป่าป๊า ที่สุดเลยคับ ^^

.

.

.

.... up date ความคืบหน้า.....

สืบเนื่องจาก blog คุณเต้ย Hero_tom เรื่องนี้

http://hero-tom.blogspot.com/2009/06/test-steak-by-herotom-chef-prim.html

.

.

เอาล่ะ....อย่างที่เคยบอกว่าพรีมได้งานใหม่แล้ว แถมงานนั้นยังน่าสนุกและท้าทายอีกตะหาก

((จะไม่ให้ท้าทายได้ไงว่ะ เกิดมาก็เคยแดรกแต่สเต็ก ไอ้เรื่องทำเป็นหรือก็ไม่ หึหึ

_ _”))

.

.

เรื่องของเรื่องคือ พรีมได้รับการเสนอให้ไปเป็น Chef steak project ของคุณเต้ย

((ป๊าดดด!!! เรียกตัวเองว่า chef เลยทีเดียว เหอะๆๆ)) ฮ่า ฮ่า ฮ่า

.

.

ก็เรียกให้มันดูหรูๆ ไปงั้นแหละ ดู series เกาหลีมากไปหน่อย ก็งี้แหละ

((นางเอกมักไต่เต้าจากเด็กล้างจาน ก้าวไปสู่ความเป็น chef มือหนึ่งของร้าน

- - กรุณานึกภาพอิพรีมในชุด chef สีขาว ยืนท้าวสะเอว

หน้าแหงนมองฟ้า แล้วหัวเราะออกมาดังๆ ^O^ โหะ โหะ โหะ....))

.

.

เรื่องของเรื่องที่ได้รับเกียรตินี้ เพราะคุณเต้ยอยากทำร้านสเต็ก เพื่อเพิ่มความหลากหลายของเมนู

ให้กับร้านอาหารตามสั่งที่มีอยู่เดิม...เติมอิ่ม

.

.

แหมคนเรา มีแต่ idea มีเงิน แต่ไม่มีบุคลากร แล้ว project ต่างๆก็คงผุดขึ้นมาไม่ได้

ประกอบกับช่วงที่ผ่านมา พรีมได้มีโอกาสคุยกะคุณเต้ย

แล้วก็บ่นๆเรื่องความสะเทือนใจในเรื่องหน้าที่การงาน

.

.

คุณเต้ยเองก็กำลังหาคน พรีมเองก็กำลังมองหางานใหม่ หรือสิ่งแปลกใหม่

.

.

คุณเต้ยมี idea และมีเงินทุน

พรีมมีฝีมือ((แบบพอไปวัดไปวา อะนะ)) มี idea แต่บ่มีเงิน แหะๆ ^^”

.

.

ดังนั้นข้อตกลงของเราจึงเกิดขึ้น ((พร้อมสักขีพยานคือคุณอ้อ และเด็กแว๊นซ์))

ผู้ที่จะอยู่เคียงข้างและเป็นกำลังใจให้เราทั้งคู่เสมอ ไม่ว่าเราจะตัดสินใจกันเช่นไร

.

.

เอาว่ะ ก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง ขอแค่มีงานทำ ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ

อย่างน้อย ณ ตอนนี้ พรีมเองก็อยากเว้นวรรคเรื่องงานประจำอยู่แล้วนี่หว่า ^^

.

.

และการทำอาหารแนวร้านสเต็กก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจไม่น้อย

((งานนี้พรีมจะออกมาทำเต็มตัว

โดยที่ไม่ต้องแบ่งร่างเป็นทั้งสาวออฟฟิศแล้วก็แม่ค้าเหมือนสมัยทำร้านนมหรอกนะ))

.

.

เราเริ่มต้นจากการที่ไม่รู้อะไรเลย ((จริงๆ ไม่ได้รู้เหรี้ยอะไรมาก่อนเล๊ยยยย))

อาศัยอย่างเดียวคือความชอบกินสเต็ก ((เอาว่ะแค่นี้ก็พอแล้ว))

.

.

พรีมเองรู้แต่ว่า ชีวิตนี้ก็กินสเต็กมาหลายสิบร้าน อืม....หลายร้านมากๆ

ตั้งแต่กินที่แพงๆจานละเกือบพัน ((ย่านสระบุรี)) ยันร้านสเต็กจานละไม่กี่สิบบาท ((ย่านริมถนน))

.

.

และยิ่งพอรู้ว่าจะมาทำสเต็กเอง ก็เริ่มตระเวนแดรกสเต็ก ((แมร่ง)) เกือบทุกวัน _ _”

จนเด็กแว๊นซ์ร้องโอดโอย “วันนี้ไม่กินสเต็กได้มั๊ย แง๊ แง๊ U^U”

.

.

ด้วยความที่กินเป็นอย่างเดียวแต่ทำไม่เป็น ((กำกำ _*_))

ก็เลยคิดว่า เราน่าจะไปเรียนตามที่เค้าเปิดสอนคอร์สการทำสเต็ก หรือซื้อแฟรนไชน์กันดีกว่า

.

.

แต่พับผ่าเหอะ แพงใช่เล่น

แถมยังพากันคิดไปซะไกลว่า เฮ้ย!!! ถ้าเราเอาสูตรคนอื่นมาทำ เราก็ไม่มีสูตรของตัวเองเด่ะ

เกิดวันนึงเราอยากขยายทำแฟรนไชน์ขึ้นมา เราจะได้มีสูตรเฉพาะของเราไว้ขายไง อิอิ^^

.

.

เป็นไงค๊าคู๊ณณณณณ ยังทำสเต็กไม่เป็นเลย คิดไกลไปจนถึงการขายแฟรนไชน์แล้ว

กร๊ากๆๆๆๆ ^O^

.

.

นี่ก็ว่าถ้า work กะจะเอาเข้าตลาดหุ้น เป็นสเต็ก(มหาชน) เลยทีเดียว โหะๆๆๆๆๆ

.

.

((ขอความกรุณาอีกซักครั้งว่า - - โปรดนึกภาพอิพรีมในชุดสูทสีครีม

ยืนกางขาเล็กน้อยแต่พองาม

มือเท้าสะเอวอย่างมาดมั่น แหงนหน้าเชิดมองฟ้าอย่างหยิ่งผยอง

พร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างเสียงกึกก้อง ลั่นฟ้า.....ว่า.....กั่กๆๆๆๆๆๆ ^OOOO^))

.

.

แล้วสิ่งที่ช่วยชีวิตพรีมได้ก็คือ การท่องโลกอินเตอร์เน็ท

มีทุกสิ่งอันที่อยากรู้แหละคร๊าบที่นี่

((อวดเก่งแต่ไม่มีความรู้ โพสด่าในกระทู้ขอให้ยกมือขึ้นนนนน....เชิ๊บเชิ๊บ!!!)))

.

.

พรีมเริ่มศึกษา ค้นคว้าหาข้อมูล อยู่ซักระยะ

อ่านข้อมูลจากเน็ท หาซื้อหนังสือ อ่านทุกสูตร

ตั้งแต่การหมัก การปรุง การทำน้ำเกรวี่ สารพัดสูตรแล้วก็เอามาประยุกต์

จนได้สูตรที่คิดว่า โอเคแล้ว มาลองทำดู

.

ผลจากการ test ต่อผู้ชิมจำนวนหนึ่ง

ก็ได้ทั้งข้อติ-ชม ซึ่งเป็นผลดีต่อการปรับปรุงสูตรค่ะ

.

.

.

ตอนนี้คงไม่อาจบอกได้ ว่า ถ้าได้ลงมือทำออกมาปรุงเพื่อขายแล้ว

มันจะถูกปากคนทาน และลูกค้ามากน้อยแค่ไหน แต่พรีมก็หวังว่ามันจะออกมาดีนะ

ก็คงต้องเอาไว้ติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^

.

.

ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัว กะอีกหนึ่ง project ของพรีมกะคุณเต้ย

ตั้งแต่ร้านนม ไปจนนั่งขายของมือสอง จนล่าสุดก็การทำสเต็ก

.

.

หวังว่าคงจะได้รับการสนับสนุนด้วยดีจากเพื่อนๆที่รักเหมือนเดิมนะค๊า

((เห็นมั๊ยว่าคนอย่างพรีมอ่ะ ไม่เคยท้อแท้ที่จะทำอะไรหรอก

แม้ว่าจะล้มลุกคลุกฝุ่นแค่ไหนก็เหอะ คนเรามันต้อง สู้ สู้ ^^))

.

.

ส่วนจะ Grand opening วันไหนเมื่อไหร่ เอาไว้จะแจ้งให้ทราบนะค่ะ

อีกไม่นานเกินรอ ฮิ้ววววววววววววววววว ^^

.

.

ปล. งานนี้ขออาศัยบารมีคนมี fanclub เยอะอย่าง อิเจ๊69 ช่วยประชาสัมพันธ์ให้ด้วยนะโว้ยยยยย

ปล 1. ขอบคุณเพื่อนฟ้าที่เข้าใจและพร้อมที่จะอยู่ข้างกันเสมอ

ปล 2. ใครที่รู้ตัวว่าเป็นเพื่อนของกรุ กรุณาแสดงตัวในวันที่กรุเปลี่ยนอาชีพแล้วด้วยนะ

อย่าให้กรุเอ่ยชื่อนะแสรดดดดดดด

ปล 3. สำหรับเพื่อนๆจากทางไดอารี่ และ blog ที่ร่วมเป็นกำลังใจให้กันมา

ก็หวังว่าจะเป็นกำลังใจให้กันตลอดไปเด้อค่ะเด้อ

ปล 4. ขอให้เจริญ เจริญนะค๊า

ปล 5. แต่สิ่งที่จะนำพาให้ตัวท่านเจริญ คือจิตใจที่เจริญแล้วเช่นกัน....ค่ะ!!!!....

.

.

ปล.ทิ้งท้าย วันอังคารลางาน ไปธุระ ((job interview)) แบบเป็นการเป็นการมีสาระเด้อค่ะเด้อ

^^

....blog หน้านี้เพื่อคลายความสงสัยกัน.....

เอ่อ....เหอะๆๆๆๆ _ _"

.

.

รู้สึกว่า blog หน้าที่แล้ว ของพรีมที่เขียนขึ้น

เล่นเอาหลายคนอ่านตกใจ เป็นห่วงกันแล้วก็ให้กำลังใจเยอะเลย

.

.

แหม..รู้สึกซึ้งใจและขอบคุณจริงๆนะค่ะ ^^”

.

.

แต่บางคนอ่านก็เดาทางพรีมได้ประมาณว่า มันน่าจะมีจบแบบหักมุม

จนแล้วจนรอด ถึงบรรทัดสุดท้ายก็ไม่มี เหอะๆๆๆ _ _”

.

.

แต่นะแหม...จบหักมุมหน้าเดียวก็ไม่หนุกสิค่ะอิอิ

.

.

แต่บางคนก็รู้เลยว่าพรีมหมายถึงอะไร เออ...เก่งว่ะ

((ผัวกรุยังไม่รู้เล๊ยยยยย นอนอยู่กะกรุแท๊ แท๊)) U^U

.

.

เมื่อเช้าได้คุยกะอิเจ๊69 อีกรอบ

อิเจ๊บอกว่า คนเข้ามาเอ็มถามอิเจ๊ว่าเกิดอะไรขึ้นกะอิพรีม จนขี้เกียจตอบแล้ว

.

.

พร้อมกะมาเมทน์ว่าให้เฉลยเหอะ ((ก่อนที่จะโดนอิเจ๊69 ด่าอีกรอบ 5555+))

.

.

วันนี้เลยต้องมาบอกว่า ไอ้ที่เขียนอ่ะหมายถึงอะไร

.

.

นั่นหนะ มันเป็นการเขียนงานแนว abstract ของพรีมเอง

((เอ่อ บัญญัติชื่อนี้ขึ้นมาเองแหละค่ะ ดูตัวเองเป็นศิลปินดี หึหึหึ))

.

.

มันเป็นการเขียนแบบนามธรรม ให้มันรู้สึกได้แบบรูปธรรมไง

.

.

โหะๆๆๆ จะใช้คำหรูเสิศขนาดนี้เพื๊ออออ!!!

เพื่อกันโดนด่า

.

.

((ความจริงโดนอิเจ๊69 โทรมาแต่เช้าเพราะความเป็นห่วง

แต่พอรู้ความจริงก็โดนด่าตั้งแต่เช้าวันนั้นแล้วแหละ ฮิ้ววววววว))

.

.

แต่...เชื่อป่ะ ว่าคนใกล้ตัวอย่างเด็กแวนซ์ ก็ยังไม่รู้นะ ว่าที่พรีมเขียนหมายถึงอะไร

เล่นเอาเจ้าตัวแอบเครียดไปเลยทีเดียว เหอะๆๆๆ

((โรคจิตเนอะพรีมเนี่ย กระทั่งสามียังไม่ปราณีเลย))

.

.

พรีมต้องการจะเปรียบสถานการณ์ “เรื่องงาน”

ทั้งงานที่ผ่านมาแล้วในอดีต และงานในตอนนี้ของตัวเอง

.

.

ถ้ากลับไปอ่านอีกที แล้วให้ทำความเข้าใจว่ามันคือ feel ที่พูดถึงชิวตในการทำงานแต่ละที่

จะร้อง “อ๋อ” กันเลยทีเดียว หุหุหุ ^^”

.

.

การทำงานก็เหมือนเราได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับคนรัก

เหมือนแต่งกะงาน ไม่ใช่แต่งงานอะค่ะ

.

.

แต่เราก็ไม่อาจรู้ได้หรอกว่า เราจะใช้ชิตร่วมกันได้นานแค่ไหน

.

.

.

สำหรับที่ทำงานเก่าของพรีม กว่า 5 ปีที่ผ่าน พรีมต้องปิดฉากชีวิตการทำงานที่นั่น

เพราะระบบงานมันตันแล้ว แล้วก็เบื่อ ไม่ท้าทาย ไม่หนุก อยากไปให้พ้นๆ

.

.

.

แล้วก็กระเสือกกระสนมาหางานที่ใหม่

มาทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะเจออะไร รู้แต่ว่า ต้องมา

.

.

.

จนในที่สุด ณ วันนี้ พรีมได้รู้และเข้าใจแล้วว่า

พรีมคงไม่เหมาะกะการใช่ชีวิตทำงานที่นี่หรอก

.

.

.

ที่ต้องปิดฉากชิวิตการทำงานที่นี่ด้วยระยะเวลาเพียง 2 เดือนเศษๆ

เป็นเพราะมันมีเหตุและผลของมันอยู่

.

.

แล้วก็อย่างที่บอกว่า ไม่ใช่เพียงตัวเองที่ผิดหวัง

ที่นี่ เค้าก็ผิดหวังไม่น้อยเช่นกัน

.

.

เหตุเพราะเราต่าง “คาดหวัง” ไว้มากเกินไป

มากจนพรีมรู้สึกว่า อึดอัด

.

.

อ่านมาถึงตรงนี้ หวังว่าทุกๆคนเข้าใจพรีมแล้วนะค่ะ

.

.

.

ส่วนความรัก ตอนนี้ดีมากๆค่ะ ราบเรียบและราบรื่น

เด็กแว๊นซ์ยังเป็นพ่อที่ดีของลูกๆพรีมค่ะ

เอาไว้ blog หน้าต่อๆไป คงได้เอารูปลูกๆและของขวัญ ของวันครบรอบ 1 ปี มาให้ดู

.

.

ส่วนเรื่องงาน ไม่ต้องห่วงนะค่ะ

พรีมยังโชคดีที่ไม่ได้ตกอยู่ในฐานะคนตกงานหรอก

เพราะว่ามีงานที่สุดแสนจะท้าทาย มารออยู่ตรงหน้าแล้ว

.

.

.

เอาไว้ให้มันสมบูรณ์แล้วคงได้รู้กันว่าจะไปทำอะไร

บอกได้คำเดียวว่าต้องมันส์มากๆเชื่อเหอะ

5555+

.

.

.

แล้วเชื่อได้เลย หน้าที่การงานของพรีมในอนาคตที่จะถึงอีกไม่นานนี้

เพื่อนๆที่ใจดีต้องส่วนร่วมสานฝันของพรีมแน่นอน

.

.

.

แล้วพบกับเรื่องสนุกๆเรื่องใหม่ของพรีมได้ที่นี่ เร็วๆนี้ค่ะ

ป๊าดดดดดดดดดดดดดด ยังกะ Series เกาหลี

((แต่มันหนุกมากกว่าเพราะมันคือเรื่องจริง เหอะๆๆๆ))

.

.

.

ปล.

ขอบคุณเพื่อนๆที่เป็นห่วง

ขอบคุณเจ๊ที่โทรมาถามว่าเกิดไรขึ้น พอรู้แล้วก็จบที่ด่ากรุตามระเบียบ 555+

ขอบคุณเพื่อนปาล์มที่กะโทรมาเพื่อตราหน้าว่ากรุเลว

((เออกรุอ่ะ มันเหรี้ยสำหรับมรึงวันยังค่ำใช่มั๊ยแสรดดดด))

ขอบคุณฟ้าที่เข้าใจ

ขอบคุณคุณเต้ย คุณอ้อกะโอกาศ

ขอบคุณอิเมย์ ที่แกรู้จักชั้นที่สุด

ขอบคุณคุณหยี ที่สะสมการอ่านไดของพรีมจนรู้จักพรีมขั้นเทพแล้ว

.

.

ขอบคุณเด็กแว๊นซ์ และลูกๆ เพราะสิ่งมีชีวิตทั้ง 5 เหล่านี้ คือสุดยอดกำลังใจ

ทำให้พรีมไม่มีน้ำตา แม้จะในวันที่แย่และเซ็งเหรี้ยๆแค่ไหนก็ตาม

.

.

.

แล้วเค้าคงไม่ได้หายไปจาก blog นานๆแล้วแหละ

เพราะเค้ามีอุปกรณ์การอัพ blog แล้ว 55555+

.

.

.

วันนี้ไปแล้วคร๊าบบบบบบ ขอให้เจริญ เจริญ ทุกคนจ๊า ^^

.

.

.

....เรา...จากกันตรงนี้เถอะ.......

กลับมาแล้ว

กลับมาครั้งนี้ มาพร้อมกับความสับสน และคำถาม ที่อยากหาคำตอบ

มีเรื่องบางเรื่องเกิดกับตัวเอง มันเอียน จนอยากระบาย แต่ไม่รู้ จะเริ่มตรงไหน

.

.

เคยมั๊ย การที่เราจะคบใครซักคน

สิ่งหนึ่งที่อยู่ในห้วงแห่งความปรารถนา คือ ความคาดหวัง

ไม่ว่าจะคาดหวัง ให้ความรักนี้สวยงาม ราบรื่น ราบเรียบ อยู่กันไปจนตลอดรอดฝั่ง

หรือคาดหวังที่จะฝากชีวิตไว้ที่เค้า

.

.

คงน้อยคนนัก ที่จะบอกว่า ความรักที่เกิดขึ้นในแต่ละครั้ง

คุณอยากให้มันเป็นเพียงรักที่ฉาบฉวย

ไม่พร้อมจะจริงจัง แล้วก็คิดว่ามันไม่ยั่งยืน

.

.

คุณรู้มั๊ย ทุกครั้งที่เราคาดหวังกับมันให้มันออกมาดี

แต่มันแปลกนะบางทีมันกลับต้องจบลงง่ายๆ

ไม่ว่าจะด้วยน้ำมือของตัวเราเอง หรือด้วยน้ำมือ ของอีกฝ่าย

.

.

เมื่อเรื่องจบ แล้วก็โทษกันไป โทษกันมา ว่ามันเป็นเพราะความผิดใคร

มันเริ่มต้นจากความบกพร่องของฝ่ายไหน

น้อยนักที่จะกล่าวโทษว่า มันเกิดจากตัวของเราเอง

.

.

พูดถึงความรัก ครั้งนึงความรักของพรีมเกิดขึ้น

แรกๆ มันก็เป็นความท้าทาย ที่อยากค้นหา

ต่อๆมามันก็เริ่มเป็นความชาชิน ชาเฉย เฉยเมย

จนถึงจุดต่ำสุดของชีวิตคู่ คือ ความเบื่อหน่าย

.

.

เมื่อเกือบ 5 ปีที่แล้ว

พรีมได้เดินก้าวเข้าไปสู่ ชีวิตของคนๆหนึ่ง

แรก ๆพรีมเองก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆที่คาดหวังไว้ว่า

.

.

“ถ้าเป็นไปได้ พรีมอยากฝากชีวิตให้กับเค้าตลอดไป”

.

.

เวลาผ่านไปช้าๆ ตามวันเวลาของมัน อย่างที่ควรจะดำเนินไป

.

.

แรกๆกว่าเราจะปรับตัวเข้ากันได้ ก็เรียกได้ว่า

สร้างความเครียดให้แต่ละฝ่ายไม่น้อย

มีทะเลาะ ขัดแย้ง และความไม่เข้าใจต่อกันอยู่เนืองๆ

แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้พรีมท้อ แต่มันกลับเป็นแรงแห่งความผลักดัน

ให้ตัวเองปรับหาเค้าให้ได้

.

.

จนวันหนึ่ง เราก้าวข้ามวันเวลาไปเรื่อยๆ

เป็นที่น่ายินดี เราจับมือ เดินไปด้วยกันได้อย่างดี

.

.

แต่อย่างว่า แรกๆ น้ำต้มผักก็ว่าหวาน พอนานไปก็พาลขม

.

.

จากรักที่ต้องสร้างความเข้าใจ จนกลายเป็นความผูกพัน

แต่กระนั้น พรีมก็ตอบตัวเองไม่ได้ ว่าที่ผ่านมาเรียกว่ารักเค้าหรือเปล่า

หรือว่า มันเป็นแค่ความผูกพัน และการยึดติดอยู่กับความเคยชิน

.

.

หลายครั้งที่พรีมได้แต่เฝ้ามองชีวิตคู่ของคนอื่นๆ

ที่คนรักเค้าช่างดีแสนดี ได้แต่มองแล้วก็อิจฉา

ได้แต่หวังเล็กๆ หวังลึกๆ ไว้ว่า เราจะมีโอกาสได้เจอคู่ชีวิตดีๆ แบบนั้นได้มั๊ยน้า??

.

.

พอมองคนอื่นแล้วย้อนดูตัวเอง

.

.

ความรักของเรา ชีวิตคู่ของเรา มันเริ่มเฉยชา

เฉยเมย ไร้ความตื่นเต้น หมดความท้าทาย

.

.

จนที่สุดมันกลายเป็นความเบื่อหน่าย

.

.

เราเริ่มมีความขัดแย้งเกิดขึ้นต่อกันมากขึ้นเรื่อยๆ

ต่างคนต่างไม่ยอมซึ่งกันและกัน

ต่างคน ต่างอยู่ ต่างคนต่างไม่แคร์กัน .

.

การที่ต้องตื่นมาเจอหน้ากันในแต่ละวัน

มันเป็นเพียงหน้าที่ที่ต้องทำเท่านั้น

.

.

มันหาได้เกิดจากความรู้สึกรัก ความสิเหน่หา หรืออาทรไม่

.

.

พรีมเริ่มจะทนไม่ได้กับความรู้สึกแบบนี้

มันช่างน่าเบื่อหน่ายเสียนี่กระไร

ทำยังไง ไอ้บ้านี่จะเดินออกไปจากชีวิตกรุซะทีว่ะ

.

.

ก็ในเมื่อการดำรงอยู่ทุกวันนี้ มันเป็นเพียงความต้องทนอยู่

งั้นมันก็คงถึงเวลาต้องแยกทางกันแล้วมั้ง???

.

.

ถ้าจะให้พูดตรงๆ แบบหน้าไม่อายคือ

พรีมเริ่มมองหารักครั้งใหม่

.

.

นั่นสิ ทำไมต้องอาย มันจะผิดอะไร ถ้าเราเพียงต้องการสิ่งที่ดีกว่า

ไม่ผิดมั้ง ที่เราจะยังมีสิทธิ์เลือก((อยู่บ้าง))ละว่ะ

.

.

แล้วการคิดที่จะแยกทางครั้งนี้ เค้าเองก็คงไม่ได้รู้สึกว่าสูญเสียเราไปหรอก

ใช่สิ ก็ทุกอย่างมันถึงทางตันแล้ว ตันแล้วจริงๆ

ถ้าเราต่างจะปล่อยมือ มันคงเป็นทางที่ดีสำหรับเราทั้งคู่...ก็ได้

.

.

จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ ความรักครั้งใหม่ของพรีมเกิดขึ้น

.

.

เราตกลงยินยอมพร้อมใจมาใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน

((ทั้งๆที่เราต่างยังไม่ได้รู้จักกันดีพอด้วยซ้ำ))

.

.

แน่นอน ความรักครั้งนี้ มันเต็มและเปี่ยมล้นไปด้วย “ความคาดหวัง”

.

.

แต่ก็นั่นแหละ ไม่ใช่พรีมฝ่ายเดียวหรอกที่ “คาดหวัง”

เค้าเองก็เช่นกัน คาดหวังต่อการใช้ชีวิตร่วมกันทุกอย่าง

ไว้ซะจนเต็มเปี่ยม และล้นปริ่ม

.

.

บางที มันก็มากซะจน ทำเราทั้งคู่อึดอัด

.

.

บ่อยครั้งที่เรานั่งคุยกัน มองตากัน แบบเงียบๆ

แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เฮือก!!! ออกมา

มันมีบางสิ่งบางอย่าง แสดงและบ่งบอกว่า

“เราต่างผิดหวังซึ่งกันและกัน”

.

.

ประสบการณ์การใช้ชีวิตของพรีมที่ผ่านมา

มันก็ทำให้พรีมรู้ว่า ความรักของตัวเองครั้งนี้ มันจะไปได้ซักแค่ไหน

หรือจะให้พูดสั้นๆง่ายๆ ก็คือ พรีมเดาทางได้ไม่อยากว่า

“เราคงไปด้วยกันไม่รอด”

.

.

เราต่างรู้จักตัวตนของกันและกันน้อยเกินไป

เราสร้างฉากไว้บังหน้าตัวเองไว้มากจนเกินไป

เพราะพอฉากนั้นเริ่มร้าว เราต่างมองเห็นจุดบกพร่องของแต่ละฝ่าย

.

.

พรีมคงไม่อาจบอกได้ว่า มันแย่ซักแค่ไหน

แต่ต้องยอมรับว่า เราก็ต่างรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น

.

.

เค้ารับไม่ได้ที่มันต้องเป็นแบบนี้

พรีมเองก็รับไม่ได้ที่มันต้องเป็นแบบนั้น

.

.

เราต่างก้าวเข้ามายืนที่จุดของคำว่า “ไม่แคร์”

เราต่างเริ่มเห็นแต่ประโยชน์ของตัวเองเป็นที่ตั้ง

จนต่างฝ่าง ต่างต้องถามตัวเองว่า

“นี่กรุจะทนไปเพื่ออะไร???”

.

.

มันจะเป็นเรื่องผิดมั๊ย ที่เราต่างจะ Fade ตัวเองจากความรักครั้งนี้

มันจะเป็นการดีกว่ามั๊ยที่เราจะหยุดความสัมพันธ์ของเราลงซะ

.

.

ดีกว่าที่เราจะดึงดันที่จะใช้ชีวิตร่วมกันต่อไปอย่าง “ไม่มีความสุข”

.

.

ความดันทุรังที่จะอยู่ร่วมกัน มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น

ตรงกันข้าม มันกลับทำให้เรายิ่งอยู่อย่างทรมาน

.

.

เคยมั๊ย ที่คุณต้องทนกับการต้องทำอะไร

หรือว่าทนอยู่กับมวลสารที่มีชีวิตไม่ว่าหน้าไหน แล้วคุณรู้สึกว่า

“แมร่งไม่ใช่”

.

.

ไม่ว่าจะลองคิดทบทวน ความรู้สึกของตัวเองไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่รอบมันก็

“ไม่ใช่!!!”

.

.

พรีมคิดว่าความยุติสัมพันธ์ของเรา คือสิ่งที่ดีต่อเราทั้งคู่ที่สุด

.

.

เรื่องราวที่มันเกิดขึ้น พรีมคงไม่อาจจะโทษใครได้

.

.

.

เวลาของเราที่อยู่ด้วยกันมันยังแสนสั้น เรายังปลีกตัวแยกทางจากกันได้ทัน

โดยที่เราต่างก็จะไม่เสียเวลาไปนานกว่านี้ เจ็บซ้ำซากไปกว่านี้

แล้วมันก็ทำให้เรารู้ตัวเองได้ว่า เราอย่างดึงดัน หรือดันทุรังเลย

.

.

การเปิดทางให้แต่ละฝ่ายให้เป็นอิสระ คือสิ่งที่ดีที่สุด

ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันยังสั้นนัก

เกินกว่าที่เราจะใช้คำว่า”รัก”ได้ด้วยซ้ำ เรายังไม่มีกระทั่งความรู้สึก”ผูกพัน”

.

.

.

การ “จบ” ทุกอย่างระหว่างเราในวันนี้อย่างเร็วที่สุด

อย่างน้อยมันก็คือการเปิดโอกาสให้ตัวเองได้พบสิ่งใหม่อย่างเร็วที่สุดไม่ใช่เหรอ

.

.

.

คนเราเกิดมาทั้งที อย่างน้อยก็ขอให้ตัวเองได้อยู่กับสิ่งอยู่ด้วยแล้ว

มีความสุขบ้างก็พอ อาจไม่ต้องมากต้องมาย

แต่พรีมแค่อยากอยู่ด้วยแล้ว “สบายใจ”

.

.

.

ชีวิต เป็นของเรา......ไม่ใช่เหรอ??????????.....

หรือไม่จริง????

.

.