.....หอบลูกหนีไฟไหม้ตอนตี 3 .........

. . . ตี 3 กว่าๆ ของคืนวันอังคารที่ 22 มิย. 53

ขณะที่เรา 2 คนพร้อมกับอีก 4 ชีวิตกำลังหลับสนิทในค่ำคืนอันเงียบสงัด

. . . ตึง!! ตึง!!!ตึง!!!

. .

. เสียงดังแว่วๆมาแต่ไกล

พร้อมกับได้ยินเสียงชายฉกรรจ์โหวกเหวกโวยวายอยู่นอกห้องไกลๆแว่วๆ

. .

. สะดุ้งตื่นขึ้น แล้วก็รู้สึกแค่เพียงว่า "ผัวเมียแมร่ง!!ทะเลาะกันอีกแหงๆ"

.

.

.

ตั้งใจจะข่มตาหลับอีกครั้ง

. .

. ตึง!!!ตึง!!!ตึง!!!!

. .

. เฮ้ย!!!ทั้งเสียงโวยวาย ทั้งเสียงทุบห้องตึงตัง

ยังคงดังอย่งต่อเนื่องและรุนแรงมากขึ้น

. .

. เฮ้ย!!!แมร่ง!!!เสียงดังอะไรนักหนาว่ะ คนจะหลับจะนอน

.

. . ระหว่างนั้น เด็กๆก็ไม่เป็นอันหลับอันนอนแล้ว

เห่า กระวนกระวาย

. .

. พรีมทนไม่ได้ ลุกออกจากเตียงไปเงี่ยหูฟังสิว่า....มันอะไรนักหนา....

. . .

. ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงผู้คนอยู่ข้างนอก

โหวกเหวกโวยวาย ทั้งเสียงผู้ชาย เสียงผู้หญิงอื้ออึงไปหมด

. . .

ยังไม่ทันได้สงสัยอะไรมาก

ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เหล็กดัดทุกห้องพร้อมเสียงดังตะโกนว่า

. .

.

"ออกมาๆๆ ไฟไฟม้ๆ ออกมาให้หมด ไฟไหม้ๆๆ"

.

. . แม่จ๊าววววววววววววววววว!!!!

วินาทีนั้น หัวใจหล่นอยู่ทีตาตุ่ม มันตกใจ shock อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก

. .

. ทำไงดีๆ กรุจะเริ่มจากอะไรตรงไหน

.

. . ข้าวของ เสื้อผ้า เด็กๆ ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

. . .

แว๊บแรกที่ผุดขึ้นมาให้หัว

ไม่รู้หรอกว่า ไอ้ไฟไหม้เนี่ย มันไหม้ยังไง มันไหม้ถึงไหน

กรุจะรอดมั๊ย กรุจะตายมั๊ย ลูกกรุล่ะ ข้าวของล่ะ

มันสับสนไปหมด

. . . เด็กแว๊นซ์ลองเปิดประตูเพื่อจะดูว่าข้างนอกวุ่นวายยังไงบ้าง

. . . สิ่งแรกที่เราเห็นและรู้สึกได้คือ

ควันสีเทาๆทะลักเข้ามาให้ห้องเราทันที

กลิ่นเหม็นไหม้ ลอยคลุ้ง ชวนสำลักอย่างยิ่ง

. . . . เห็นอย่างนี้บอกได้คำเดียวว่า shock !!!!!!

. . . "กรุ.....ตายแน่ๆ"

.

. .

ทันใดนั้น สิ่งแรกที่เราสองคนทำคือ ควานหาเสื้อผ้า.....

((ไม่ต้องตกใจ ควานหาเสื้อผ้าเพื่อใส้ให้มิดชิดย่ะ ไม่ถึงขนาดแก้ผ้านอนหรอกหน่า)))

. .

.

.

คุณเคยตกใจกับอะไรสุดขีดหรือเปล่า

นั่นแหละความรู้สึกนั้นเลย

พรีมเกิดหากางเกงขาสั้นไม่เจอ "กางเกงอยู่ไหนว่ะ เสื้ออยู่ไหนว่ะ"

เด็กแวนซ์เกิดหารองเท้าแตะไม่เจอเหมือนกัน "รองเท้าเค้าอยู่ไหน"

. . . พรีมไม่รู้ว่าตอนนนี้ ไอ้ไฟที่ว่าไหม้นั้น มันไหม้ถึงไหนแล้ว

. .

. จำได้ว่าถ้าไฟไหม้ให้หนีโดยการหาผ้ามาชุบน้ำแล้วอุดจมูกหนีไปกันสำลักควัน

. .

. ไหนจะลูกอีก 4 ตัว ตายๆๆๆๆๆๆๆๆ ตายยกครัวแน่มรึงงานนี้

อยู่ตั้งชั้น 6 ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

.

. .

.

พรีมสติกระเจิงมาก วิ่งไปเอาผ้านวมที่มีที่เอาไปชุบน้ำยังไม่พอ

ก็ไปเอาอีกผืนมาชุบน้ำอีก ((ดูทีวีเยอะไปหน่อย))

. .

. แล้วพรีมก็เอาผ้าเปียกๆปิดหน้า คลุมหัว อุ้มน้องพุก กะน้องก้องไว้แน่นสุดชีวิต

เด็กแว๊นซ์อุ้มพี่หริ่ง กะก่ำก๊ำ แต่ไม่ยอมเอาผ้าที่พรีมชุบน้ำให้

เอ๊า!!!! _ _"

. . .

คือเรื่องของเรื่อง เด็กแว๊นซ์ มีสติมากกว่าเพราะดูแล้วเหตุการณ์ไม่น่าแย่อย่างที่คิด

. .

.

มองไปทางอีกฝั่งของห้องมันมองไม่เห็นอะไรเลย ตอนนั้นมันมีแต่ควันๆๆๆ และควัน

. . . สิ่งที่พรีมกะเด็กแว๊นซ์ เอาลงติดตัวมาด้วยจากห้องคือ

มือถือ กระเป๋าตังก์ คอมพิวเตอร์ แล้วก็ลูกๆทั้ง 4

((กรุเอาบัตรพนักงานบริษัทติดมือมาด้วย ห่วงเพื๊ออออ?????)))

. . . ก็ยังคิดอยู่ว่าถ้ามันเลวร้ายนัก เราก็คงไม่เหลืออะไร

นอกจากชีวิตของเรา ชีวิตของเด็กๆ โทรศัพท์ เงินนิดหน่อย และ คอมพิวเตอร์เท่านั้น

.

.

.

ผู้คนมากมายแตกตื่นกันลงมาที่ข้างล่าง

เสียงดังจ่อกแจ่ก พากันวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆนานา กับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น

. . . ทั้งพวก รปภ. ตำรวจ เดินขวักไขว่กันดูวุ่นวายไปหมด

พรีมลงมาอยู่ที่นั่นด้วยสภาพเปียกโซ่ก พร้อมน้องพุก กะน้องก้องที่พรีมอุ้มมา

. . . แต่เมื่อลงมา ดูเหมือนว่า คนอื่นเค้าจะไม่มีผ้าชุบน้ำอย่างที่พรีมเอามา

_ _" เอ๋า!!!สรุปกรุ ตื่นตูมเว่อร์อยู่คนเดียวเร๊อะ!!!!ฮ่วย!!

. . . พวกเรานั่งตรงนั้นซักพัก เสียงหวอรถดับเพลิงก็แว่วมา

"ดีใจจัง รถดับเพลิงมาแล้ว" . . . ตอนนั้นตี 4 นิดๆแล้ว พนักงานดับเพลิงทำงานประมาณครึ่งชม.

ทุกอย่างเลยลงเอยด้วยดี เค้า cfm ว่าพวกเราเข้าที่พักได้

ทุกคนเลยเริ่มเดินต้อยๆ กันขึ้นตึก

. . . สรุปว่า ห้องเกิดเหตุอยู่ชั้น 6 ((ชั้นเดียวกะที่พรีมอยู่)) แต่ว่าห้องเค้าอยู่ไกลพรีมระยะนึงเหมือนกัน

. .

. เหตุเกิดเพราะ น้องที่เช่าห้องเป็นน้องผู้ ช อายุประมาณ 20

เค้าจุดธูปเทียนไหว้เจ้าแม่กวนอิมไว้

และลงไปเล่นเกมส์ข้างล่าง แต่ลืมดับไฟ

_ _" กำ กำ กำ

. . . ห้องน้องเค้าเลยไหม้อยู่ห้องเดียว

และที่รู้ว่าไฟไหม้เพราะข้างห้องเค้าได้กลิ่นควันไหม้

ขณะที่เจ้าตัวคนก่อเรื่อง ยังคงเล่นเกมส์อยู่ข้างล่าง

.

. . จะว่าไปก็สงสารน้องเค้าเหมือนกัน รุ่งเช้าพรีมไปดูสภาพห้อง

มันไม่เหลืออะไรเลย ไหม้หมด ยกเว้นรูปปั้นของเจ้าแม่กวนอิม

((เออ.....เอากะเค้าสิ))

. . . ไม่รู้ว่าตอนนี้น้องเค้า และเจ้าของห้องจะดำเนินการไปถึงไหนแล้ว

ทุกวันนี้ห้องยังคงไหม้ดำเป็นตอตะโก ทุกอย่างถูกขนไปทิ้งหมดแล้ว

. . . .

แต่สิ่งที่เหลืออยู่คือ เถ้าของความไหม้ สีดำๆของห้องที่ถูกไหม้

และกลิ่นเหม็นไหม้ ที่ยังคละคลุ้งไปทั่วชั้น 6 ที่เราอยู่

ทุกครั้งเวลาที่เราเดินออกจากห้อง หรือออกจากลิฟท์ กลิ่นไหม้จะตามหลอกหลอนเราอยู่

. . . สุดท้ายสิ่งที่มันจะยังอยู่กับเราตลอดไปคือความหลอน

ความรู้สึกที่หลอนทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องคืนนั้น

ไม่อยากนึกถึงเลยจริงๆ มันแย่มาก

กับภาพที่เราต้องอุ้มเด็กๆวิ่งหนีไฟไหม้โดยที่แทบจะเอาอะไรจากห้องมาไม่ได้เลยซักชิ้น

. . . กลิ่นควัน สีเทาเหม็นคลุ้งของควันมันจะติดอยู่ที่ความรู้สึกนึ้ของเราตลอดไป

. .

. มันพาลให้คิดว่า ดีแค่ไหนแล้วที่มันไม่ไหม้ถึงห้องเรา

มันพาลทำให้คิดว่า ถ้ามันแย่กว่าที่เราคิด วันนี้.....เราจะอยู่ตรงไหนของกรุงเทพ

เราจะทำยังไง เราจะอยู่ยังไง

. .

. เฮ้อ.....แค่คิดก็เจ็บปวดแล้ว

. .

.

เริ่มเข้าใจคนอื่นที่ชีวิตเค้าอยู่ในช่วงนาทีเป็นนาทีตาย

เริ่มเข้าใจคนที่เค้าเจอเรื่องแย่ๆแบบที่ควบคุมมันไม่ได้

ไม่ว่าจะน้ำท่วม ไฟไหม้ แผ่นดินไหว หรือสึนามิ หรือแม้แต่ที่ซานติก้า

แม้ว่าอาจไม่เข้าใจได้อย่างลึกซึ้งถึงความสูญเสียนั้น

แต่ก็มีอยู่บางเสี้ยวที่เข้าใจว่า สติแตกเป็นยังไง

. . . บางทีก็คิดว่าเราโชคดีแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้สูญเสียอะไรไปเลย

ทั้งชีวิตตัวเอง ทั้งชีวิตลูกๆ ทั้งข้าวของเครื่องใช้ ยังอยู่ดี อยู่ครบ

แต่คนอื่นที่เค้าสูญเสียสิ่งที่รัก คนที่รัก ของที่รักไปในเหตุการณ์แย่ๆที่เกิดขึ้นมากมาย

เรื่องของเรา มันเทียบไม่ติดจริงๆ

. . .

วันนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นสอนให้พรีมรู้แล้วว่า เราไม่ควรประมาทต่อการใช้ชีวิต

เพราะเราจะไม่มีทางรู้เลยว่า อีก 1 นาทีข้างหน้าเราจะเจออะไรบ้าง

. .

. ต่อไปนี้เราจะใช้ทุกวินาทีอย่างมีสติที่สุด

......สัญญา.........

. . .