..... 1 July 2010 เริ่มงานใหม่ อีกแล้ว........

. . . หลังจากที่ต้องตกอยู่ในฐานะชนชั้นล่างของบริษัทยา

มาประมาณเกือบ 2 เดือน

. . . ที่สุดการต้องตกอยู่ในสภาพนั้นก็สิ้นสุด

เมื่อวันนี้ได้รับข่าวดีคือ เราได้งานใหม่แล้ว พร้อมเริ่มพรุ่งนี้ได้เลย เย๊ เย๊ เย๊

.

. . ดีใจโครตตตตตตตตตตตตตต ดีใจแบบว่าโทรหาแฟน โทรหาเพื่อน โทรไปเล่าให้ฟัง

แบบพูดไม่เป็นภาษาเลย อารามดีใจหนัก

. .

.

งานใหม่ที่ได้คล้ายๆ feel เดิมที่เคยทำ คือ electronics part

แต่เป็นบริษัทของญี่ปุ่น อยู่เพลินจิต ((ในเมืองอีกแระ))

งานที่ได้ถึงจะ feel เดิม

แต่ตำแหน่งใหม่((ที่มีโอกาศได้มีลูกน้องกะเค้ามั่งแระ))

รายได้ใหม่((ที่พอสมน้ำสมเนื้อกะประสบการณ์และหน้าที่ความรับผิดชอบ)))

.

.

.

สวัสดิการใหม่ๆ ที่ดีกว่าเดิมมากกกกกกกกกกก

. . . บริษัทจะส่งไปสอบ toeic เพื่อเอาคะแนนไว้พิจารณาเรื่องงาน

และอัพเงินเดือนในขั้นตอนเวลาขึ้นเงินเดือน

แต่บริษัทออกค่าใช้จ่ายให้

บริษัทให้ไปตรวจโรคเพื่อเข้าทำงาน เช่น x-ray ตรวจไวรัส ฯ

และบริษัทก็ support เรื่องนี้ด้วย

.

.

.

และมีอะไรอีกเยอะ

แต่นี่เป็นสิ่งแรกที่จะได้รับตั้งแต่ก้าวแรกเข้าไปในองค์กร

เราจะเดินก้าวเข้าไปอย่างเต็มภาคภูมิซะที

((หลังจากที่โดนลดระดับมาเป็นชนชั้น 2 มาระยะหนึ่งจากบริษัทยา))

. . . . สำหรับคนอื่นอาจคิดว่านี่ถือเป็นสวัสดิการแบบพื้นๆ

แต่สำหรับเราแต่นี้ ถือว่าเยี่ยมแล้ว

. . . พูดถึงเรื่องได้งานใหม่ ((อีกแล้ว))

หลายๆคนคงคิดว่าพรีมโชคดีจังทำไมหางานได้ง่ายจัง

. .

.

อืม.....สงสัยพรีมจะโชคดีจริงๆแหละ

จะว่าไปก็บนบานไว้หลายที่เหมือนกัน

ถ้าว่างๆ ก็จะรีบเอาสิ่งต่างๆไปถวายตามสถานที่ต่างๆ

. . . แต่ตอนนี้ขอรื้อฟื้นเรื่อง Gramma เพื่อไปสอบ toeic ซะหน่อย

เล่นคืนอาจารย์โม๊ดดดดดดดดดดดดด กำ กำ _ _"

.

.

.

ปล. accent ดี แต่ gramma แป่ก ทำไงดีว่ะกรุ

. . .

.....หอบลูกหนีไฟไหม้ตอนตี 3 .........

. . . ตี 3 กว่าๆ ของคืนวันอังคารที่ 22 มิย. 53

ขณะที่เรา 2 คนพร้อมกับอีก 4 ชีวิตกำลังหลับสนิทในค่ำคืนอันเงียบสงัด

. . . ตึง!! ตึง!!!ตึง!!!

. .

. เสียงดังแว่วๆมาแต่ไกล

พร้อมกับได้ยินเสียงชายฉกรรจ์โหวกเหวกโวยวายอยู่นอกห้องไกลๆแว่วๆ

. .

. สะดุ้งตื่นขึ้น แล้วก็รู้สึกแค่เพียงว่า "ผัวเมียแมร่ง!!ทะเลาะกันอีกแหงๆ"

.

.

.

ตั้งใจจะข่มตาหลับอีกครั้ง

. .

. ตึง!!!ตึง!!!ตึง!!!!

. .

. เฮ้ย!!!ทั้งเสียงโวยวาย ทั้งเสียงทุบห้องตึงตัง

ยังคงดังอย่งต่อเนื่องและรุนแรงมากขึ้น

. .

. เฮ้ย!!!แมร่ง!!!เสียงดังอะไรนักหนาว่ะ คนจะหลับจะนอน

.

. . ระหว่างนั้น เด็กๆก็ไม่เป็นอันหลับอันนอนแล้ว

เห่า กระวนกระวาย

. .

. พรีมทนไม่ได้ ลุกออกจากเตียงไปเงี่ยหูฟังสิว่า....มันอะไรนักหนา....

. . .

. ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงผู้คนอยู่ข้างนอก

โหวกเหวกโวยวาย ทั้งเสียงผู้ชาย เสียงผู้หญิงอื้ออึงไปหมด

. . .

ยังไม่ทันได้สงสัยอะไรมาก

ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เหล็กดัดทุกห้องพร้อมเสียงดังตะโกนว่า

. .

.

"ออกมาๆๆ ไฟไฟม้ๆ ออกมาให้หมด ไฟไหม้ๆๆ"

.

. . แม่จ๊าววววววววววววววววว!!!!

วินาทีนั้น หัวใจหล่นอยู่ทีตาตุ่ม มันตกใจ shock อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก

. .

. ทำไงดีๆ กรุจะเริ่มจากอะไรตรงไหน

.

. . ข้าวของ เสื้อผ้า เด็กๆ ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

. . .

แว๊บแรกที่ผุดขึ้นมาให้หัว

ไม่รู้หรอกว่า ไอ้ไฟไหม้เนี่ย มันไหม้ยังไง มันไหม้ถึงไหน

กรุจะรอดมั๊ย กรุจะตายมั๊ย ลูกกรุล่ะ ข้าวของล่ะ

มันสับสนไปหมด

. . . เด็กแว๊นซ์ลองเปิดประตูเพื่อจะดูว่าข้างนอกวุ่นวายยังไงบ้าง

. . . สิ่งแรกที่เราเห็นและรู้สึกได้คือ

ควันสีเทาๆทะลักเข้ามาให้ห้องเราทันที

กลิ่นเหม็นไหม้ ลอยคลุ้ง ชวนสำลักอย่างยิ่ง

. . . . เห็นอย่างนี้บอกได้คำเดียวว่า shock !!!!!!

. . . "กรุ.....ตายแน่ๆ"

.

. .

ทันใดนั้น สิ่งแรกที่เราสองคนทำคือ ควานหาเสื้อผ้า.....

((ไม่ต้องตกใจ ควานหาเสื้อผ้าเพื่อใส้ให้มิดชิดย่ะ ไม่ถึงขนาดแก้ผ้านอนหรอกหน่า)))

. .

.

.

คุณเคยตกใจกับอะไรสุดขีดหรือเปล่า

นั่นแหละความรู้สึกนั้นเลย

พรีมเกิดหากางเกงขาสั้นไม่เจอ "กางเกงอยู่ไหนว่ะ เสื้ออยู่ไหนว่ะ"

เด็กแวนซ์เกิดหารองเท้าแตะไม่เจอเหมือนกัน "รองเท้าเค้าอยู่ไหน"

. . . พรีมไม่รู้ว่าตอนนนี้ ไอ้ไฟที่ว่าไหม้นั้น มันไหม้ถึงไหนแล้ว

. .

. จำได้ว่าถ้าไฟไหม้ให้หนีโดยการหาผ้ามาชุบน้ำแล้วอุดจมูกหนีไปกันสำลักควัน

. .

. ไหนจะลูกอีก 4 ตัว ตายๆๆๆๆๆๆๆๆ ตายยกครัวแน่มรึงงานนี้

อยู่ตั้งชั้น 6 ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

.

. .

.

พรีมสติกระเจิงมาก วิ่งไปเอาผ้านวมที่มีที่เอาไปชุบน้ำยังไม่พอ

ก็ไปเอาอีกผืนมาชุบน้ำอีก ((ดูทีวีเยอะไปหน่อย))

. .

. แล้วพรีมก็เอาผ้าเปียกๆปิดหน้า คลุมหัว อุ้มน้องพุก กะน้องก้องไว้แน่นสุดชีวิต

เด็กแว๊นซ์อุ้มพี่หริ่ง กะก่ำก๊ำ แต่ไม่ยอมเอาผ้าที่พรีมชุบน้ำให้

เอ๊า!!!! _ _"

. . .

คือเรื่องของเรื่อง เด็กแว๊นซ์ มีสติมากกว่าเพราะดูแล้วเหตุการณ์ไม่น่าแย่อย่างที่คิด

. .

.

มองไปทางอีกฝั่งของห้องมันมองไม่เห็นอะไรเลย ตอนนั้นมันมีแต่ควันๆๆๆ และควัน

. . . สิ่งที่พรีมกะเด็กแว๊นซ์ เอาลงติดตัวมาด้วยจากห้องคือ

มือถือ กระเป๋าตังก์ คอมพิวเตอร์ แล้วก็ลูกๆทั้ง 4

((กรุเอาบัตรพนักงานบริษัทติดมือมาด้วย ห่วงเพื๊ออออ?????)))

. . . ก็ยังคิดอยู่ว่าถ้ามันเลวร้ายนัก เราก็คงไม่เหลืออะไร

นอกจากชีวิตของเรา ชีวิตของเด็กๆ โทรศัพท์ เงินนิดหน่อย และ คอมพิวเตอร์เท่านั้น

.

.

.

ผู้คนมากมายแตกตื่นกันลงมาที่ข้างล่าง

เสียงดังจ่อกแจ่ก พากันวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆนานา กับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น

. . . ทั้งพวก รปภ. ตำรวจ เดินขวักไขว่กันดูวุ่นวายไปหมด

พรีมลงมาอยู่ที่นั่นด้วยสภาพเปียกโซ่ก พร้อมน้องพุก กะน้องก้องที่พรีมอุ้มมา

. . . แต่เมื่อลงมา ดูเหมือนว่า คนอื่นเค้าจะไม่มีผ้าชุบน้ำอย่างที่พรีมเอามา

_ _" เอ๋า!!!สรุปกรุ ตื่นตูมเว่อร์อยู่คนเดียวเร๊อะ!!!!ฮ่วย!!

. . . พวกเรานั่งตรงนั้นซักพัก เสียงหวอรถดับเพลิงก็แว่วมา

"ดีใจจัง รถดับเพลิงมาแล้ว" . . . ตอนนั้นตี 4 นิดๆแล้ว พนักงานดับเพลิงทำงานประมาณครึ่งชม.

ทุกอย่างเลยลงเอยด้วยดี เค้า cfm ว่าพวกเราเข้าที่พักได้

ทุกคนเลยเริ่มเดินต้อยๆ กันขึ้นตึก

. . . สรุปว่า ห้องเกิดเหตุอยู่ชั้น 6 ((ชั้นเดียวกะที่พรีมอยู่)) แต่ว่าห้องเค้าอยู่ไกลพรีมระยะนึงเหมือนกัน

. .

. เหตุเกิดเพราะ น้องที่เช่าห้องเป็นน้องผู้ ช อายุประมาณ 20

เค้าจุดธูปเทียนไหว้เจ้าแม่กวนอิมไว้

และลงไปเล่นเกมส์ข้างล่าง แต่ลืมดับไฟ

_ _" กำ กำ กำ

. . . ห้องน้องเค้าเลยไหม้อยู่ห้องเดียว

และที่รู้ว่าไฟไหม้เพราะข้างห้องเค้าได้กลิ่นควันไหม้

ขณะที่เจ้าตัวคนก่อเรื่อง ยังคงเล่นเกมส์อยู่ข้างล่าง

.

. . จะว่าไปก็สงสารน้องเค้าเหมือนกัน รุ่งเช้าพรีมไปดูสภาพห้อง

มันไม่เหลืออะไรเลย ไหม้หมด ยกเว้นรูปปั้นของเจ้าแม่กวนอิม

((เออ.....เอากะเค้าสิ))

. . . ไม่รู้ว่าตอนนี้น้องเค้า และเจ้าของห้องจะดำเนินการไปถึงไหนแล้ว

ทุกวันนี้ห้องยังคงไหม้ดำเป็นตอตะโก ทุกอย่างถูกขนไปทิ้งหมดแล้ว

. . . .

แต่สิ่งที่เหลืออยู่คือ เถ้าของความไหม้ สีดำๆของห้องที่ถูกไหม้

และกลิ่นเหม็นไหม้ ที่ยังคละคลุ้งไปทั่วชั้น 6 ที่เราอยู่

ทุกครั้งเวลาที่เราเดินออกจากห้อง หรือออกจากลิฟท์ กลิ่นไหม้จะตามหลอกหลอนเราอยู่

. . . สุดท้ายสิ่งที่มันจะยังอยู่กับเราตลอดไปคือความหลอน

ความรู้สึกที่หลอนทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องคืนนั้น

ไม่อยากนึกถึงเลยจริงๆ มันแย่มาก

กับภาพที่เราต้องอุ้มเด็กๆวิ่งหนีไฟไหม้โดยที่แทบจะเอาอะไรจากห้องมาไม่ได้เลยซักชิ้น

. . . กลิ่นควัน สีเทาเหม็นคลุ้งของควันมันจะติดอยู่ที่ความรู้สึกนึ้ของเราตลอดไป

. .

. มันพาลให้คิดว่า ดีแค่ไหนแล้วที่มันไม่ไหม้ถึงห้องเรา

มันพาลทำให้คิดว่า ถ้ามันแย่กว่าที่เราคิด วันนี้.....เราจะอยู่ตรงไหนของกรุงเทพ

เราจะทำยังไง เราจะอยู่ยังไง

. .

. เฮ้อ.....แค่คิดก็เจ็บปวดแล้ว

. .

.

เริ่มเข้าใจคนอื่นที่ชีวิตเค้าอยู่ในช่วงนาทีเป็นนาทีตาย

เริ่มเข้าใจคนที่เค้าเจอเรื่องแย่ๆแบบที่ควบคุมมันไม่ได้

ไม่ว่าจะน้ำท่วม ไฟไหม้ แผ่นดินไหว หรือสึนามิ หรือแม้แต่ที่ซานติก้า

แม้ว่าอาจไม่เข้าใจได้อย่างลึกซึ้งถึงความสูญเสียนั้น

แต่ก็มีอยู่บางเสี้ยวที่เข้าใจว่า สติแตกเป็นยังไง

. . . บางทีก็คิดว่าเราโชคดีแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้สูญเสียอะไรไปเลย

ทั้งชีวิตตัวเอง ทั้งชีวิตลูกๆ ทั้งข้าวของเครื่องใช้ ยังอยู่ดี อยู่ครบ

แต่คนอื่นที่เค้าสูญเสียสิ่งที่รัก คนที่รัก ของที่รักไปในเหตุการณ์แย่ๆที่เกิดขึ้นมากมาย

เรื่องของเรา มันเทียบไม่ติดจริงๆ

. . .

วันนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นสอนให้พรีมรู้แล้วว่า เราไม่ควรประมาทต่อการใช้ชีวิต

เพราะเราจะไม่มีทางรู้เลยว่า อีก 1 นาทีข้างหน้าเราจะเจออะไรบ้าง

. .

. ต่อไปนี้เราจะใช้ทุกวินาทีอย่างมีสติที่สุด

......สัญญา.........

. . .

......โดนซะหน้าชา........

. . . เมื่อวัน ส แอบไปสัมภาษณ์งานมา ((อีกแล้ว))

ที่นี่ อยู่ไม่ไกลบ้านมากนัก

.

. . แต่หนทางเปลี่ยวเหมือนกัน

สิ่งแวดล้อมไม่ศิวิไลซ์อย่างตึกที่สาธรหรอก ((ไม่ได้ใกล้เคียงแถมยังห่างไกลกันเย๊อะ))

. . . คนที่สัมภาษณ์เป็นต่างชาติ ผจก.การตลาด

ตอนสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษพร้อมกับผู้ช่วยเป็น ญ

และ ผจก.บุคคล รวมเป็น 3 คน ((รุมกรุคนเดียว))

. . . ที่นี่สัมภาษณ์ปะหลาดมาก

คือไอ้ตอนสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษอ่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก

แต่ตอนให้เราทำตามคำขออย่างอื่นต่อหน้านี่สิ

. . มันเกร็ง

. .

. อย่างแรกเค้าก็ให้อ่านเมลล์ภาษาอังกฤษยาว 1 หน้ากระดาษ

ไอ้สำเนียงดัดจริตๆ accent อ่ะ ไม่มีปัญหาพอได้ๆ

. . .

จากนั้นก็ให้แปลเมลล์ที่อ่านเป็นภาษาไทย

โดยที่ไม่ต้องเขียนออกมา

แต่ให้แปลโดยการพูดให้ฟังประโยคต่อประโยคเลยว่าแปลว่าไง???

.

.

เอ่อ.....ไอ้นี่ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ถึงเมลล์จะไม่เกี่ยวกะเรื่องงานที่เคยทำ

แต่ จม. ธุรกิจก็ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่หรอก เด็กๆ

. .

.

จากนั้นก็ให้เราเขียน e-mail

เป็นภาษาอังกฤษ โดยให้โจทย์ที่เค้าต้องการ

ไอ้เขียนเมลล์อ่ะ พอได้อยู่

แต่ให้เขียนต่อหน้าตรงนั้น

โดยที่ไม่ให้ตั้งสติอะไรเลย ต่อหน้าคนสัมภาษณ์ถึง 3 คนเนี่ย

. . . มันเกร็ง

.

.

.

สุดท้ายเค้าให้เขียนทัศนะติต่อเรื่องงานยาวเท่าที่ต้องการ

เป็นภาษาอังกฤษอีก

โอ้วววว.......คือว่าถ้ามี พท.ส่วนตัวให้กรุได้ทำซักนิดก็ไม่มีปัญหาหรอก

แต่ให้ทำต่อหน้าให้คิดต่อหน้าอย่างนี้ มันก็ไม่ทันตั้งตัวว่ะ

. . . แต่สุดท้ายก็ผ่านพ้นทุกอย่างไปได้

อย่างไม่มีปัญหาและหน้าละอายแต่อย่างใด ((มั้ง))

. .

.

ไอ้ที่เล่ามาทั้งหมด มันก็ยังไม่ได้เกี่ยวกะเรื่องที่พรีมว่าแปลกหรอก

แต่ไอ้ที่แปลกคือ ก่อนสัมภาษณ์

ผจก. บุคคล ถามขึ้นมาก่อนเป็นอันดับแรกเลยว่า

. . . "ไม่ทราบว่าน้องมีปัญหาเรื่องบัตรเครดิตหรือเปล่าค่ะ

เพราะถ้ามีปัญหาเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นการทวงหนี้ หรือการอายัติเงินเดือน

ทางเราจะไม่รับคนที่มีปัญหาเหล่านี้ไว้นะค่ะ เพราะไม่อยากมีปัญหา"

. . . จากนั้น she ก็ บลาๆๆๆๆๆเรื่องเหตุผลต่างๆนาๆ

. . .

โอ้วว....แม่เจ้า พอได้ยินเรื่องนี้เท่านั้นแหละ

กรุงี้ หน้าชา ร้อนผ่าวเลยทีเดียว

.

. . ก็แหม...มันช่างเป็นประโยคที่แทงใจดำกรุเสียจริง จริ๊งงงงงง

. .

.

เพราะที่ she ว่ามาทั้งหมด มันคือสถานการณ์ของชีวิตกรุตอนนี้ทั้งนั้นเลย

. . . U^U งานนี้เลยไม่รู้ว่า ถ้าได้กรุจะดีใจหรือเสียใจดี

. .

.

เซ็งเนอะ ความที่เป็นหนี้ ดันจะมาโดนตัดโอกาสทางการทำงานซะงั้น

. . .

เฮ่ออออออออออออออออออ

.

. .

........FB ของพรีม........

. . . หายเงียบจาก blog ไปพอสมควร

((เพราะมัวแต่ไปสิงตัวที่ FB _ _"))

. . . . ตั้งแต่ได้ยิน fb ครั้งแรกซัก 2 ปีที่แล้ว

((ตอนนั้น fb ยังไม่เป็นที่นิยม แต่ว่า hi5 จะมาแรงมาก))

.

. ก็ไม่ได้คิดว่าจะสนใจอะไร เห็นเพื่อน((ที่มีสามีเป็นฝรั่ง))

เค้าบอกว่า fb กะ twitter นั้นสำหรับฝรั่งจะได้รับความนิยมมากกว่า hi5

((เพราะอะไรก็ บลาๆๆๆๆ .....))

. . .

ไอ้เราก็ไม่คิดอะไร แล้วก็ไม่อยากจะเล่นอะไรด้วย

.

.

. เพราะแค่ hi5 ที่มีก็โง่กะมันบรมเลย

เจอ fb เจอ twitter ยิ่งมึนติ๊บ

เพราะยังไม่เห็นประโยชน์และไม่รู้ว่า มันจะมีไว้ทำอะไร และเพื่ออะไร?????ว่ะ!!!!

.

. . เพราะส่วนตัวไม่ค่อยชอบระบบอะไรที่มันเป็นเครือข่ายเท่าไหร่

((ดูวุ่นวาย และไม่เป็นส่วนตัว))

แต่ก็เอาเหอะ ชาวบ้านเค้ามีกัน

งั้นกรุก็ขอมีมั่ง กลัวตกเทรนด์ ((เท่านั้นแหละ))

. . . twitter ก็สมัครนะ((เสร่อ มากก)) แต่ก็ไม่ได้เข้าไปเลย

จนลืม user กะ pw ไปแล้ว หึหึหึ ((ใส่ใจเกิ๊น))

. . .

fb แรกๆก็เปิด account ไว้งั้นๆแหละ

((แต่ไม่เคยเข้าไปดูความเคลื่อนไหวอะไรของตัวเองเล๊ยยยย))

ก็บอกแล้ว เปิดเพราะเทรนด์จริงๆ

. . . แต่เป็นเพราะมีเพื่อนเล่นกันเยอะ

พออยากจะดูรูปเพื่อนคนโน้น อยากคุยเอ็มกะคนนี้

พวกมัน!!! ก็มักจะบอกว่า

ชั้นเอารูปไปไว้ใน fb แล้ว แกตามไปดูสิ

หรือ.......ก็มีไรก็ไปเมนท์ไว้ใน fb ละกัน

. . . เอ้า!!!!

. . . งี้กรุก็ต้องตามพวกมรึงไปใน fb อ่ะเด่ะ

. . .

. เอาเหอะ เล่นก็เล่นว่ะ

.

.

แรกๆ ก็งมเป็นอึ่งอางเลย

ลงรูปตรงไหน ไปดูเพื่อนตรงไหน

เมนท์ยังไง ถูกใจทำไม???

รับเพื่อนยังไง

จะรู้ได้ไงใครมาเมนท์ให้เรา

. .

. ป๊าดดดดดดดดดด มึนตึ๊บ

ก็ก่อนหน้านี้ วันๆก็อยู่แต่ในครัวนี่หว่า

.

.

.

จนพอกลับออกมาทำงาน office ก็เออ

เริ่มมีเวลาค่ำๆหลังเลิกงาน

มาเปิดดู เล่นไป อ่านของคนโน้น คนนี้ไป

เริ่มหนุกแหะ

.

.

เริ่มไปทิ้งเมนท์ให้คนโน้น คนนี้

ไปดูรูป ไปอ่านเค้าคุยกัน ((เสือก))นั่นแหละ

. .

. เออ...มันก็สนุกดี

แต่ที่ไม่เล่นเลยก็พวกเกมส์ใน fb หรืออะไรแนวนี้

เพราะว่าขี้เกียจ ((และไม่ได้เงิน))เลยไม่เอาดีกว่า

((ปรกติเล่นเกมส์ทางเน็ทจะเป็นแนวได้เงิน เสียเงินไง ลุ้นกว่า อิอิ

ไหนๆก็จะเสียเวลาเล่นแล้ว มันก็ต้องมีได้มั่ง เสียมั่ง

. . . แต่จะให้เล่นเกมส์ใน fb เพื่อเอา สนุกๆอย่างเดียว

มันก็ดูจะเสียเวลาเปล่าๆเปลี้ยๆ

.

.

.

แต่ที่เข้าไปอ่านเข้าไปดู ก็จะเป็นพวกรูป

แล้วก็เมนท์ข้อความทิ้งไว้ให้เพื่อนๆมากกว่า

. .

ดีตรงที่ เราได้เจอคนที่ไม่ได้เจอตั้งนาน ก็มาเจอใน fb นี่แหละ

.

.

.

แปลกแมะ fb ของพรีมมีเพื่อนเยอะแยะนะ

แต่คนที่พรีมจะไม่มีใน fb ก็คือของเด็กแว๊นซ์นั่นเอง

. .

. . ที่ไม่มีเพราะว่า เค้าบอกว่า fb เอาไว้คุยกะเพื่อนๆไม่ใช่เหรอ??

ก็เลยไม่มีเด็กแวนซ์ใน fb ดีกว่า เพราะไม่ใช่เพื่อน แต่เด็กแว๊นซ์เป็นสามีนี่นา

อิอิ ^^

.

.

ปล. ใครอยากคุยกะพรีมทาง fb ก็ add พรีมเป็นเพื่อนด้วยนะค่ะ

ค้นหาจากเมลล์ได้เลยค่ะ pimmy7210@hotmail.com

. . .

.....ฉลองยกเลิกเคอร์ฟิว........

. . . คาดว่าใครหลายๆคน คงรู้สึกเก็บกด อึดอัด กระอักกระอ่วน

กะสถานการณ์บ้านเมืองที่ประกาศเคอร์ฟิว บ้างไม่มากก็น้อย

.

. . พรีมเอง ความจริงก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกะเรื่องนี้เท่าไหร่หรอก

เพราะว่าดึกๆในช่วงเวลาที่เค้าเคอร์ฟิว ก็ไม่ได้ไปไหน แล้วก็ไม่ได้อยากไปไหนอยู่แล้ว

.

. . เอาง่ายๆ ว่าถึงแม้ว่าจะเคอร์ฟิวไป อีกซักกี่วันก็ไม่ได้ทำให้พรีมเดือดร้อนอะไรมากมายเท่าไหร่

เพราะวันๆ ก็นอนอุตุ อยู่แต่ที่ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆอยู่ดี _ _"

.

.

.

แต่จนแล้วจนรอด

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา คือวันที่เค้าประกาศยกเลิกเคอร์ฟิว

.

.

.

ความจริงมันก็ไม่ได้มีผลอะไรกะพรีมอยู่ดี ว่าป่ะ????

.

.

.

แต่เพราะพรีมไปธุระ ต้องไปหาน้องที่รู้จัก

แล้วก็เพราะว่า she ออกจะแนว hot ไม่น้อย

เลยมีหนุ่มคนโน้น คนนี้ชวนไปเที่ยวฉลองยกเลิกประกาศเคอร์ฟิว

. . . แล้วไอ้เราก็ได้ อาศัยใบบุญของ she ไปเปิดหูเปิดตากะบรรดาผู้ชายๆทั้งหลายแหล่

แต่ก็นั่นแหละ อย่าได้แคร์

. .

.

มันไปกะผู้ชายของมัน อิชั้นก็หิ้วสามี อิชั้นไปสิค่ะ

มีเสี่ยกระเป๋าหนัก ทุ่มไม่อั้น หน้าใหญ่ใจโตเลี้ยงสาวอย่างนี้

ไปหน่อยก็ได้ว่ะ กร๊ากๆๆๆๆ เดี๋ยวจะหาว่า พวกกรุใช้เงิน((คนอื่น))ไม่เป็น อิอิ

. . .

. พวกเราเลยได้ไปเริงร่ากัน ณ water side เลียบทางด่วน

พากันร้องเพลงแบบว่า หาได้สนใจคนจ่ายตังค์ไม่

. . . สั่งเบียร์ สั่งอาหารมาซะเปรมมมมมมมมมม

แล้วก็แดรกไม่หมด โว๊ะ โฮะ โฮะ ^O^

. . . . แต่แค่นั้นหาพอไม่ ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล

ด้วยความที่หนุ่มเจ้ามีเพื่อนเยอะ เพื่อนฝูงแยะ

พวกเราเลยพาไป dance ลืมแก่ต่อที่ ผับแห่งหนึ่งใน ซอยทองหล่อ

.

. . บอกไว้ก่อนว่า ตั้งแต่เที่ยวมาหลายปีดีดัก ก็เพิ่งรู้ว่าที่นี่ ปิด 6 โมงเช้า

มันเก่งป่ะ รอดหูรอดตา ไปได้ ท่าทางจะเงินหนา

.

. .

. แล้วเพลงที่เปิดที่ร้าน แม่จ๊าวววววว มันส์ม๊ากกกกกกกกกกกกก

. . . ดารา คนดังๆ celeb เพี๊ยบบบบบบบบ

.

.

.

อืมมมม.....ถ้าไม่ได้ใบบุญ she ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะเนี่ย

ว่ามีผับอย่างนี้ในเมืองกรุงด้วย หึ หึ หึ

. . . . ปล. ไปเจอ พิทช์ ซีควิน แฟนโฟร์ แมร่ง หล่อแบบ

หล่อโค๊ดๆๆๆๆๆๆ หล่อแบบ เฮ้ย!!!! มรึงจะหล่อไปไหนว่ะ

หน้าแบบว่า เล็กแสรดดดดดดดด เล็กม๊ากกกก

ผู้ ญ หน้า บานๆ อย่างกรุ อายเลย หน้าใสเกิ๊นนนนนนน

. . . ปล. 1 ฉลองการประกาศยกเลิกเคอร์ฟิว ด้วยการไขประตูห้องในเช้าวันอาทิตย์

ณ เวลา 05.00 น.

. . . ปล. 2 ถามว่าหาได้สนใจลูกเต้ามั๊ย?????? หึ หึ หึ

.

.