.....blog หน้าท้ายสุด....ลาที.......

วันนี้

คงเป็น blog หน้าท้ายสุด...ก่อนที่พริมจะหายหน้าไป

ไม่รู้ว่าจะหายไปนานหรือเปล่า แต่ก็คงนานพอดู

ทว่า...อาจจะนาน...จนทำให้ลืมกันไปได้เลย

.

.

.

.

อย่างที่บอก blog นี้คือหน้าท้ายสุด หากแต่ยังคงไม่ใช่หน้าสุดท้ายเสียทีเดียวนัก

.

.

.

.

คงได้มีโอกาศกลับมาเขียนใหม่ หากแต่...

....ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ก็เท่านั้น...

.

.

.

.

หากจะไม่ดู โชคร้ายไปหน่อย

คงเก็บเงินซื้อ laptop ได้เร็ว 555+

((ใครให้เกิดมาเป็นลูกตาสีตาสาว่ะเนี่ย

ไม่งั้นจะขอเงินพ่อซัก 4-5 หมื่นไปผลาญซื้อ คอมฯเล่นๆ 555+))

.

.

.

.

เวลาแห่งความสุขมักเดินเร็วเสมอ

เหลือเพียงอีก ไม่กี่วัน ก็จะต้องโบกมือบ๊าย บาย

ลาจาก ความสุขสบาย((จนเป็นสันดาน))เก่าๆ

ไปเผชิญหน้ากะความท้าทาย ที่ยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง

.

.

.

.

อย่างที่เค้าว่ากัน งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา

((ถึงแม้ว่า เราจะจัดบ่อยได้ก็เหอะ))

.

.

.

.

แต่ก็นั่นแหละ มันก็ทำให้เราอดคิดถึงบรรยากาศเก่าๆไม่ได้

.

.

.

.

บางที การหายหน้าหายตาไปจาก blog หรือ MSN นานๆ ((นานจริงๆ))บ้าง

ก็อาจทำให้ รู้สึกคิดถึงกัน

จริงหรือเปล่าไม่รู้ แต่...คิดเอาเอง 5555+

.

.

.

.

ต่อไปนี้ก็คงกลับไปมีชีวิตเงียบๆในแบบของตัวเอง

คงไม่ได้โลดแล่น เริงร่า กระโดดดึ๋งๆ ตามเวปไซต์แล้ว

.

.

.

ถือว่า..ขอเป็นช่วงลาพักร้อนละกัน

แต่ลางวดนี้ อาจลานานไปนิด

แต่ก็นั่นแหละ ซักวันคงได้กลับมาทักทายกันเหมือนเดิม

.

.

.

.

ส่วนจะอีกนานซักแค่ไหน เมื่อไหร่?????

ก็บอกไม่ได้เช่นกัน

.

.

.

.

ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่ติดตามอ่าน

ขอบคุณทุกเมนท์ ขอบคุณทุกๆความคิดเห็น

อยากจะบอกจริงๆว่า เพื่อนๆคือกำลังใจ

((ถึงจะฟังดูกระแดะไปหน่อย แต่นั่นก็คือความจริง))

.

.

.

.

ไปแระนะ....ลาที...^______^

.

.

.

.

เพียงแค่คำ ขอบคุณ ที่มอบให้

น้อมรับไว้ ด้วยใจ ที่ให้ฉัน

ดุจน้ำทิพย์ รินหยด รดใจพลัน

ขอสุขนั้น จงรินกลับ ที่ใจเธอ

----------------------------------------------

สักวันหนึ่งเราคงได้เจอกัน

.

.

.

.