my facebook

. . . เจอกันได้ที่เฟสคร๊าบ pimmy7210@hotmail.com แอดได้เลยค่ะ บอกด้วยก็ดีนะว่าเป็นใครจะได้กล้ารับแอด อิอิ . . คิดถึงๆ

......เวลามันน้อยจัง......

. . . ห่างหายจากการเขียน blog ไปนาน จนบางทีก็รู้สึกว่า เขียนอะไรไม่ออกเลย

. . . ช่วงนี้ก็ทำงานไปเรื่อยๆ วันๆ รอนับแต่วันหยุด กะวันเงินเดือนออก 55+

ภาระชีวิตเยอะเกิ๊นนนนน

วันๆ ก็ได้แต่นั่งคำนวนว่า เดือนนี้มีต้องจ่ายอะไรมั่ง

list ออกมาได้ตัวเลขแล้วแทบเป็นลม _ _"

. . . รายจ่ายเยอะเกิ๊นนนน เงินเดือนก็น้อยนิด งิ๊ดๆๆๆๆ U^U

((แต่เอาเหอะ แล้ววันนึงมันจะดีขึ้นเอง))

ดีเท่าไหร่แล้วได้ทำงานที่นี่ ((คิดซะอย่างนี้ก็สบายใจ))

. . .

วันเสาร์ไปสอบ toeic มา

จะว่าง่ายก็ง่าย

จะว่ายากก็ยาก

ทุกอยู่ที่เวลาที่ถูกกำหนด

. . สรุปคือมันจะง่ายมากกกกกกกกกกกกถ้าเวลามีเยอะ

แต่นี่มันยากมากกกกกกกกกกกกกกเพราะเวลาน้อยเกิ๊นนนนนนน

.

. .

แล้ว????? กรุจะได้ซักกี่คะแนนกัน

เอก eng หาได้ช่วยอะไรไม่แสรดดดดดดดดดดดดด

เวลามันบีบคั้นหัวใจมาก

ที่เค้าว่าอากาศหนาวๆ กรุไม่เห็นรู้สึก ยิ่งเวลายิ่งใกล้หมด กรุยิ่งร้อน

ไม่น่าเตรียมเสื้อกันหนาวไปเล๊ยยยยยย

.

.

. แล้วไอ้กรุก็ดันเป็นที่คาดหวังของคนตั้งหลายคน ตั้งแต่นายยันลูกน้อง

กำกำ ถ้าคะแนนออกมาไม่ดี กรุจะเอาหนังหน้าไปไว้ตรงไหนว่ะ

.

.

ไอ้กรุมันประเภท เหมือนฝรั่งมาอยู่บ้านเราอ่ะ

พูดได้ แต่อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ เหอะๆๆๆๆ

. .

.

เปรียบซะเห็นภาพแมะ เอาหน่า...ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ

.

. .

.....ช่วงนี้งานใหม่สบายเกิ๊นนนนนน......

.

.

.

หลายคนคงอยากรู้ว่าไปทำงานที่ใหม่เป็นไงมั่ง

.

.

ไม่รู้จะตอบว่าไง คือว่า งานก็สบายดี

งานสบายมาก งานสบายเกิ๊นนนนน

.

.

.

สบายจนรู้สึกกลัวเค้าจะจ้างเราไม่คุ้ม 5555

.

. .

ตำแหน่งที่ทำอยู่ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก ((ณ ตอนนี้มั้ง))

แต่ว่าอาจมีหน้าที่ที่ต้องทำ ต้องรู้กว่านี้เยอะ

.

. สงสัยช่วงนี้เป็นช่วงโปรโมชั่น เลยให้ชิว ชิวไปก่อน

.

. . แต่เท่าที่รู้ต้องมีออก ตจว ไปประชุมบ้างอะไรบ้าง

.

. แต่โดยรวมโอเค

. . .

อย่างน้อยๆ ภาษาอังกฤษก็ยังได้ใช้

ทั้งจากติดต่อสื่อสารกับนาย ทั้งการใช้ email

.

. .

ซึ่งอยู่ที่ บ.ยา ไม่ได้ทำเลยยยยยยยยยยย

เหมือนจะโง่ลง เหอะๆๆๆ

.

.

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยู่ที่นี่จะทำให้ฉลาดขึ้นหรืออะไร

เพราะฉลาดอยู่แล้ว 5555 แค่ไม่โง่ลงก็ดีใจแล้วอิอิ

. .

.

..... 1 July 2010 เริ่มงานใหม่ อีกแล้ว........

. . . หลังจากที่ต้องตกอยู่ในฐานะชนชั้นล่างของบริษัทยา

มาประมาณเกือบ 2 เดือน

. . . ที่สุดการต้องตกอยู่ในสภาพนั้นก็สิ้นสุด

เมื่อวันนี้ได้รับข่าวดีคือ เราได้งานใหม่แล้ว พร้อมเริ่มพรุ่งนี้ได้เลย เย๊ เย๊ เย๊

.

. . ดีใจโครตตตตตตตตตตตตตต ดีใจแบบว่าโทรหาแฟน โทรหาเพื่อน โทรไปเล่าให้ฟัง

แบบพูดไม่เป็นภาษาเลย อารามดีใจหนัก

. .

.

งานใหม่ที่ได้คล้ายๆ feel เดิมที่เคยทำ คือ electronics part

แต่เป็นบริษัทของญี่ปุ่น อยู่เพลินจิต ((ในเมืองอีกแระ))

งานที่ได้ถึงจะ feel เดิม

แต่ตำแหน่งใหม่((ที่มีโอกาศได้มีลูกน้องกะเค้ามั่งแระ))

รายได้ใหม่((ที่พอสมน้ำสมเนื้อกะประสบการณ์และหน้าที่ความรับผิดชอบ)))

.

.

.

สวัสดิการใหม่ๆ ที่ดีกว่าเดิมมากกกกกกกกกกก

. . . บริษัทจะส่งไปสอบ toeic เพื่อเอาคะแนนไว้พิจารณาเรื่องงาน

และอัพเงินเดือนในขั้นตอนเวลาขึ้นเงินเดือน

แต่บริษัทออกค่าใช้จ่ายให้

บริษัทให้ไปตรวจโรคเพื่อเข้าทำงาน เช่น x-ray ตรวจไวรัส ฯ

และบริษัทก็ support เรื่องนี้ด้วย

.

.

.

และมีอะไรอีกเยอะ

แต่นี่เป็นสิ่งแรกที่จะได้รับตั้งแต่ก้าวแรกเข้าไปในองค์กร

เราจะเดินก้าวเข้าไปอย่างเต็มภาคภูมิซะที

((หลังจากที่โดนลดระดับมาเป็นชนชั้น 2 มาระยะหนึ่งจากบริษัทยา))

. . . . สำหรับคนอื่นอาจคิดว่านี่ถือเป็นสวัสดิการแบบพื้นๆ

แต่สำหรับเราแต่นี้ ถือว่าเยี่ยมแล้ว

. . . พูดถึงเรื่องได้งานใหม่ ((อีกแล้ว))

หลายๆคนคงคิดว่าพรีมโชคดีจังทำไมหางานได้ง่ายจัง

. .

.

อืม.....สงสัยพรีมจะโชคดีจริงๆแหละ

จะว่าไปก็บนบานไว้หลายที่เหมือนกัน

ถ้าว่างๆ ก็จะรีบเอาสิ่งต่างๆไปถวายตามสถานที่ต่างๆ

. . . แต่ตอนนี้ขอรื้อฟื้นเรื่อง Gramma เพื่อไปสอบ toeic ซะหน่อย

เล่นคืนอาจารย์โม๊ดดดดดดดดดดดดด กำ กำ _ _"

.

.

.

ปล. accent ดี แต่ gramma แป่ก ทำไงดีว่ะกรุ

. . .

.....หอบลูกหนีไฟไหม้ตอนตี 3 .........

. . . ตี 3 กว่าๆ ของคืนวันอังคารที่ 22 มิย. 53

ขณะที่เรา 2 คนพร้อมกับอีก 4 ชีวิตกำลังหลับสนิทในค่ำคืนอันเงียบสงัด

. . . ตึง!! ตึง!!!ตึง!!!

. .

. เสียงดังแว่วๆมาแต่ไกล

พร้อมกับได้ยินเสียงชายฉกรรจ์โหวกเหวกโวยวายอยู่นอกห้องไกลๆแว่วๆ

. .

. สะดุ้งตื่นขึ้น แล้วก็รู้สึกแค่เพียงว่า "ผัวเมียแมร่ง!!ทะเลาะกันอีกแหงๆ"

.

.

.

ตั้งใจจะข่มตาหลับอีกครั้ง

. .

. ตึง!!!ตึง!!!ตึง!!!!

. .

. เฮ้ย!!!ทั้งเสียงโวยวาย ทั้งเสียงทุบห้องตึงตัง

ยังคงดังอย่งต่อเนื่องและรุนแรงมากขึ้น

. .

. เฮ้ย!!!แมร่ง!!!เสียงดังอะไรนักหนาว่ะ คนจะหลับจะนอน

.

. . ระหว่างนั้น เด็กๆก็ไม่เป็นอันหลับอันนอนแล้ว

เห่า กระวนกระวาย

. .

. พรีมทนไม่ได้ ลุกออกจากเตียงไปเงี่ยหูฟังสิว่า....มันอะไรนักหนา....

. . .

. ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงผู้คนอยู่ข้างนอก

โหวกเหวกโวยวาย ทั้งเสียงผู้ชาย เสียงผู้หญิงอื้ออึงไปหมด

. . .

ยังไม่ทันได้สงสัยอะไรมาก

ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เหล็กดัดทุกห้องพร้อมเสียงดังตะโกนว่า

. .

.

"ออกมาๆๆ ไฟไฟม้ๆ ออกมาให้หมด ไฟไหม้ๆๆ"

.

. . แม่จ๊าววววววววววววววววว!!!!

วินาทีนั้น หัวใจหล่นอยู่ทีตาตุ่ม มันตกใจ shock อึ้ง ทำอะไรไม่ถูก

. .

. ทำไงดีๆ กรุจะเริ่มจากอะไรตรงไหน

.

. . ข้าวของ เสื้อผ้า เด็กๆ ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

. . .

แว๊บแรกที่ผุดขึ้นมาให้หัว

ไม่รู้หรอกว่า ไอ้ไฟไหม้เนี่ย มันไหม้ยังไง มันไหม้ถึงไหน

กรุจะรอดมั๊ย กรุจะตายมั๊ย ลูกกรุล่ะ ข้าวของล่ะ

มันสับสนไปหมด

. . . เด็กแว๊นซ์ลองเปิดประตูเพื่อจะดูว่าข้างนอกวุ่นวายยังไงบ้าง

. . . สิ่งแรกที่เราเห็นและรู้สึกได้คือ

ควันสีเทาๆทะลักเข้ามาให้ห้องเราทันที

กลิ่นเหม็นไหม้ ลอยคลุ้ง ชวนสำลักอย่างยิ่ง

. . . . เห็นอย่างนี้บอกได้คำเดียวว่า shock !!!!!!

. . . "กรุ.....ตายแน่ๆ"

.

. .

ทันใดนั้น สิ่งแรกที่เราสองคนทำคือ ควานหาเสื้อผ้า.....

((ไม่ต้องตกใจ ควานหาเสื้อผ้าเพื่อใส้ให้มิดชิดย่ะ ไม่ถึงขนาดแก้ผ้านอนหรอกหน่า)))

. .

.

.

คุณเคยตกใจกับอะไรสุดขีดหรือเปล่า

นั่นแหละความรู้สึกนั้นเลย

พรีมเกิดหากางเกงขาสั้นไม่เจอ "กางเกงอยู่ไหนว่ะ เสื้ออยู่ไหนว่ะ"

เด็กแวนซ์เกิดหารองเท้าแตะไม่เจอเหมือนกัน "รองเท้าเค้าอยู่ไหน"

. . . พรีมไม่รู้ว่าตอนนนี้ ไอ้ไฟที่ว่าไหม้นั้น มันไหม้ถึงไหนแล้ว

. .

. จำได้ว่าถ้าไฟไหม้ให้หนีโดยการหาผ้ามาชุบน้ำแล้วอุดจมูกหนีไปกันสำลักควัน

. .

. ไหนจะลูกอีก 4 ตัว ตายๆๆๆๆๆๆๆๆ ตายยกครัวแน่มรึงงานนี้

อยู่ตั้งชั้น 6 ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

.

. .

.

พรีมสติกระเจิงมาก วิ่งไปเอาผ้านวมที่มีที่เอาไปชุบน้ำยังไม่พอ

ก็ไปเอาอีกผืนมาชุบน้ำอีก ((ดูทีวีเยอะไปหน่อย))

. .

. แล้วพรีมก็เอาผ้าเปียกๆปิดหน้า คลุมหัว อุ้มน้องพุก กะน้องก้องไว้แน่นสุดชีวิต

เด็กแว๊นซ์อุ้มพี่หริ่ง กะก่ำก๊ำ แต่ไม่ยอมเอาผ้าที่พรีมชุบน้ำให้

เอ๊า!!!! _ _"

. . .

คือเรื่องของเรื่อง เด็กแว๊นซ์ มีสติมากกว่าเพราะดูแล้วเหตุการณ์ไม่น่าแย่อย่างที่คิด

. .

.

มองไปทางอีกฝั่งของห้องมันมองไม่เห็นอะไรเลย ตอนนั้นมันมีแต่ควันๆๆๆ และควัน

. . . สิ่งที่พรีมกะเด็กแว๊นซ์ เอาลงติดตัวมาด้วยจากห้องคือ

มือถือ กระเป๋าตังก์ คอมพิวเตอร์ แล้วก็ลูกๆทั้ง 4

((กรุเอาบัตรพนักงานบริษัทติดมือมาด้วย ห่วงเพื๊ออออ?????)))

. . . ก็ยังคิดอยู่ว่าถ้ามันเลวร้ายนัก เราก็คงไม่เหลืออะไร

นอกจากชีวิตของเรา ชีวิตของเด็กๆ โทรศัพท์ เงินนิดหน่อย และ คอมพิวเตอร์เท่านั้น

.

.

.

ผู้คนมากมายแตกตื่นกันลงมาที่ข้างล่าง

เสียงดังจ่อกแจ่ก พากันวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆนานา กับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น

. . . ทั้งพวก รปภ. ตำรวจ เดินขวักไขว่กันดูวุ่นวายไปหมด

พรีมลงมาอยู่ที่นั่นด้วยสภาพเปียกโซ่ก พร้อมน้องพุก กะน้องก้องที่พรีมอุ้มมา

. . . แต่เมื่อลงมา ดูเหมือนว่า คนอื่นเค้าจะไม่มีผ้าชุบน้ำอย่างที่พรีมเอามา

_ _" เอ๋า!!!สรุปกรุ ตื่นตูมเว่อร์อยู่คนเดียวเร๊อะ!!!!ฮ่วย!!

. . . พวกเรานั่งตรงนั้นซักพัก เสียงหวอรถดับเพลิงก็แว่วมา

"ดีใจจัง รถดับเพลิงมาแล้ว" . . . ตอนนั้นตี 4 นิดๆแล้ว พนักงานดับเพลิงทำงานประมาณครึ่งชม.

ทุกอย่างเลยลงเอยด้วยดี เค้า cfm ว่าพวกเราเข้าที่พักได้

ทุกคนเลยเริ่มเดินต้อยๆ กันขึ้นตึก

. . . สรุปว่า ห้องเกิดเหตุอยู่ชั้น 6 ((ชั้นเดียวกะที่พรีมอยู่)) แต่ว่าห้องเค้าอยู่ไกลพรีมระยะนึงเหมือนกัน

. .

. เหตุเกิดเพราะ น้องที่เช่าห้องเป็นน้องผู้ ช อายุประมาณ 20

เค้าจุดธูปเทียนไหว้เจ้าแม่กวนอิมไว้

และลงไปเล่นเกมส์ข้างล่าง แต่ลืมดับไฟ

_ _" กำ กำ กำ

. . . ห้องน้องเค้าเลยไหม้อยู่ห้องเดียว

และที่รู้ว่าไฟไหม้เพราะข้างห้องเค้าได้กลิ่นควันไหม้

ขณะที่เจ้าตัวคนก่อเรื่อง ยังคงเล่นเกมส์อยู่ข้างล่าง

.

. . จะว่าไปก็สงสารน้องเค้าเหมือนกัน รุ่งเช้าพรีมไปดูสภาพห้อง

มันไม่เหลืออะไรเลย ไหม้หมด ยกเว้นรูปปั้นของเจ้าแม่กวนอิม

((เออ.....เอากะเค้าสิ))

. . . ไม่รู้ว่าตอนนี้น้องเค้า และเจ้าของห้องจะดำเนินการไปถึงไหนแล้ว

ทุกวันนี้ห้องยังคงไหม้ดำเป็นตอตะโก ทุกอย่างถูกขนไปทิ้งหมดแล้ว

. . . .

แต่สิ่งที่เหลืออยู่คือ เถ้าของความไหม้ สีดำๆของห้องที่ถูกไหม้

และกลิ่นเหม็นไหม้ ที่ยังคละคลุ้งไปทั่วชั้น 6 ที่เราอยู่

ทุกครั้งเวลาที่เราเดินออกจากห้อง หรือออกจากลิฟท์ กลิ่นไหม้จะตามหลอกหลอนเราอยู่

. . . สุดท้ายสิ่งที่มันจะยังอยู่กับเราตลอดไปคือความหลอน

ความรู้สึกที่หลอนทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องคืนนั้น

ไม่อยากนึกถึงเลยจริงๆ มันแย่มาก

กับภาพที่เราต้องอุ้มเด็กๆวิ่งหนีไฟไหม้โดยที่แทบจะเอาอะไรจากห้องมาไม่ได้เลยซักชิ้น

. . . กลิ่นควัน สีเทาเหม็นคลุ้งของควันมันจะติดอยู่ที่ความรู้สึกนึ้ของเราตลอดไป

. .

. มันพาลให้คิดว่า ดีแค่ไหนแล้วที่มันไม่ไหม้ถึงห้องเรา

มันพาลทำให้คิดว่า ถ้ามันแย่กว่าที่เราคิด วันนี้.....เราจะอยู่ตรงไหนของกรุงเทพ

เราจะทำยังไง เราจะอยู่ยังไง

. .

. เฮ้อ.....แค่คิดก็เจ็บปวดแล้ว

. .

.

เริ่มเข้าใจคนอื่นที่ชีวิตเค้าอยู่ในช่วงนาทีเป็นนาทีตาย

เริ่มเข้าใจคนที่เค้าเจอเรื่องแย่ๆแบบที่ควบคุมมันไม่ได้

ไม่ว่าจะน้ำท่วม ไฟไหม้ แผ่นดินไหว หรือสึนามิ หรือแม้แต่ที่ซานติก้า

แม้ว่าอาจไม่เข้าใจได้อย่างลึกซึ้งถึงความสูญเสียนั้น

แต่ก็มีอยู่บางเสี้ยวที่เข้าใจว่า สติแตกเป็นยังไง

. . . บางทีก็คิดว่าเราโชคดีแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้สูญเสียอะไรไปเลย

ทั้งชีวิตตัวเอง ทั้งชีวิตลูกๆ ทั้งข้าวของเครื่องใช้ ยังอยู่ดี อยู่ครบ

แต่คนอื่นที่เค้าสูญเสียสิ่งที่รัก คนที่รัก ของที่รักไปในเหตุการณ์แย่ๆที่เกิดขึ้นมากมาย

เรื่องของเรา มันเทียบไม่ติดจริงๆ

. . .

วันนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นสอนให้พรีมรู้แล้วว่า เราไม่ควรประมาทต่อการใช้ชีวิต

เพราะเราจะไม่มีทางรู้เลยว่า อีก 1 นาทีข้างหน้าเราจะเจออะไรบ้าง

. .

. ต่อไปนี้เราจะใช้ทุกวินาทีอย่างมีสติที่สุด

......สัญญา.........

. . .

......โดนซะหน้าชา........

. . . เมื่อวัน ส แอบไปสัมภาษณ์งานมา ((อีกแล้ว))

ที่นี่ อยู่ไม่ไกลบ้านมากนัก

.

. . แต่หนทางเปลี่ยวเหมือนกัน

สิ่งแวดล้อมไม่ศิวิไลซ์อย่างตึกที่สาธรหรอก ((ไม่ได้ใกล้เคียงแถมยังห่างไกลกันเย๊อะ))

. . . คนที่สัมภาษณ์เป็นต่างชาติ ผจก.การตลาด

ตอนสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษพร้อมกับผู้ช่วยเป็น ญ

และ ผจก.บุคคล รวมเป็น 3 คน ((รุมกรุคนเดียว))

. . . ที่นี่สัมภาษณ์ปะหลาดมาก

คือไอ้ตอนสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษอ่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก

แต่ตอนให้เราทำตามคำขออย่างอื่นต่อหน้านี่สิ

. . มันเกร็ง

. .

. อย่างแรกเค้าก็ให้อ่านเมลล์ภาษาอังกฤษยาว 1 หน้ากระดาษ

ไอ้สำเนียงดัดจริตๆ accent อ่ะ ไม่มีปัญหาพอได้ๆ

. . .

จากนั้นก็ให้แปลเมลล์ที่อ่านเป็นภาษาไทย

โดยที่ไม่ต้องเขียนออกมา

แต่ให้แปลโดยการพูดให้ฟังประโยคต่อประโยคเลยว่าแปลว่าไง???

.

.

เอ่อ.....ไอ้นี่ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ถึงเมลล์จะไม่เกี่ยวกะเรื่องงานที่เคยทำ

แต่ จม. ธุรกิจก็ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่หรอก เด็กๆ

. .

.

จากนั้นก็ให้เราเขียน e-mail

เป็นภาษาอังกฤษ โดยให้โจทย์ที่เค้าต้องการ

ไอ้เขียนเมลล์อ่ะ พอได้อยู่

แต่ให้เขียนต่อหน้าตรงนั้น

โดยที่ไม่ให้ตั้งสติอะไรเลย ต่อหน้าคนสัมภาษณ์ถึง 3 คนเนี่ย

. . . มันเกร็ง

.

.

.

สุดท้ายเค้าให้เขียนทัศนะติต่อเรื่องงานยาวเท่าที่ต้องการ

เป็นภาษาอังกฤษอีก

โอ้วววว.......คือว่าถ้ามี พท.ส่วนตัวให้กรุได้ทำซักนิดก็ไม่มีปัญหาหรอก

แต่ให้ทำต่อหน้าให้คิดต่อหน้าอย่างนี้ มันก็ไม่ทันตั้งตัวว่ะ

. . . แต่สุดท้ายก็ผ่านพ้นทุกอย่างไปได้

อย่างไม่มีปัญหาและหน้าละอายแต่อย่างใด ((มั้ง))

. .

.

ไอ้ที่เล่ามาทั้งหมด มันก็ยังไม่ได้เกี่ยวกะเรื่องที่พรีมว่าแปลกหรอก

แต่ไอ้ที่แปลกคือ ก่อนสัมภาษณ์

ผจก. บุคคล ถามขึ้นมาก่อนเป็นอันดับแรกเลยว่า

. . . "ไม่ทราบว่าน้องมีปัญหาเรื่องบัตรเครดิตหรือเปล่าค่ะ

เพราะถ้ามีปัญหาเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นการทวงหนี้ หรือการอายัติเงินเดือน

ทางเราจะไม่รับคนที่มีปัญหาเหล่านี้ไว้นะค่ะ เพราะไม่อยากมีปัญหา"

. . . จากนั้น she ก็ บลาๆๆๆๆๆเรื่องเหตุผลต่างๆนาๆ

. . .

โอ้วว....แม่เจ้า พอได้ยินเรื่องนี้เท่านั้นแหละ

กรุงี้ หน้าชา ร้อนผ่าวเลยทีเดียว

.

. . ก็แหม...มันช่างเป็นประโยคที่แทงใจดำกรุเสียจริง จริ๊งงงงงง

. .

.

เพราะที่ she ว่ามาทั้งหมด มันคือสถานการณ์ของชีวิตกรุตอนนี้ทั้งนั้นเลย

. . . U^U งานนี้เลยไม่รู้ว่า ถ้าได้กรุจะดีใจหรือเสียใจดี

. .

.

เซ็งเนอะ ความที่เป็นหนี้ ดันจะมาโดนตัดโอกาสทางการทำงานซะงั้น

. . .

เฮ่ออออออออออออออออออ

.

. .

........FB ของพรีม........

. . . หายเงียบจาก blog ไปพอสมควร

((เพราะมัวแต่ไปสิงตัวที่ FB _ _"))

. . . . ตั้งแต่ได้ยิน fb ครั้งแรกซัก 2 ปีที่แล้ว

((ตอนนั้น fb ยังไม่เป็นที่นิยม แต่ว่า hi5 จะมาแรงมาก))

.

. ก็ไม่ได้คิดว่าจะสนใจอะไร เห็นเพื่อน((ที่มีสามีเป็นฝรั่ง))

เค้าบอกว่า fb กะ twitter นั้นสำหรับฝรั่งจะได้รับความนิยมมากกว่า hi5

((เพราะอะไรก็ บลาๆๆๆๆ .....))

. . .

ไอ้เราก็ไม่คิดอะไร แล้วก็ไม่อยากจะเล่นอะไรด้วย

.

.

. เพราะแค่ hi5 ที่มีก็โง่กะมันบรมเลย

เจอ fb เจอ twitter ยิ่งมึนติ๊บ

เพราะยังไม่เห็นประโยชน์และไม่รู้ว่า มันจะมีไว้ทำอะไร และเพื่ออะไร?????ว่ะ!!!!

.

. . เพราะส่วนตัวไม่ค่อยชอบระบบอะไรที่มันเป็นเครือข่ายเท่าไหร่

((ดูวุ่นวาย และไม่เป็นส่วนตัว))

แต่ก็เอาเหอะ ชาวบ้านเค้ามีกัน

งั้นกรุก็ขอมีมั่ง กลัวตกเทรนด์ ((เท่านั้นแหละ))

. . . twitter ก็สมัครนะ((เสร่อ มากก)) แต่ก็ไม่ได้เข้าไปเลย

จนลืม user กะ pw ไปแล้ว หึหึหึ ((ใส่ใจเกิ๊น))

. . .

fb แรกๆก็เปิด account ไว้งั้นๆแหละ

((แต่ไม่เคยเข้าไปดูความเคลื่อนไหวอะไรของตัวเองเล๊ยยยย))

ก็บอกแล้ว เปิดเพราะเทรนด์จริงๆ

. . . แต่เป็นเพราะมีเพื่อนเล่นกันเยอะ

พออยากจะดูรูปเพื่อนคนโน้น อยากคุยเอ็มกะคนนี้

พวกมัน!!! ก็มักจะบอกว่า

ชั้นเอารูปไปไว้ใน fb แล้ว แกตามไปดูสิ

หรือ.......ก็มีไรก็ไปเมนท์ไว้ใน fb ละกัน

. . . เอ้า!!!!

. . . งี้กรุก็ต้องตามพวกมรึงไปใน fb อ่ะเด่ะ

. . .

. เอาเหอะ เล่นก็เล่นว่ะ

.

.

แรกๆ ก็งมเป็นอึ่งอางเลย

ลงรูปตรงไหน ไปดูเพื่อนตรงไหน

เมนท์ยังไง ถูกใจทำไม???

รับเพื่อนยังไง

จะรู้ได้ไงใครมาเมนท์ให้เรา

. .

. ป๊าดดดดดดดดดด มึนตึ๊บ

ก็ก่อนหน้านี้ วันๆก็อยู่แต่ในครัวนี่หว่า

.

.

.

จนพอกลับออกมาทำงาน office ก็เออ

เริ่มมีเวลาค่ำๆหลังเลิกงาน

มาเปิดดู เล่นไป อ่านของคนโน้น คนนี้ไป

เริ่มหนุกแหะ

.

.

เริ่มไปทิ้งเมนท์ให้คนโน้น คนนี้

ไปดูรูป ไปอ่านเค้าคุยกัน ((เสือก))นั่นแหละ

. .

. เออ...มันก็สนุกดี

แต่ที่ไม่เล่นเลยก็พวกเกมส์ใน fb หรืออะไรแนวนี้

เพราะว่าขี้เกียจ ((และไม่ได้เงิน))เลยไม่เอาดีกว่า

((ปรกติเล่นเกมส์ทางเน็ทจะเป็นแนวได้เงิน เสียเงินไง ลุ้นกว่า อิอิ

ไหนๆก็จะเสียเวลาเล่นแล้ว มันก็ต้องมีได้มั่ง เสียมั่ง

. . . แต่จะให้เล่นเกมส์ใน fb เพื่อเอา สนุกๆอย่างเดียว

มันก็ดูจะเสียเวลาเปล่าๆเปลี้ยๆ

.

.

.

แต่ที่เข้าไปอ่านเข้าไปดู ก็จะเป็นพวกรูป

แล้วก็เมนท์ข้อความทิ้งไว้ให้เพื่อนๆมากกว่า

. .

ดีตรงที่ เราได้เจอคนที่ไม่ได้เจอตั้งนาน ก็มาเจอใน fb นี่แหละ

.

.

.

แปลกแมะ fb ของพรีมมีเพื่อนเยอะแยะนะ

แต่คนที่พรีมจะไม่มีใน fb ก็คือของเด็กแว๊นซ์นั่นเอง

. .

. . ที่ไม่มีเพราะว่า เค้าบอกว่า fb เอาไว้คุยกะเพื่อนๆไม่ใช่เหรอ??

ก็เลยไม่มีเด็กแวนซ์ใน fb ดีกว่า เพราะไม่ใช่เพื่อน แต่เด็กแว๊นซ์เป็นสามีนี่นา

อิอิ ^^

.

.

ปล. ใครอยากคุยกะพรีมทาง fb ก็ add พรีมเป็นเพื่อนด้วยนะค่ะ

ค้นหาจากเมลล์ได้เลยค่ะ pimmy7210@hotmail.com

. . .

.....ฉลองยกเลิกเคอร์ฟิว........

. . . คาดว่าใครหลายๆคน คงรู้สึกเก็บกด อึดอัด กระอักกระอ่วน

กะสถานการณ์บ้านเมืองที่ประกาศเคอร์ฟิว บ้างไม่มากก็น้อย

.

. . พรีมเอง ความจริงก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกะเรื่องนี้เท่าไหร่หรอก

เพราะว่าดึกๆในช่วงเวลาที่เค้าเคอร์ฟิว ก็ไม่ได้ไปไหน แล้วก็ไม่ได้อยากไปไหนอยู่แล้ว

.

. . เอาง่ายๆ ว่าถึงแม้ว่าจะเคอร์ฟิวไป อีกซักกี่วันก็ไม่ได้ทำให้พรีมเดือดร้อนอะไรมากมายเท่าไหร่

เพราะวันๆ ก็นอนอุตุ อยู่แต่ที่ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆอยู่ดี _ _"

.

.

.

แต่จนแล้วจนรอด

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา คือวันที่เค้าประกาศยกเลิกเคอร์ฟิว

.

.

.

ความจริงมันก็ไม่ได้มีผลอะไรกะพรีมอยู่ดี ว่าป่ะ????

.

.

.

แต่เพราะพรีมไปธุระ ต้องไปหาน้องที่รู้จัก

แล้วก็เพราะว่า she ออกจะแนว hot ไม่น้อย

เลยมีหนุ่มคนโน้น คนนี้ชวนไปเที่ยวฉลองยกเลิกประกาศเคอร์ฟิว

. . . แล้วไอ้เราก็ได้ อาศัยใบบุญของ she ไปเปิดหูเปิดตากะบรรดาผู้ชายๆทั้งหลายแหล่

แต่ก็นั่นแหละ อย่าได้แคร์

. .

.

มันไปกะผู้ชายของมัน อิชั้นก็หิ้วสามี อิชั้นไปสิค่ะ

มีเสี่ยกระเป๋าหนัก ทุ่มไม่อั้น หน้าใหญ่ใจโตเลี้ยงสาวอย่างนี้

ไปหน่อยก็ได้ว่ะ กร๊ากๆๆๆๆ เดี๋ยวจะหาว่า พวกกรุใช้เงิน((คนอื่น))ไม่เป็น อิอิ

. . .

. พวกเราเลยได้ไปเริงร่ากัน ณ water side เลียบทางด่วน

พากันร้องเพลงแบบว่า หาได้สนใจคนจ่ายตังค์ไม่

. . . สั่งเบียร์ สั่งอาหารมาซะเปรมมมมมมมมมม

แล้วก็แดรกไม่หมด โว๊ะ โฮะ โฮะ ^O^

. . . . แต่แค่นั้นหาพอไม่ ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล

ด้วยความที่หนุ่มเจ้ามีเพื่อนเยอะ เพื่อนฝูงแยะ

พวกเราเลยพาไป dance ลืมแก่ต่อที่ ผับแห่งหนึ่งใน ซอยทองหล่อ

.

. . บอกไว้ก่อนว่า ตั้งแต่เที่ยวมาหลายปีดีดัก ก็เพิ่งรู้ว่าที่นี่ ปิด 6 โมงเช้า

มันเก่งป่ะ รอดหูรอดตา ไปได้ ท่าทางจะเงินหนา

.

. .

. แล้วเพลงที่เปิดที่ร้าน แม่จ๊าวววววว มันส์ม๊ากกกกกกกกกกกกก

. . . ดารา คนดังๆ celeb เพี๊ยบบบบบบบบ

.

.

.

อืมมมม.....ถ้าไม่ได้ใบบุญ she ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะเนี่ย

ว่ามีผับอย่างนี้ในเมืองกรุงด้วย หึ หึ หึ

. . . . ปล. ไปเจอ พิทช์ ซีควิน แฟนโฟร์ แมร่ง หล่อแบบ

หล่อโค๊ดๆๆๆๆๆๆ หล่อแบบ เฮ้ย!!!! มรึงจะหล่อไปไหนว่ะ

หน้าแบบว่า เล็กแสรดดดดดดดด เล็กม๊ากกกก

ผู้ ญ หน้า บานๆ อย่างกรุ อายเลย หน้าใสเกิ๊นนนนนนน

. . . ปล. 1 ฉลองการประกาศยกเลิกเคอร์ฟิว ด้วยการไขประตูห้องในเช้าวันอาทิตย์

ณ เวลา 05.00 น.

. . . ปล. 2 ถามว่าหาได้สนใจลูกเต้ามั๊ย?????? หึ หึ หึ

.

.

.......หยุดยาวววววววววว.......

. . . จากวันนั้น วันที่บอกว่าไม่ได้ไปทำงาน

จนถึงวันนี้ และนับถึงวันที่จะต้องไปทำงานอีกทีคือวัน จ ที่จะถึงนี้ ก็....

. . . . 10 วันพอดี ที่อยู่บ้านเฉยๆ นอนหายใจทิ้งไปวันๆ

ไม่ได้ออกไปไหน เงินก็ไม่มีให้ออกไปด้วยแหละว่ะ ความจริง อิอิ

. . . อีกอย่างประกาศเคอร์ฟิวด้วย แค่ออกไปปากซอยหาซื้ออะไรกินก็ลำบ๊าก ลำบาก

ยังไม่ทัน 2 ทุ่มดีเลย 7-11 พากันปิดหมดแระ

. . . วันๆ นอกจากนอนหลับมากกว่า 15 ชม.ต่อวัน ก็นอนดูข่าว

ดูมันทุกช่องที่มีเรื่องการปะทะกัน เผาโน่น พังนี่

ยิ่งดูก็ยิ่งหดหู่ ยิ่งดูก็ยิ่งเครียด สะเทือนใจ((ระคนดีใจที่ไม่ต้องไปทำงาน อิอิ ^^"))

. . . ดูไปก็สงสาร พวกพ่อค้า แม่ค้า ที่โดนเผาร้านเนอะ

ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรดี ซวย โชคร้าย แย่ เวรกำ ถุย!!!!!ชีวิต

มันยากจะหา คำมาเปรียบเทียบกับสิ่งที่เค้าเจอว่ะ

. . . . ภาพห้างสรรพสินค้าที่เคยสวยงาม hi so หรูเลิศ

ตอนนี้เหลือแต่ซาก เห็นแล้ว หดหู่

((นี่ขนาดไม่ได้เจอของจริงนะ

สงสัยต้องแวะไปเก็บภาพประวัติศาสตร์อันน่าอับอายขายขี้หน้าต่างชาติซะหน่อย))

. . . โรคจิตแมะ ตอนช่อง 3 ปิดสัญญาณทีวี

กรุก็วนกดไปดูช่อง 3 อยู่นั่น เป็นห่วง ((คิดถึง)) U^U อยากให้มันเปิดสัญญาณเร็วๆ

พอสัญญาณมันใช้ได้ เท่านั้นแหละ เอ้อ.....ดีใจ ช่อง 3 กลับมาแล้ว ^o^

เค้าจะได้ดูเคนกะชมพู่ แล้ว คริๆ ^^

((แต่ก็แอบเสียดายที่เค้าไม่ได้เปิด 24 ชม.))

. . .

แต่ยังดี ที่คอนโดมีช่องเคเบิ้ลให้ดูที่บันเทิงบ้าง อะไรบ้าง

แต่เชื่อป่ะ ว่าไม่ว่าสถานการณ์บ้านเมืองจะเหี้ยขนาดไหน

แต่ก็ยังมีช่องบันเทิง ช่องนึง ที่มันไม่สนใจส้นตรีนอะไรเลยคับ

.

. .

วันๆ ก็จะมีเกย์ ตุ๊ด ออกมาคุยเรื่องข่าวดาราคนโน้น คนนี้ไปตามประสา

อืมมม.....ข้างนอก เค้าฆ่ากันจะเป็นจะตาย

อิช่องนี้ เหรอ....เหอะๆๆๆ อย่าได้แคร์

ตามไปสัมภาษณ์แต่ดาราใครเลิกกะใคร ใครกิ๊กใคร

. . .

สาวเป้ย จะเลิกกะผัวเด็กจริงเหรอ???

จริงหรือไม่???? สินสอดนางเอกวิกหลายสีเป็นร้อยล้าน แขกมาห้าพันคน

.

. . .

ป๊าดดดดด ช่างเข้ากะสถานการณ์บ้านเมืองเหลือเกิ๊นนนนน แม่คุณเอ๊ยยยย!!!!

.

. .

แล้วเป็นขี้เกลืออะไรคับ

ที่จะต้องเอาแต่หน้าพิธีกรที่หนังหน้าซ่งติงมั่กๆ มานั่งหน้าขาวว่อกที่หน้าจอทีวี

กรุเปิดไปแล้วตกใจ

เป็นกระเทยกรุพอเข้าใจ แต่แต่งหน้าขาวว่อกกว่าคอที่ดำๆเนี่ย กรุไม่เข้าใจ _ _"

. . . แต่ช่องนี้ ตอนเช้าๆ กลางวันๆ ก็จะเอาสาวๆหน้าตาน่ารักๆหน่อยมาเป็นพิธีกร

พอครั้นช่วงโพล้เพล้ๆ ถึงดึกๆเท่านั้นแหละ โอ้โห!!!!! ช่างเลือกเนอะ

. . . กรุเปิดไปเจอที รีบเปลี่ยนแทบไม่ทัน

.

. . ดีหน่อยบางทีเปิดไปเจอ MV เพลงเกาหลี เออ.....ค่อยยังชั่วหน่อยแสรดดดดดด

.

.

.

.

วัน จ นี้ก็ต้องกลับไปทำงานแล้ว

ไม่รู้ว่า 1 เดือนที่เค้าให้โอกาส มัน.......มัน......มันน้อยไปมั๊ยว่ะ

.

.

.

.

......ชีวิตที่วุ่นวายในเมืองใหญ่........

. .

จากวันที่เริ่มทำงาน ถึงวันนี้ก็ 1 อาทิตย์แล้ว

ได้เรียนรู้งานขึ้นเรื่อยๆ

.

. . จริงๆแล้วที่ทำงานเค้าเรียกตำแหน่งนี้ว่า เลขาฯของทีม

ก็งงๆ ว่าเอ๊ะ !! มันไมใช่งาน feel ที่เราเข้าใจหรอกเหรอ

. . . พอเข้าไปทำ ได้ 2-3 วันก็เพิ่ง get ว่าเออ.....มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

. . . มันเป็นงานประเภท จองโรงแรม จัดเอกสารทำvisa จองรถ

จองตั๋วเครื่องบิน ให้กับบรรดาแพทย์ที่จะไปสัมนา

. . . จัดเตรียมพวกอาหารการกินให้กับกับแขกและ staff เวลามีสัมนา

. . .

หรืองานอะไรต่างๆ ที่ผู้แทนยาร้องขอให้ทำ

อย่างพวกเตรียมของ และอุปกรณ์ ออกบูธ โปรโมท product

. . . อืมมมม.....เข้าใจแล้วว่าเป็นงานแนวไหน

. .

แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่า report หินแค่ไหน

เพราะเท่ารู้ พวก ตัวเลขน่าชุลมุน อยู่ เหอะๆๆ

.

. . แต่ก็เอาเหอะ สู้ๆ

. . . และไม่รู้ว่า โชคดีหรือโชคร้ายที่ตึกที่ทำงานอยู่แถวๆที่ชุมนุม

เลยทำให้ วันนี้ออฟฟิศ หยุด 1 วัน

เมื่อวานก็ได้ออกเร็วกว่าปรกติ

.

.

. เออดีเหมือนกัน เพราะตั้งแต่ทำงานกลับบ้านค่ำทุกวันเลย

. . . ปรกติทำงานที่ไหน พอได้เวลาเลิกงานก็จะรีบๆๆๆๆๆๆกลับบ้าน

แต่พอทำที่นี่ ไม่เห็นมีใครประตือรือร้น เวลาเลิกงานเลย

ทุกคนยังนั่งมึนทำงาน ((อยู่ได้))

. .

. แต่ก็เข้าใจแหละว่างานมันเย๊อะ!!!ซึ่งเราจะเข้าใจเองว่ามันเยอะยังไง

. . .

ตอนนี้ก็ยังต้องปรับตัวเองให้เข้าสู่การทำงานออฟฟิศ

คือตื่นช๊าวกว่าจะถึงบ้านก็ค่ำมืด

ได้เวลานอนก็ต้องนอน

เจอทั้งรถติด รถตู้เต็ม รถไฟฟ้า บางที่ก็มีเหตุขัดข้อง คนเบียดอัดกันเป็นกระป๋อง

. . . ต้องแต่งหน้าเป็นงิ้วทุกวัน ใส่รองเท้าส้นสูงจนเมื่อย แต่งตัวต้องสะอาดเรียบร้อย

ปั้นหน้ายิ้มจนเมื่อย แอ๊บเสียงพูดเพราะเวลาคุยโทรศัพท์ซะจนไม่เป็นตัวของตัวเอง

.

. . ถามว่าบ่นอย่างนี้แล้วไม่ทำอะไรซักอย่างได้มั๊ย

ไม่ได้นะ เพราะการทำงานในสังคมคนหมู่มาก การปรับตัวคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

. . .

ที่ทำคัญ ภาษีสังคม สูงขึ้น แต่รายได้จิ๊ดเดียว 55555+

. . . . มื้อแรกกินข้าวจานละ 60 แสรดดดด _ _"

เมื่อวานได้กินผัดไท จานละ 85 godddddddddddddddd

.

. . ไหนจะค่าเดินทาง รถตู้+ รถไฟฟ้า

ป๊าดดดดด การกระเสือกกระสนไปทำงานในเมืองใหญ่ ตึกสูงๆ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

. . . ตอนนี้ก็ต้องตามน้ำไปก่อน แล้วจะปรับอะไรๆ ให้เข้ากับชีวิตก็ค่อยว่ากัน

. . .

.........เดินย่ำต๊อก ออกหางานทำ.............

หลังจากที่แยกตัวเองออกมาจากร้านสเต็กที่แสนรัก ((กระซิก กระซิก)) U^U

. .

.

ชีวิตก็เข้าสู่ วังวน วัฏจักรเดิมๆ

.

.

. คือ เดินต๊อกต๋อย หางาน

.

.

. O_o หื้ออออ !!! หางาน เหรอ เหอะๆๆๆๆ

มันช่างเป็นคำที่เจ็บปวดรวดร้าวของคนสมัยนี้เสียจริง

.

.

. สิ่งแรกที่ออกมา แล้วบอกใครต่อใครว่า ชั้นจะหางาน

. . . มันมีหลายคำที่พูดออกมาจากแต่ละคน

แต่ที่แน่ๆ คือ คำว่า สมัยนี้งานไม่ได้หากันง่ายๆ

. . . ถูกเผ็ง!!!! จะหางานที่จะรับเรานั้น ยากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

. . .

. ตลอดระยะเวลาที่ออกมาหางาน

เริ่มต้นจากการ โพสประวัติตัวเอง ตาม web หางานเป็น 10

. . . จากนั้นก็เป็นขั้นตอนส่ง resume ไปตามบริษัทที่เราสนใจเกือบร้อย

. . . มันอาจไม่มากสำหรับใครหลายๆคน

แต่นี่เป็นการส่ง resume หางานของพรีมที่เยอะที่สุดเท่าที่เคยทำมา

.

. . ตลอดระยะเวลาทำงานมาเกือบ 10 ปีแล้ว

ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ทีบ้าส่ง resume มากมายขนาดนั้น

. . . . แต่รู้มั๊ย เอาเข้าจริงๆ พรีมลองถามคนเค้าไปสมัครงานและสัมภาษณ์ที่เดียวกะเรา

เค้าส่ง resume มากกว่า 300 ฉบับ

.

. .

.

โอ้โห !!!!มันมากว่าเราตั้ง 3 เท่า

ได้ยินอย่างนั้น เพิ่งรู้ว่า อย่างเราอ่ะ จิ๊บๆ

. . . รู้มั๊ยได้ยินอย่างนั้น มันได้กำลังใจขึ้นอีกตั้งเป็นกอง

อย่างน้อย เราก็ยังรู้ว่า เฮ้ย!!! ไม่ได้มีเราคนเดียวหรอกว่ะ ที่กำลังอยู่ในห้วงเวลาอันเหนื่อยเช่นนี้

.

.

.

.

. แต่ถึงจะโพสไปมากเท่าไหร่ แต่ผลตอบกลับเชิญไปสัมภาษณ์

มันก็ไม่ได้มากอย่างที่คิด

. . . . . ไม่ว่าจะด้วยปัจจัยอะไรก็แล้วแต่ที่เราไม่เข้าตากรรมการ

สิ่งนึงที่เกิดขึ้นในสภาวะการณ์เช่นนี้คือ ท้อ

. . . . ที่ผ่านมา 2 อาทิตย์ได้ไปสมัครและสัมภาษณ์มาหลายที่ นับ 10 นะ

มันมีทั้งที่รู้ว่า ไม่ได้แน่ๆ มันมีทั้งที่ๆ มีความหวังเล็กๆกับมัน

. . . บางที่ไปแล้ว อยากทำที่นี่มาก

บางที่ไปแล้ว ก็รู้สึกว่า ถ้ากรุได้ทำงานที่นี่ กรุจะเป็นไงว่ะ รู้สึกไม่ชอบเลย

. . . มีทั้งความคิดที่เข้าข้างตัวเอง แล้วก็ทำใจไว้เสมอ

.

.

.

.

แต่สิ่งที่ต้องเดินทางไปสัมภาษณ์งานแต่ล่ะที่ล้วนแล้วแต่ต้องใช้เงิน

ซึ่งเวลาที่เงินมี มันคงไม่ได้ลำบากอะไรนัก แต่ยามที่มันขัดสนละก็

.

. . ทุกครั้งที่เวลาออกมาจากแต่ละบริษัท ก็มักจะบ่นกะตัวเองว่า

แมร่ง!!!ไม่น่ามาให้เสียตังค์ค่ารถเลย

. . . . แล้วเป็นห่าอะไรไม่รู้ ส่วนใหญ่แต่ละที่ๆเรียกไปสัมภาษณ์

ก็อยู่ในเมืองทั้งนั้น เรียกได้ว่า ต้องเดินทางโดนรถไฟฟ้าใต้ดินมั่ง ลอยฟ้ามั่ง

เฮ้ออออ!!! เงินก็ไม่ค่อยจะมี

.

.

.

แต่จะให้ไปทางรถเมล์ กรุก็ไปไม่สะดวกอีก

ไปไม่ถูกนั่นแหละ ลงป้ายไหนก็ไม่รู้ โง่ได้อี๊ก

. . . . ทำไงล่ะ ทำไงได้ ก็ต้องไป อยากได้งานนี่นา ก็ต้องอดทน

. .

. ไอ้เรื่องเงินอาจไม่สำคัญเท่าไหร่ ตราบใดที่เรายังพอมีให้ใช้ในการเดินทาง

. . . . แต่สิ่งที่สำคัญ ก็คือ ชุดและองค์ประกอบต่างๆ เวลาไปสัมภาษณ์งาน

หลายๆคนคงทราบดีว่า การไปสัมภาษณ์งานนั้น

สิ่งที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนต่อทักษะในการให้สัมภาษณ์คือ การแต่งกาย

. . . . ถามว่า ต้องแต่งเรียบร้อยขนาดไหน

สำหรับคนอื่นกรุไม่รู้ แต่สำหรับกรุ ต้องเรียบร้อยกว่าคนอื่นมากกกกกก

. . . .

เพราะว่าที่อก ดันมีรอยสักหลาเชียว

คุณคงนึกออกว่าพรีมจะต้องมิดชิดกะมันขนาดไหน

. . . ดังนั้นมันจึงออกมาเรียบร้อยม๊ากกกกกกกกกกกกกก

จะเอากระดุมติดให้ชิดคอ หายใจไม่ออกจะตายห่าอยู่แระ

. . . กระโปรงก็ต้องเป็นทรง A ไอ้กระโปรงบานๆใส่สบายๆ ก็ต้องพักไว้

. . . แถมร้องเท้าก็ต้องเป็นรองเท้า แนวคัชชู หุ้มส้น ((กัดตรีนกรุก็กัด)))

เดินลำบากก็ลำบาก ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อย

. . . นี่แหละหนอ วิบากกรรม ของคนหางาน

. . . แต่คนเรา มันไม่มีอะไร เกินความพยายามหรอก

ต้องหางานให้ได้ หางานให้ได้ หางานให้ได้ ท่องไว้ๆๆๆ

. . . . จนที่สุด 2 อาทิตย์แห่งความพยายามก็สำเร็จ เย๊!!!!

ค่ะ พรีมได้งานแล้ว หน้าที่ได้รับมันงานเป็น feel เดียวกะที่เคยทำ

. . .

ที่ได้ทำ เป็นบริษัทขายยาของญี่ปุ่น

เหอะๆๆๆ น่าจะโหดอยู่ แต่ก็นั่นแหละ อย่าได้แคร์

รู้อย่างเดียว ว่ามันคือทางรอด ของชีวิตในสภาวะการณ์ปัจจุบัน

อีกอย่างพรีมเคยทำงานกับพวกเกาหลีแล้ว เจอญี่ปุ่น ก็คงพอรับมือไหวนะ

(((สาธุๆ))

.

. . ถึงแม้ว่าพรีมอาจไม่ต้องลำบากตกงานนานๆ เหมือนคนอื่นๆที่เค้าประสบอยู่

พรีมอาจโชคดี ที่ได้งานเร็วมาก ((จนตัวเองก็ยังไม่อยากเชื่อ))

. . . แต่เรื่องการหางานนั้น นอกจากความสามารถแล้วมันก็ต้องมีดวงด้วย

. . อันนี้ขอพูดถึงพวกต้องเดินต๊อกต๋อยหางานเหมือนพรีมนะ

การหางาน การเดินทางไปสัมภาษณ์งาน

การไปเจอ test ทั้ง จิตวิทยา ทั้ง ข้อสอบแบบปรนัย ข้อสอบอัตนัย

ทั้งการเจอสัมภาษณ์ทั้ง ชม. เป็นภาษาอังกฤษล้วนๆ พูดจนเมื่อย กก ลิ้น

มันแบบว่าหินมาก ทำเหมือนจะสัมภาษณ์กรุไปเป็น ผจก. แหนะแสรดดดด

. . . ส่วนพวกที่ได้งานเพราะเป็นเด็กฝากก็โชคดีเนาะ

ไอ้เราก็เป็นแค่ลูกตาสีตาสา ไม่มีเส้นสายอะไรกะเค้าหรอก

. . . แค่ลูกคนจนๆ จากต่างจังหวัดติดชายแดน ได้แค่นี้ ก็ดีใจหายห่าแล้วว้อยยยยย

. . . ปล. ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่เป็นห่วงพร้อมเป็นกำใจให้เสมอ

. . . ปล. 1 ขอบคุณใครก็ไม่รู้ที่ดลใจให้เค้ารับพรีมเค้าทำงาน

ทั้งที่ ติเรื่องความสวยงามกรุทุกเม็ด

. . . ปล. 2 นับจากนี้ ชีวิต ลิขิตเอง เริ่มงาน พฤ ที่ 6 พค. นี้แล้ว

ไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรเท่าไหร่ หวังแค่ว่าขอให้เราผ่านทุกอย่างไปได้ด้วยดีก็พอ

. . .

......กลัว.......

. .

. .

ใช้เวลาคิดมาหลายวันว่าจะอัพไดเรื่องนี้ยังไงดี

.

. . บางทีก็ปล่อยให้เวลามันล่วงเลยไปเรื่อยๆ

จนไม่รู้จะจับต้นชนปลายกะสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ถูก

.

. .

หลังๆมานี่ไม่ชอบการเขียนไดยาวๆ

มันก็มีหลายสาเหตุ ทั้งเบื่อ ขี้เกียจ ไม่รู้จะเขียนอะไร

ชีวิตไม่มีอะไรแปลกใหม่

แต่ถ้าจะพูดแบบเอาเข้าจริงๆ ก็คือ ไม่มี feel ในการถ่ายทอดความรู้สึกเท่าไหร่

.

. . ปล่อยชีวิตไปวันๆ ประมาณว่าหาความชัดเจนให้กับชีวิตนี้ไม่ได้

จนที่สุด เวลาแห่งความจริงก็ก้าวเข้ามากระชั้นตัวเราทุกทีๆ

. . . . ณ ตอนนี้คงต้องบอกใครๆว่า เราได้ปล่อยวางทุกอย่างหมดแล้ว

ปล่อยวางสิ่งที่.........

มันคือ ความหวัง

มันคือ ความฝัน

มันคือ ประสบการณ์

มันคือ มิตรภาพ

มันคือ ความจริง

มันคือ ความเจ็บปวด

มันคือ ความเสียใจ

มันคือ เสียงร้องไห้ในใจ

มันคือ ทุกๆอย่าง

.

. .

ระยะเพียงเกือบ 1 ปี เท่านั้น

บางทีมันอาจน้อยไปสำหรับบางสิ่ง

แต่มันก็อาจเป็นเวลาที่มากพอสำหรับบางอย่าง

.

. . . ทุกวันนี้ สิ่งที่ต้องเผชิญ คือ ความจริงของชีวิต

จริงอย่างที่สุด

. .

.

. เค้าบอกว่า คนเราทุกคนจะมีกราฟชีวิต ขึ้นๆลงๆ

.

. . วันนึงคุณจะรู้ได้ไง ว่าสิ่งที่คุณเจอ มันคือจุดที่สูงสุดแล้ว

แล้ววันนึง คุณจะรู้ได้ไง ว่าสิ่งที่คุณประสบ คือจุดที่ต่ำสุดเช่นกัน

. .

.

. สำหรับตัวเอง ผ่านอายุมาตั้งขนาดนี้

ยังบอกไม่ได้เลยว่า จุดสูงสุดของชีวิตชั้นมันอยู่ตรงไหน????

.

. . แล้วจุดต่ำสุดล่ะ ทุกวันนี้ เราก็ยังไม่รู้เลยว่า นี่มันต่ำสุดหรือยัง????

แล้วมันจะมีต่ำว่านี้อีกหรือ?????

.

. . .

ถามว่ากลัวมั๊ย????? กลัว!!!!

. .

.

.

มีเพื่อนคนนึง ทักเราขึ้นมาระหว่างการสนทนา

"พรีม แกรู้จักคำว่า กลัว ด้วยเหรอ ปรกติแกไม่ใช่คนที่ขี้กลัวอะไรอย่างนี้นี่นา"

.

.

.

.

สะอึก!!! ใช่....เรากลายเป็นคน ขี้ขลาด ขี้กลัว อย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

.

. . . มันปร๊าดดดดด เข้ามาในสมองของเราอย่างที่ไม่รู้ตัว

ใช่!! บางสิ่งบางอย่าง มันน่ากลัว

.

.

.

แต่มันเป็นความกลัวที่บอกใครไม่ได้

มันเป็นความกลัวที่น่า อดสู

มันเป็นความกลัวที่น่า อนาถ

มันเป็นความกลัวที่น่า สังเวช

มันเป็นความกลัว ที่หลายๆคน ไม่เคยได้สัมผัส ความรู้สึกเช่นนี้

.

. .

.

เราไม่รู้ว่า เราโชคดีแค่ไหน หรือว่าโชคร้ายสักเพียงใด

ที่ได้สัมผัส กับความรู้สึกเช่นนี้

. . .

. แต่ถ้าขอพระเจ้าได้ ขอให้มันมีโอกาศนี้แค่ครั้งเดียวที่เราจะได้เจอ

.

. .

.

. เราไม่ปราถนาจะได้เจอมันอีก

เรา.......กลัว.........

.

. . . .

มาวันนี้ พรีมเสียดายที่ต้องหยุดหน้าที่การเป็นเชฟสเต็กไว้ชั่วคราว

.

. . บอกไม่ได้ว่าจะได้กลับมาทำในสิ่งที่รักเมื่อไหร่

บอกไม่ได้ว่าจะนานอีกแค่ไหน

.

.

.

ตอนนี้ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น เพราะว่ามันยังห่างไกลความเป็นไปได้อยู่มากโข

.

. . แต่สิ่งที่ต้องการในวันนี้ คือ ขอให้เราหลุดพ้น ซักที

. . .

......สงกรานต์........

.

.

. สงกรานต์ไม่ค่อยได้ไปไหนเลย

อยู่บ้านนอน ป่วย มั่ง ไม่ป่วยมั่ง

แล้วแต่การเว้นระยะการกินยา

.

.

.

. เด็กแว๊นซ์หนีไปเล่นสงกรานต์กะเพื่อนๆ

ตั้งแต่เที่ยงวันยันเที่ยงคืน

((she ออกจากบ้านตอนเที่ยงวัน ถึงบ้านตอนเที่ยงคืน))

. . . มันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของเด็กวัยรุ่นอายุจะเข้าครบ 2 รอบ

.

. .

แต่อย่าได้แคร์

ดิชั้นก็มีหน้าที่นอนหลับบนฟูก ZZzzz......อย่างเดียว

.

. . มันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของดี้ชราวัยย่าง 3 รอบ

.

. . . มันต่างกันจริงๆเนอะ

.

.

.

แต่ก็นั่นแหละ ไม่ใช่ปัญหาของเราหรอก

เราคงอยู่ด้วยกัน อย่างเรียบๆ เงียบๆ ได้ตามประสา ณ.จุดนี้ อิอิ

.

. . .

.......สาระแน......สิบล้อ.......

.

.

สาระแนสิบล้อ => หนังตลก

.

. . สาระแนสิบล้อ => หนังผี

. . . สาระแนสิบล้อ => ภาคต่อของ trans former

. . .

เหมือนจะขำ => แต่ไม่ขำ

. . เหมือนจะไม่ขำ => แต่ขำ

.

. . เหมือนจะน่ากัว => แต่ไม่น่ากัว

. . . เหมือนจะไม่น่ากัว => แต่ก็น่ากัว

. . .

ในความขำ => มีความน่ากัว

. . . ในความน่ากัว => มีความขำ

. .

. . สรุป...

. กรุ......งง.......กะสาระแน.......

.

.

. .

.........ร้อนว่ะ.......แสรดดดดดดด.......

. . . . ร้อนเนอะ . . . ร้อนจะประสาทกลับ . . . ทำไงจะหายร้อน . . . ใกล้สงกรานต์แล้ว.....ไปคลายร้อนที่ไหนกันดี . . . ปล. ไม่มีเครื่องเล่น ยืมเครื่องเด็กทีร้านเล่น . . . ปล. 1 เจ้าของร้านใช้ acer ธรรมด๊า ธรรมดา

.

. .

ปล. 2 เด็กล้างจานที่ร้าน ใช้ sony vaio เริ่ดดดดดแสรดดดดดดดด

.

. .

. ปล. 3 ย้ำ.....ร้อนชิ๊บหายยยยยย

.

. .

......น้องข้าวเหนียวสวยขึ้นเป็นกองงงงงงง.........

. . . . ก่อนอื่น ขอให้เครดิต จาก panthip ก่อนนะ

ไป ดูด ภาพ มา เหอะๆๆ

.

.

.

จำได้บ่

. . .

เห็นน้องหล่อ เอ๊ย!!!!น่ารักดี โตขึ้นหล่อ เอ๊ย!!!! สวยขึ้นเยอะเลย เหอะๆๆๆ

((จมูกโด่ง สวยม๊ากกกกกก))

.

.

. น้องข้าวเหนียว ของค๊าววววววว

.

.

.

ปล. หมูปิ้ง วิ่งให้เกลื่อนอยู่บ้านสวน เหอะๆๆๆๆ

.

.

. ปล. 1 แต่หางแดง วิ่งให้พล่านแถวนี้

.. . .

. ไปดีกั่ววววว

อยากย้อนกลับไปซัก 20 ปี เป็นสาวน้อย จะได้ทันน้องเกรซ พอดิบ พอดี อิอิ ^^

.

. .

........เข้าใจกรุเหอะ.........

ชุมนุมครั้งนี้

.

. . ถามว่า.......

. . . "กรุจะเปิดร้านขายของได้ม๊ายยยย????"

. . . ใครก็ได้ช่วยตอบกรุที

.

.

.

. การชุมนุมครั้งนี้ 1 ในจุดชุมนุมอยู่ใกล้ร้านสเต็ก ซอย 55 แค่คืบ

.

. . ถ้าเป็นภาษาชาวบ้านเค้าเรียกว่าใกล้กันแค่รูทวาร กะขนตรูด

. . .

((ใกล้พอแมะ))

.

.

. ถ้าร้านต้องปิด เพราะการชุมนุมครั้งนี้

ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้คนทำมาหากินอย่างกรุเท่าไหร่ร๊อกกกก

. . .

แค่ทำให้ได้หยุดอยู่บ้านนอนถ่างงงงง(((................)))

.

. . ให้พัดลมเป่าเล่น สบายๆ แค่น๊านนนนนเองงงงงง แสรดดดดดดดดดดดดดดด

.

. . . . ปล. พวกมรึงจะรู้กันมั๊ย ว่าค่าเช่าร้านกรุ วันละเท่าไหร่ ฮ่วย!!!!!!!!

.

. . ปล. 1 ไม่มากเท่าไหร่หรอก แต่กว่ากรุขายได้กำไรเป็นค่าร้านได้ใน 1 วันนั้น

กรุแค่ต้องทอดสเต็กจน....แ........ดดดดดด...บิดแค่นั้นเอง จริงจริ๊ง

.

. . . ปล. 2 ไปดีกว่า ไม่ไหวจะเคลียร์ เพลียแคมมมมมมมม

.

. .

.

....ต๊ะ.....เอามัน????....

เหตุเกิด ณ.ร้านเติมอิ่ม พหลฯ 55

. . . . . ทอมน้อยๆ 2 คนคุยกัน สั่งอาหารกัน 2 คน

. . . . . คุณเต้ย "ต๊ะ ขอโอวันตินร้อน ไม่หวาน เอามันๆนะ"

. . . . . ต๊ะ "ไปถามพรีมก่อนเลยพี่ ต๊ะเอามันมั๊ย" . .. . . . . . . . .

กรุ "หื้ออออออออ........!?!?!?!?!?!?" . . . .

. . . . . .

......เมื่อเด็กแว๊นซ์ต้องเข้า รพ. ตอนเที่ยงคืน.......

.

.

. ความซวยมักเกิดขึ้นกับคนเราเสมอ

.

.

.

เด็กแว๊นซ์ก็คงเป็น 1 ใน นั้นที่เจอเรื่อง ซวยๆ

.

.

แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะว่า เป็นเรื่องซวยเล็กๆน้อยๆ

.

.

แค่เย็บ 3 เข็ม แล้วต้องบึ่งไปเย็บที่ รพ. ตอนเกือบๆเที่ยงคืนแค่นั้นเอง

.

.

แผล ไม่ได้ใหญ่มากมาย แต่เล่นเอาเด็กแว๊นซ์อ้อนกรุตลอดเวลาที่เจ็บแผล

แสรดดดดดดดดดด

.

.

.

อ้อ!!!ลืมบอกว่า เด็กแว๊นซ์ไปโดนอะไรมา

.

.

เป็นเด็กแว๊นซ์ ก็ต้องเป็นอุบัติเหตุเกี่ยวกะ 'มอไซค์ ช่ายม๊า

.

.

เค้าโดนขาตั้งรถ'มอไซค์ของตัวเอง เจาะเข้าที่หลังเท้าตัวเองค่ะ

ฮ่าฮ่าฮ่า ((ขำเพื๊อออออออ))) โสน้าหน้า ^^

.

.

.

แผลก็ไม่มากไม่น้อยเหวอะ+เป็นรู เลือดซะ

.

.

.

เมื่อพรีมเห็นแผล

ก็เกิดอาการ

.

.

.

.

อืมมมม.....ไม่เป็นไรมากหนิ ไกลหัวใจตั้งเยอะ

.

.

แต่ดูคนที่เป็นห่วงเป็นใยมากคือคุณ 2t และคุณ hero_tom สุดหล่อ

.

. เพราะคนที่วิ่งไปซื้อยาทาแผลตั้งแต่แรกเห็นแผลคือคุณ 2t

((ขณะที่พรีมยังคงทอดสเต็ก))

.

.

.

คุณ 2t เอายามา เช็ดเลือดให้เด็กแว๊นซ์

((พรีมยังคงทอดสเต็กอยู่)))

.

. . คุณเต้ยเห็นแผล สิ่งเดียวที่คุณเต้ยบอกคือ

"ไปหาหมอเหอะ อย่างน้อยต้องมีเย็บซัก 2 เข็ม"

.

. . ขณะที่พรีม (((อ้าวววว.....ต้องเย็บเลยเหรอ เหอะๆๆๆ _ _")))

.

.

. ที่สุด เราเลยต้องพากันไป รพ. เพื่อไปหาหมอ ตอนเกือบเที่ยงคืน

.

.

สรุปคือ........เอ้อ......ได้เย็บจริงๆด้วย ตั้ง 3 เข็มแหนะ

เก่งม๊า...............

.

. . แต่ไม่เป็นไรหรอกเนอะ

.

. ตอนนี้เด็กแว๊นซ์ เดินได้ปรกติแล้ว

จากที่เคยเดินไม่ปรกติมาหลายวัน

.

.

อิอิ

.

. . ปล. คุณ hanoy ฝากประชาสัมพันธ์ค่ะ

.

. จะมีMeeting วันเสาร์ที่ 6 มีนาคม 2553

กิจกรรมเริ่ม 6 โมงเย็นยัน 5 ทุ่ม กับคอนเซปท์ "กินเต้นเล่นร้อง ราตรีสีชมพู

. .

งานนี้ใครมางาน ต้องมีสีชมพู 1 ชิ้น จะเป็นอะไรก็ได้ค่ะ

. . . เช่น เสื้อ กางเกง หมวด กำไล กระเป๋า รองเท้า เป็นต้น-

. . . ประกวด Friendly Girl เพื่อนมิตรภาพค่ะ เราไม่แข่งกันสวย เราแข่งกันทำดี 1 ตำแหน่งค่ะ -

. . . . มีเล่นเกมส์กันสนุกๆ ค่ะ

. . . สนใจไปร่วมงานมีตติ้งเดือนมีนาคม53

. . . สถานทีร้านอาหารเกียง้วน มีห้องคาราโอเกะ สาขาเลียบทางด่วน รามอินทรา อาจณรงค์

. . . . ดูแผนที่ได้ที่เว็บค่ะ

. . . http://www.mahachaiseafoods.com/our_map.html

. . . . เบอร์โทรติดต่อ งานมีตติ้ง 080-256-4048

. . . . . ปล. 2 สงสัยเค้ากะคุณเต้ยจะไม่สะดวกแหละ U^U ไม่ว่ากันน๊า

. .