......กลัว.......

. .

. .

ใช้เวลาคิดมาหลายวันว่าจะอัพไดเรื่องนี้ยังไงดี

.

. . บางทีก็ปล่อยให้เวลามันล่วงเลยไปเรื่อยๆ

จนไม่รู้จะจับต้นชนปลายกะสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ถูก

.

. .

หลังๆมานี่ไม่ชอบการเขียนไดยาวๆ

มันก็มีหลายสาเหตุ ทั้งเบื่อ ขี้เกียจ ไม่รู้จะเขียนอะไร

ชีวิตไม่มีอะไรแปลกใหม่

แต่ถ้าจะพูดแบบเอาเข้าจริงๆ ก็คือ ไม่มี feel ในการถ่ายทอดความรู้สึกเท่าไหร่

.

. . ปล่อยชีวิตไปวันๆ ประมาณว่าหาความชัดเจนให้กับชีวิตนี้ไม่ได้

จนที่สุด เวลาแห่งความจริงก็ก้าวเข้ามากระชั้นตัวเราทุกทีๆ

. . . . ณ ตอนนี้คงต้องบอกใครๆว่า เราได้ปล่อยวางทุกอย่างหมดแล้ว

ปล่อยวางสิ่งที่.........

มันคือ ความหวัง

มันคือ ความฝัน

มันคือ ประสบการณ์

มันคือ มิตรภาพ

มันคือ ความจริง

มันคือ ความเจ็บปวด

มันคือ ความเสียใจ

มันคือ เสียงร้องไห้ในใจ

มันคือ ทุกๆอย่าง

.

. .

ระยะเพียงเกือบ 1 ปี เท่านั้น

บางทีมันอาจน้อยไปสำหรับบางสิ่ง

แต่มันก็อาจเป็นเวลาที่มากพอสำหรับบางอย่าง

.

. . . ทุกวันนี้ สิ่งที่ต้องเผชิญ คือ ความจริงของชีวิต

จริงอย่างที่สุด

. .

.

. เค้าบอกว่า คนเราทุกคนจะมีกราฟชีวิต ขึ้นๆลงๆ

.

. . วันนึงคุณจะรู้ได้ไง ว่าสิ่งที่คุณเจอ มันคือจุดที่สูงสุดแล้ว

แล้ววันนึง คุณจะรู้ได้ไง ว่าสิ่งที่คุณประสบ คือจุดที่ต่ำสุดเช่นกัน

. .

.

. สำหรับตัวเอง ผ่านอายุมาตั้งขนาดนี้

ยังบอกไม่ได้เลยว่า จุดสูงสุดของชีวิตชั้นมันอยู่ตรงไหน????

.

. . แล้วจุดต่ำสุดล่ะ ทุกวันนี้ เราก็ยังไม่รู้เลยว่า นี่มันต่ำสุดหรือยัง????

แล้วมันจะมีต่ำว่านี้อีกหรือ?????

.

. . .

ถามว่ากลัวมั๊ย????? กลัว!!!!

. .

.

.

มีเพื่อนคนนึง ทักเราขึ้นมาระหว่างการสนทนา

"พรีม แกรู้จักคำว่า กลัว ด้วยเหรอ ปรกติแกไม่ใช่คนที่ขี้กลัวอะไรอย่างนี้นี่นา"

.

.

.

.

สะอึก!!! ใช่....เรากลายเป็นคน ขี้ขลาด ขี้กลัว อย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

.

. . . มันปร๊าดดดดด เข้ามาในสมองของเราอย่างที่ไม่รู้ตัว

ใช่!! บางสิ่งบางอย่าง มันน่ากลัว

.

.

.

แต่มันเป็นความกลัวที่บอกใครไม่ได้

มันเป็นความกลัวที่น่า อดสู

มันเป็นความกลัวที่น่า อนาถ

มันเป็นความกลัวที่น่า สังเวช

มันเป็นความกลัว ที่หลายๆคน ไม่เคยได้สัมผัส ความรู้สึกเช่นนี้

.

. .

.

เราไม่รู้ว่า เราโชคดีแค่ไหน หรือว่าโชคร้ายสักเพียงใด

ที่ได้สัมผัส กับความรู้สึกเช่นนี้

. . .

. แต่ถ้าขอพระเจ้าได้ ขอให้มันมีโอกาศนี้แค่ครั้งเดียวที่เราจะได้เจอ

.

. .

.

. เราไม่ปราถนาจะได้เจอมันอีก

เรา.......กลัว.........

.

. . . .

มาวันนี้ พรีมเสียดายที่ต้องหยุดหน้าที่การเป็นเชฟสเต็กไว้ชั่วคราว

.

. . บอกไม่ได้ว่าจะได้กลับมาทำในสิ่งที่รักเมื่อไหร่

บอกไม่ได้ว่าจะนานอีกแค่ไหน

.

.

.

ตอนนี้ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น เพราะว่ามันยังห่างไกลความเป็นไปได้อยู่มากโข

.

. . แต่สิ่งที่ต้องการในวันนี้ คือ ขอให้เราหลุดพ้น ซักที

. . .