.........เดินย่ำต๊อก ออกหางานทำ.............

หลังจากที่แยกตัวเองออกมาจากร้านสเต็กที่แสนรัก ((กระซิก กระซิก)) U^U

. .

.

ชีวิตก็เข้าสู่ วังวน วัฏจักรเดิมๆ

.

.

. คือ เดินต๊อกต๋อย หางาน

.

.

. O_o หื้ออออ !!! หางาน เหรอ เหอะๆๆๆๆ

มันช่างเป็นคำที่เจ็บปวดรวดร้าวของคนสมัยนี้เสียจริง

.

.

. สิ่งแรกที่ออกมา แล้วบอกใครต่อใครว่า ชั้นจะหางาน

. . . มันมีหลายคำที่พูดออกมาจากแต่ละคน

แต่ที่แน่ๆ คือ คำว่า สมัยนี้งานไม่ได้หากันง่ายๆ

. . . ถูกเผ็ง!!!! จะหางานที่จะรับเรานั้น ยากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

. . .

. ตลอดระยะเวลาที่ออกมาหางาน

เริ่มต้นจากการ โพสประวัติตัวเอง ตาม web หางานเป็น 10

. . . จากนั้นก็เป็นขั้นตอนส่ง resume ไปตามบริษัทที่เราสนใจเกือบร้อย

. . . มันอาจไม่มากสำหรับใครหลายๆคน

แต่นี่เป็นการส่ง resume หางานของพรีมที่เยอะที่สุดเท่าที่เคยทำมา

.

. . ตลอดระยะเวลาทำงานมาเกือบ 10 ปีแล้ว

ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ทีบ้าส่ง resume มากมายขนาดนั้น

. . . . แต่รู้มั๊ย เอาเข้าจริงๆ พรีมลองถามคนเค้าไปสมัครงานและสัมภาษณ์ที่เดียวกะเรา

เค้าส่ง resume มากกว่า 300 ฉบับ

.

. .

.

โอ้โห !!!!มันมากว่าเราตั้ง 3 เท่า

ได้ยินอย่างนั้น เพิ่งรู้ว่า อย่างเราอ่ะ จิ๊บๆ

. . . รู้มั๊ยได้ยินอย่างนั้น มันได้กำลังใจขึ้นอีกตั้งเป็นกอง

อย่างน้อย เราก็ยังรู้ว่า เฮ้ย!!! ไม่ได้มีเราคนเดียวหรอกว่ะ ที่กำลังอยู่ในห้วงเวลาอันเหนื่อยเช่นนี้

.

.

.

.

. แต่ถึงจะโพสไปมากเท่าไหร่ แต่ผลตอบกลับเชิญไปสัมภาษณ์

มันก็ไม่ได้มากอย่างที่คิด

. . . . . ไม่ว่าจะด้วยปัจจัยอะไรก็แล้วแต่ที่เราไม่เข้าตากรรมการ

สิ่งนึงที่เกิดขึ้นในสภาวะการณ์เช่นนี้คือ ท้อ

. . . . ที่ผ่านมา 2 อาทิตย์ได้ไปสมัครและสัมภาษณ์มาหลายที่ นับ 10 นะ

มันมีทั้งที่รู้ว่า ไม่ได้แน่ๆ มันมีทั้งที่ๆ มีความหวังเล็กๆกับมัน

. . . บางที่ไปแล้ว อยากทำที่นี่มาก

บางที่ไปแล้ว ก็รู้สึกว่า ถ้ากรุได้ทำงานที่นี่ กรุจะเป็นไงว่ะ รู้สึกไม่ชอบเลย

. . . มีทั้งความคิดที่เข้าข้างตัวเอง แล้วก็ทำใจไว้เสมอ

.

.

.

.

แต่สิ่งที่ต้องเดินทางไปสัมภาษณ์งานแต่ล่ะที่ล้วนแล้วแต่ต้องใช้เงิน

ซึ่งเวลาที่เงินมี มันคงไม่ได้ลำบากอะไรนัก แต่ยามที่มันขัดสนละก็

.

. . ทุกครั้งที่เวลาออกมาจากแต่ละบริษัท ก็มักจะบ่นกะตัวเองว่า

แมร่ง!!!ไม่น่ามาให้เสียตังค์ค่ารถเลย

. . . . แล้วเป็นห่าอะไรไม่รู้ ส่วนใหญ่แต่ละที่ๆเรียกไปสัมภาษณ์

ก็อยู่ในเมืองทั้งนั้น เรียกได้ว่า ต้องเดินทางโดนรถไฟฟ้าใต้ดินมั่ง ลอยฟ้ามั่ง

เฮ้ออออ!!! เงินก็ไม่ค่อยจะมี

.

.

.

แต่จะให้ไปทางรถเมล์ กรุก็ไปไม่สะดวกอีก

ไปไม่ถูกนั่นแหละ ลงป้ายไหนก็ไม่รู้ โง่ได้อี๊ก

. . . . ทำไงล่ะ ทำไงได้ ก็ต้องไป อยากได้งานนี่นา ก็ต้องอดทน

. .

. ไอ้เรื่องเงินอาจไม่สำคัญเท่าไหร่ ตราบใดที่เรายังพอมีให้ใช้ในการเดินทาง

. . . . แต่สิ่งที่สำคัญ ก็คือ ชุดและองค์ประกอบต่างๆ เวลาไปสัมภาษณ์งาน

หลายๆคนคงทราบดีว่า การไปสัมภาษณ์งานนั้น

สิ่งที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนต่อทักษะในการให้สัมภาษณ์คือ การแต่งกาย

. . . . ถามว่า ต้องแต่งเรียบร้อยขนาดไหน

สำหรับคนอื่นกรุไม่รู้ แต่สำหรับกรุ ต้องเรียบร้อยกว่าคนอื่นมากกกกกก

. . . .

เพราะว่าที่อก ดันมีรอยสักหลาเชียว

คุณคงนึกออกว่าพรีมจะต้องมิดชิดกะมันขนาดไหน

. . . ดังนั้นมันจึงออกมาเรียบร้อยม๊ากกกกกกกกกกกกกก

จะเอากระดุมติดให้ชิดคอ หายใจไม่ออกจะตายห่าอยู่แระ

. . . กระโปรงก็ต้องเป็นทรง A ไอ้กระโปรงบานๆใส่สบายๆ ก็ต้องพักไว้

. . . แถมร้องเท้าก็ต้องเป็นรองเท้า แนวคัชชู หุ้มส้น ((กัดตรีนกรุก็กัด)))

เดินลำบากก็ลำบาก ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อย

. . . นี่แหละหนอ วิบากกรรม ของคนหางาน

. . . แต่คนเรา มันไม่มีอะไร เกินความพยายามหรอก

ต้องหางานให้ได้ หางานให้ได้ หางานให้ได้ ท่องไว้ๆๆๆ

. . . . จนที่สุด 2 อาทิตย์แห่งความพยายามก็สำเร็จ เย๊!!!!

ค่ะ พรีมได้งานแล้ว หน้าที่ได้รับมันงานเป็น feel เดียวกะที่เคยทำ

. . .

ที่ได้ทำ เป็นบริษัทขายยาของญี่ปุ่น

เหอะๆๆๆ น่าจะโหดอยู่ แต่ก็นั่นแหละ อย่าได้แคร์

รู้อย่างเดียว ว่ามันคือทางรอด ของชีวิตในสภาวะการณ์ปัจจุบัน

อีกอย่างพรีมเคยทำงานกับพวกเกาหลีแล้ว เจอญี่ปุ่น ก็คงพอรับมือไหวนะ

(((สาธุๆ))

.

. . ถึงแม้ว่าพรีมอาจไม่ต้องลำบากตกงานนานๆ เหมือนคนอื่นๆที่เค้าประสบอยู่

พรีมอาจโชคดี ที่ได้งานเร็วมาก ((จนตัวเองก็ยังไม่อยากเชื่อ))

. . . แต่เรื่องการหางานนั้น นอกจากความสามารถแล้วมันก็ต้องมีดวงด้วย

. . อันนี้ขอพูดถึงพวกต้องเดินต๊อกต๋อยหางานเหมือนพรีมนะ

การหางาน การเดินทางไปสัมภาษณ์งาน

การไปเจอ test ทั้ง จิตวิทยา ทั้ง ข้อสอบแบบปรนัย ข้อสอบอัตนัย

ทั้งการเจอสัมภาษณ์ทั้ง ชม. เป็นภาษาอังกฤษล้วนๆ พูดจนเมื่อย กก ลิ้น

มันแบบว่าหินมาก ทำเหมือนจะสัมภาษณ์กรุไปเป็น ผจก. แหนะแสรดดดด

. . . ส่วนพวกที่ได้งานเพราะเป็นเด็กฝากก็โชคดีเนาะ

ไอ้เราก็เป็นแค่ลูกตาสีตาสา ไม่มีเส้นสายอะไรกะเค้าหรอก

. . . แค่ลูกคนจนๆ จากต่างจังหวัดติดชายแดน ได้แค่นี้ ก็ดีใจหายห่าแล้วว้อยยยยย

. . . ปล. ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่เป็นห่วงพร้อมเป็นกำใจให้เสมอ

. . . ปล. 1 ขอบคุณใครก็ไม่รู้ที่ดลใจให้เค้ารับพรีมเค้าทำงาน

ทั้งที่ ติเรื่องความสวยงามกรุทุกเม็ด

. . . ปล. 2 นับจากนี้ ชีวิต ลิขิตเอง เริ่มงาน พฤ ที่ 6 พค. นี้แล้ว

ไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรเท่าไหร่ หวังแค่ว่าขอให้เราผ่านทุกอย่างไปได้ด้วยดีก็พอ

. . .