...สบายดี ไม่ต้องห่วง....

.

ศ แล้ว เหนื่อยแล้ว สำหรับอาทิตย์นี้

.

.

พรุ่งนี้ก็พร้อมที่จะตื่นสายๆ หลับสบายๆ พร้อมอิพุก

((น้องพุกเป็นหมาขี้เซา เหมือนพิมเลย))

.

.

แต่ความล้า ที่ผ่านมาช่างสะสม

.

.

ลาพักร้อน ปีนี้ยังเหลือ

เลยขอใช้สิทธิ์ที่มีซะหน่อย

.

.

วันจันทร์ที่ 24 นี้ก็จะเป็นวันที่เราได้นอนตื่นสาย เพราะลาพักร้อนไว้

สรุป 3 วัน ส-อา-จ จะขอตื่นสายแมร่งทุกวันเลย

((เหอะๆๆ ความสุขเล็กๆที่หาได้จากสิ่งเล็กๆน้อยๆนี่แหละ))

.

.

ช่วงนี้มือถือเปิดมั่งปิดมั่ง แล้วแต่’รมณ์

แต่พอเปิดปุ๊บ เจ้าหนี้ก็โทรตามยิกๆ 555+

.

.

ถามว่า จะโทรทำไมนักหนา

ถ้ามี กรุก็จ่ายให้มรึงแล้วเซ๊!!!

จะให้มรึงโทรทวงอยู่ได้ทำไม ทำอะไรไม่คิด

แสดงพร่ำเพรื่อ _*_ หึ หึ หึ

.

.

แต่ก็นะ หน้าที่ของมัน มีหน้าที่โทรตาม ก็โทรไป

แต่เรามีหน้าที่หนีหน้า ก็หนีไป

((เข้าคอนเซปท์ รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหางเด๊ะ!!))

.

.

ปีหน้าฟ้าใหม่ อาจได้ลืมตาอ้าขา เอ๊ย!! อ้าปาก ทยอยใช้หนี้กันมั่ง

((บอกแล้วว่า ไม่มี ไม่หนี จ่ายช้า))

.

.

ไม่เอาๆ ไม่พูดเรื่องหนี้ เครียดๆ _*_

.

.

วันก่อนโน้น เอารถไปถ่ายน้ำมันเครื่อง

ความจริงงบที่ตั้งไว้ ไม่เกิน 1000 แน่นอน

.

.

เอาเข้าจริงๆ ไอ้นี่เป็นนั่น ไอ้นั่นเป็นนี่ เปลี่ยนๆ ล้างๆ

.

.

สรุปจ่ายไปเกือบ 2 พัน

-_-“ ฮ่วย!!!

.

.

แถมทางร้าน ยังแจ้งเพิ่มเติมอีกว่า

ยังต้องมีอะไรต้องมาทำอีก อย่าง 2 อย่าง

แล้วแถมก็ถึงเวลาเปลี่ยนยางหลังแล้วด้วย

.

.

เป็นไงล่ะ งานเข้า

.

.

เดือนหน้าถึงเวลาเสียตังก์อีกแล้วหรือนี่ Y^Y

ไม่เกิดมาเป็นลูกเศรษฐีให้มันรู้ไป เหอะๆๆ

.

.

บ่นอุบบ่นอิบ จนเพื่อนที่ทำงานเลยบอกว่า

.

.

พิมโชคดีแล้วที่เป็นอย่างนี้ เพราะลูกเศรษฐี พวกเค้าไม่รู้จักความลำบากหรอก

ไม่เหมือนพวกเรา เจออะไรเยอะดีออก นี่แหละรสชาดของชีวิต

.

.

-_-“เหรออออออออออออ

.

.

พูดถึงเรื่องโทรศัพท์

นิสัยนี้แก้ไม่หาย คือ ไม่ยอมรับเบอร์แปลก แล้วก็ชอบปิดเครื่องแบบถาวร

((ครึ้มอกครึ้มใจ ถึงจะมีเปิดบ้าง))

.

.

จนเจอคำถามแบบว่า

“ถ้ามีคนที่เป็นญาติ หรือใคร ที่เค้ารู้จักแล้วเค้าเดือดร้อนมีปัญหาจะทำไง”

.

.

อืม....ถามว่า แล้วกรุจะช่วยอะไรใครได้ I’m not a god!!!!!!

((ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย))

.

.

ถึงขนาดพูดไปว่า ถ้ามีใครต้องตาย ก็คงต้องปล่อยให้ตายไปก่อน

รู้ข่าวทีหลังก็ได้ไม่เป็นไร เอาไว้จะไปงานศพเอง

.

.

แต่ถ้ากรุตาย ไม่เป็นไร กรุจะเข้าฝันไปบอกเองนะ

.

.

เหอะๆๆๆ

.

.

พิมไม่รับเบอร์แปลก แล้วก็ไม่เคยติดใจอะไรกะเบอร์แปลกๆเหล่านั้นด้วย

ไม่เคยมีคำถามเกิดขึ้นว่า ใครกันนะโทรมา???

ไม่เคยอยากรู้ว่า มีอะไร ใครเป็นไรหรือเปล่า???

.

.

เพราะถึงยังไงเบอร์แปลกที่โทรมานั้น ก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกะชีวิตนี่หว่า

ไอ้กรุก็ยังกินได้ ขี้ออกอยู่ เพื่อนพ้อง ญาติสนิทมิตรสหาย ก็ยังอยู่สบายดี ((รึเปล่า???))

.

.

บางทีมีเบอร์มือถือแปลกโทรมาหลายรอบ 10 รอบได้

((ก็ไม่รู้ว่าใคร เจ้าหนี้ ลูกค้า เพื่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้))

.

.

นอกจากจะไม่สนใจแล้ว พิมก็มักจะสบถ แล้วพูดขึ้นมาลอยๆว่า

“พ่อมรึงตายเหรอ โทรมาอยู่ได้”

.

.

ไม่รู้สิ ก็พูดขึ้นมาลอยๆ ไม่ได้ใส่ใจอะไร

เพราะถ้าเป็นเรื่องสำคัญมากๆจริงๆ ต้องทิ้ง SMS ไว้สิ

((เพราะถ้าเป็นคนกันเอง หรือญาติจะรู้ได้เลยว่าพิมไม่มีทางรับเบอร์แปลก))

.

.

อาการไม่รับเบอร์แปลก ลุกลามไปจนถึง ปิดเครื่องยาว

.

.

อืมยาวๆ จริงๆ ยาวแค่ไหนไม่รู้ ((หาได้รู้สึกรู้สา หรือเดือนร้อน ใส่ใจสิ่งใดไม่))

แต่คนที่เดือดร้อนคือทางบ้านของตัวเอง ซะงั้น

.

.

ที่ผ่านมาปิดเครื่องยาว แม่ติดต่อไม่ได้ จนแม่ร้อนรน

จะขึ้นจาก ตจว. ให้น้าชาย มาตามหาพิมที่กรุงเทพฯซะให้ได้

((คงคิดว่าพิม อาจจะสิ้นชีพไปแล้ว เหอะๆๆ))

.

.

ทั้งที่ก็ไม่ได้มีญาติคนไหน รู้ว่าพิมอยู่ไหน อยู่ยังไง อยู่กะใคร ทำงานที่ไหน ทำงานอะไร

((ถามว่าจะตามหา ลูกสาวแม่เจอมั๊ยงานนี้))

.

.

เพราะล่าสุดพิมเปลี่ยนมาอยู่ที่ สะพานใหม่ได้ หลายเดือนแล้ว

แต่อยู่ตรงไหนของสะพานใหม่ พิมก็ไม่ได้บอกใคร

.

.

ไม่ได้บอกญาติ ไม่ได้บอกแม่ ไม่ได้บอกพ่อ

.

.

ก็อยู่มันไปซะอย่างนั้น อยู่มันไปเรื่อยๆ ทำงานไปเรื่อยๆ

ชีวิตใช้ไปเรื่อยๆ แต่ไม่ได้ update ชิวิตอะไรกะทางบ้านเท่าไหร่

.

.

เบอร์โทร ที่ทำงานไม่ให้ เบอร์โทรที่ไหน ใครก็ไม่มี

.

.

งานนี้เลยทำเอาแม่แทบอกแตกตาย

ได้ข่าวว่า ไปร้องไห้ ที่บ้านญาติ บอกว่าติดต่อพิมไม่ได้มาหลายสิบวันแล้ว

-_-“ กำๆๆๆ กรุนี่บาปจริงๆ

.

.

โชคดี วันนั้นเข้าไปออนเอ็ม

((ทั้งที่ปรกติก็ไม่ค่อยได้ออน ถึงจะออนก็ทำ appear ไว้))

วันนั้นเกิดเฮี้ยน ออนเอ็มแบบ โชว์ on line เลยเจอญาติที่เอ็ม

.

.

สิ่งแรกที่โดนถามประมาณว่า

เป็นไร ทำไมติดต่อไม่ได้ หายไปไหนมา

รู้มั๊ยว่าป้านางเป็นห่วง จนจะให้น้าเค้ามาตามหาพี่ที่กรุงเทพฯ

ป้านางไปร้องไห้ เป็นห่วงพี่ที่บ้านหนูเนี่ย

โทรหาแม่พี่ ด่วนเลย

.

.

-_-“ หึ หึ หึ มาเป็นชุดเลยสาดดดดด

.

.

สรุปพิมก็โทรไปหาแม่ แล้วก็อ้างโน่น อ้างนี่ ((ตามประสาให้เค้าสบายใจ))

แล้วก็ฝากเบอร์อื่น ที่สามารถติดต่อพิมได้ไป

.

.

แล้วพิมก็พูดทิ้งไว้เหมือนเดิมอย่างที่ผ่านมา 13 ปีมานี้ ว่า

“แม่ไม่ต้องห่วง เค้าสบายดี มีอะไรโทรมาเบอร์เพื่อนนะ”

.

.

คราวนี้แม่ก็สบายใจแล้ว

เพราะทุกวันนี้ ถึงพิมก็ยังปิดเครื่องหรือไม่ก็ตาม

แต่แม่ก็จะรู้ว่าจะติดต่อพิมได้ที่เบอร์ไหน เวลาอะไร

.

.

ได้ข่าวว่า ปีใหม่ปีนี้ แม่จะขอขึ้นกรุงเทพฯเพื่อมาดูว่า ชีวิตความเป็นอยู่ของพิมซะหน่อย

หลังจากที่ละเลยมาเป็นเวลา 10 กว่าปี

.

.

แปลกเนอะ เราเป็นแม่ลูกกันแท้ๆ แล้วพิมก็ยังมีพ่อมีแม่อยู่แท้ๆ

แต่พิมกลับไม่เคยจะรู้สึกรู้สาอะไร

กะการที่อยู่ตัวคนเดียวในเมืองหลวงอย่างนี้

.

.

ไม่ว่า อดีต ปัจจุบัน อนาคต พิมจะมีเพื่อนอยู่ด้วยหรือไม่ก็ตาม

พิมก็อยู่ของพิมได้ ยังคงไปเที่ยว ยังคงทำงาน ยังคงพักผ่อนได้ในแบบที่พึงจะเป็น

.

.

ไม่สบายก็ไปหาหมอ ปวดท้องแทบตายก็ต้องทนเอา

ไอ คอกๆ แคกๆ ก็อยู่ไป เมาหัวราน้ำ แฮ๊งแทบจะเป็นศพ ก็ทนไป

.

.

นานมาแล้วนะ นานมาก 13-14 ปีแล้วที่

ไม่มีพ่อแม่ให้อ้อนหรอก ในยามเจ็บไข้

ไม่มีพ่อแม่หายาให้หรอก ในยามไม่สบาย

ไม่มีพ่อแม่เอามือมาอังที่หน้าผาก แล้วถามว่าตัวยังร้อนอยู่มั๊ย

ไม่มีพ่อแม่ถามหรอกว่า วันนี้มีตังก์กินข้าวหรือเปล่า

ไม่มีพ่อแม่ที่เราจะบอกว่า แม่ หนูตังก์หมด โอนเงินให้ใช้หน่อย

ไม่มีพ่อแม่บอกสุขสันต์วันเกิด ในวันที่คล้ายวันเกิดของตัวเอง

.

.

พิมไม่เคยมีอะไรอย่างนั้น ไม่มีมานานแล้ว

แล้วก็ “ชิน” กะการไม่มีอย่างนั้นซะด้วย

.

.

รู้แค่ว่า

เราต้องอยู่ให้ได้ อย่างที่ทำให้พ่อแม่สบายใจที่สุด

แม้เราจะมีปัญหารุมเร้า

.

.

เราต้องอยู่ให้ อย่างที่ทำให้พ่อแม่ไม่เดือดร้อน ทั้งกายใจ และเงินทอง

แม้ว่าตังก์เหลือในกระเป๋าไม่ถึงร้อย

.

.

เราต้องมีแต่คำตอบที่บอกแม่ไปว่า สบายดี ไม่ต้องห่วง

แม้ว่าเราจะเพิ่งออกจาก รพ.

.

.

เราต้องหัวเราะให้แม่ได้ยินทุกครั้งที่โทรมาให้ได้

แม้ว่าเราเพิ่งปาดน้ำตาไปหมาดๆ

.

.

การจาก อกพ่อแม่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ ((อายุแค่ 17-18 ปี))

มันสั่งสม ทำให้เราเป็นอย่างนี้นี่เอง

.

.

วันนี้ อายุปาไปเลข 3 แล้ว

เราก็ยิ่งแกร่ง ลุกลามไปจนถึงแข็งกระด้างมากขึ้น

.

.

แม้ชีวิตนี้ ที่ผ่านมาจะมีคนวนเวียนมาดูแลเราบ้าง

แต่ก็นั่นแหละ เค้าเข้ามาแล้วก็จากไปตามวัฏสงสาร

.

.

ทุกวันนี้ แม้จะไม่มีพ่อแม่ต้องคอยดูแลอย่างที่ควรจะเป็น

แต่อย่างน้อย ณ.เวลานี้ ชีวิตพิมก็ไม่ได้ลำบากลำบน หดหู่อะไร

.

.

เพราะพระเจ้ามักสร้างทุกสิ่งให้สมดุลเสมอ

.

.

ตอนนี้มี 1 ชีวิตก้าวเข้ามาในชิวิตพิม

ตอนนี้มี 1 หัวใจมามอบให้พิมหมดแล้ว

ตอนนี้มี 1 สมองที่คอยช่วยพิมคิดแก้ปัญหา

ตอนนี้มีหู 2 หูที่คอยรับฟังพิมทุกอย่าง

ตอนนี้มีตา 1 คู่ที่พร้อมจะดูแลพิมในทุกๆยาม

ตอนนี้มีมือ 2 มือที่คอยประครองและจับมือพิมไปด้วย

ตอนนี้มีเท้า 2 เท้าที่พร้อมจะเดินไปกับพิมในทุกๆที่

.

.

อ้อ...ตอนนี้มี 1 กระเป๋าที่พร้อมจะควัก ถ้าพิมงอแงจะกินหนม แหะๆ

.

.

เห็นมั๊ย พิมบอกแม่แล้วไม่ต้องเป็นห่วง พิมสบายดี ^^

.

.