.....ฮาโลวีนเดย์.....

สวัสดี วันฮาโลวีน

.

.

“อยากดูกูตายนักใช่มั๊ย!!!”

.

.

ประโยคโคตรคลาสสิคจากหนังเรื่อง โปรแกรมหน้าฯ

.

.

ถึงจะกลัวผี แต่เป็นห่าอะไรไม่รู้ ชอบดูหนังผี

.

.

85% ของหนังผีไทยที่เข้าฉาย

ส่วนใหญ่ไม่พลาด

.

.

แล้วเรื่องนี้จะพลาดได้ไง

.

.

ตั้งตารอดูนานแล้ว

เมื่อวานเลยพากันไปดู ณ.เวลา 21.10 น.

.

.

เวลาออกมา 5 ทุ่มกว่าๆพอดี ((เออ...ดีเลยกำลังหลอนได้ที่))

.

.

ส่วนใหญ่ดูหนังผีอย่างนี้ แล้วไม่คุ้มหรอก

ค่าตั๋ว 120 จะได้ดูซัก 60 บาท ที่เหลือ 60 บาท คือปิดตา ((อดดู))

.

.

แต่เรื่องนี้ คิดเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่า

คงได้ดู 20 บาท แล้วอีก 100 บาทคงสูญไปกับการเอาผ้าปิดตาไว้ -_-“

.

.

แต่...ผิดคาด!!!!!

.

.

เพราะกรุได้ดูแค่ 10 บาท อีก 110 บาท

กรุมุดไม่กล้าดู และเอาผ้าปิดตาตลอด Y^Y

((แมร่งแค่ฟังแต่เสียง หัวใจกรุก็จะวายแล้ว สาดดดด))

.

.

หนังผีเหี้ยอะไรไม่รู้ ทำกรุตกใจได้ทุกนาที

((ทำออกมาให้น่าตกใจทุก shot เกิ๊นนนน กัวววว _*_))

.

.

และแน่นอน ทั้งโรง มีกรุกรี๊ดลั่นโรง อยู่คนเดียว >.<

กรี๊ดบ่อยเกิน จนเริ่มอายเอง Y^Y

.

.

แต่พอผีมา กรุก็สติสตังหลุด กรี๊ดอีกแล้ว -_-“

.

.

ไอ้อ้อมบอก

“พี่พิมแมร่งทั้งโรง กรี๊ดอยู่คนเดียว จริงๆด้วย เชื่อแระ” .

.

เอ้า!!! ก็เค้ากัวนี่หว่า

.

.

ยัง ยังไม่พอ กลับมา หลอนอีกทั้งคืน

นอนไม่หลับแมร่งเลย

สะดุ้งตื่นมาซักตอนตี 3 ตี 4

.

.

ไอ้เหี้ย!!! ทำไงดี ใครจะช่วยกรุได้เนี่ย เวลานี้

หลอนฉิบหาย

.

.

ภาพผีในหนังแมร่งช่างติดตาเหลือเกิน

.

.

อุตส่าห์กลับมาดู ละคร เป็นต่อ ให้ขำๆ

((หวังว่ามันจะช่วย ให้เปลี่ยน mode ความรู้สึกได้))

.

.

แต่เปล่า แมร่งไม่ช่วยเหี้ยอะไรกรุเล๊ย!!!

ตกดึก กรุหลอนคนเดียว หนักเลย สาดดดด Y^Y

.

.

ยังติดหู ติดตา ติดใจ กับคำพูดนั้น

“อยากดูกูตายนักใช่มั๊ย!!!”

.

.

อยากจะบอกคุณผีชบาว่า

“เปล่า ไม่ได้อยากดู ขอโทษนะที่เข้ามาดู แต่กรุดูมรึงไป 10 บาทเองนะ”

((โกดอะไรนักหนาเนี่ย ขอดูหน่อยไม่ได้หรือไง))

.

.

แมร่งตอนก่อนเข้าโรง ไม่น่าไปเล่นเส้นผมมันเลย

มันเลยตามมาหลอนกลางดึกเลยเนี่ย เวงกำ Y^Y

.

.

ปล. ดูรูป อัพเดทใหม่ให้หน่อย ดูผอมลงมั่งยัง -_-"

.

.

"ความเกลียด"

เคยอ่าน e-mail fw>>> ฉบับนึง

.

.

คุณครูเคยสอนนักเรียนคนนึง เอาไว้ว่า

“ความเกลียด” ก็ไม่ต่างจากการเอาผลไม้ซักลูกมาผูกติดกับตัวเอง

.

.

ผูกติดชนิดที่เรียกได้ว่า ห้ามเอาออก

ไม่ว่าจะไปไหน มาไหน ทำอะไร กิน - ขี้ – ปี้ - นอน ZZzzz…

((เอ่อ....เด็กนักเรียน ไม่ต้องปี้ ก็ได้มั้ง ยังเด็กอยู่))

ก็ต้องผู้มันไว้กะตัวตลอดเวลา

.

.

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ก็ห้ามทิ้ง

มันจะเน่า เหม็นยังไง ก็ห้ามทิ้ง

.

.

เด็กเลยถามว่า “ครู ((มรึง)) สอน ((เหี้ย)) อะไร((กรุ))เนี่ย”

**หมายเหตุ คำในวงเล็บกรุเติมเอง แหะๆ ^^ **

.

.

คุณครูเลยบอกว่า

ก็ “ความเกลียด” ของเรา

ก็ไม่ต่างอะไรจากผลไม้ลูกนั้นหรอก

ถ้าเราไม่รู้จักละทิ้ง “ความเกลียด” ออกไปจากใจ

มันก็จะติดที่ตัวเราตลอดไปเช่นกัน

.

.

นานๆเข้า “ความเกลียด” ก็เป็นแค่ “เศษขยะ”

ถ้าไม่ทิ้งมันไปซะ เราก็จะเหมือนเอา “เศษขยะ” ผูกติดตัวไว้ ตลอดเวลา

.

.

แต่ถ้าเราไม่ยึดติดกับ “ความเกลียด” เราก็จะโล่งสบาย

ไม่มี “เศษขยะ” ในใจ ให้รกรุงรัง อีกต่อไป

.

.

อืม...อ่านแล้วก็ทำให้คิดได้เยอะ

เออ...เว้ย!!! มันเป็นอย่างนั้นจริงแหละ

.

.

“ความเกลียด” ไม่เคยสร้างสรรค์ จรรโลงโลกเลยซักนิด

รังแต่จะทำให้เราจิตใจตกต่ำ

.

.

แต่ถึงกระนั้นก็เหอะ

คนเรา มันก็เป็นแค่มนุษย์ ยากนักที่เราจะเลี่ยง “ความเกลียด” ได้

.

.

พิมเองก็เช่นกัน

พิมเกลียดหลายสิ่งหลายอย่าง

คน พืช สัตว์ สิ่งของ

อันไหน สิ่งไหน ที่เกลียด ก็เกลียดแมร่งหมดแหละ

.

.

บางครั้งสิ่งที่เกลียด ก็ยากที่จะเลี่ยงไม่ปะทะได้

.

.

มีสิ่งเดียวที่ทำได้คือ “เผชิญหน้า”

((พูดเหมือนต้อง ออกรบ ไงไม่รู้ -_-“ ))

.

.

แต่ก็นั้นแหละ เราไม่ได้เผชิญหน้ากะอะไรหรอก

แต่เรากะลัง เผชิญหน้า กะสิ่งที่เรา เกลียด ตะหาก

.

.

“ความเกลียด” อย่างที่เห็นได้อย่างชัดเจนในตอนนี้ เวลานี้คือ “เกลียดคน”

.

.

ในขณะที่วัยรุ่นหนุ่มสาว สมัยนี้กำลังคลั่งไคล้กระแส K

.

.

แต่พิมเอง ไม่หรอก ไม่ใช่พิมคนเดียวหรอก

ต้องเรียกว่า คนทั้งออฟฟิศ พิมตะหาก

พวกเรากลับรู้สึก “ยี้” กะทุกสิ่งอันที่เป็น K มากๆ

โดยเฉพาะ “คน”

.

.

ไม่ว่าจะทัศนะคติ การทำงาน มุมมองความคิด วิสัยทัศน์

หรือทุกๆสิ่งอันของคนพวกนี้

.

.

ล้วนแล้วแต่เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ เหยียดชนชั้น

โกงกิน คิดหาแต่ประโยชน์ส่วนตน ดูถูกคน

เสียงดัง โวยวาย สถุล งก แล้งน้ำใจ

ช่างประจบสอพลอ ((คนที่เป็นนาย))

หลอกลวง เอาแต่ใจ ช่างติ พูดอะไรไม่รู้จักคำว่าถนอมน้ำใจ

ดีแต่ปาก ชุ่ย พร้อมที่จะหมกเม็ดทุกสิ่งอัน เพื่อผลประโยนช์ตนเองตลอดเวลา

ไม่มีคำว่า ยุติธรรม และ.....

>.< บลา บลา บลา

.

.

ทำไมหนอ ทำไมพิมช่างสรรหา ((ห่า)) อะไร มากล่าวโทษเค้า

ไม่หรอก พิมไม่ได้กล่างโทษหรอก

แต่มันคือสิ่งที่พวกเราคิดเห็นว่าใช่ ((ลองรวบรวมจากการสอบถามคนทั้งออฟฟิศมาแล้ว))

.

.

4 ปี ของการทำงานที่นี่

4 ปี ของการเผชิญกับสิ่งเลวร้ายจากก้นบึ้งของคนพวกนี้

4 ปี ของการดิ้นรนเอาตัวรอด

4 ปี ของการเจอกับ 3 generations เลว เล๊ว เลว

4 ปี ที่ต้องเจอทั้งคนใน และคนนอกที่เป็น K

.

.

คงพอจะทำให้คุณรู้ได้ว่า

พิมซึบซาบ ความเป็น K ในอีกมุมมองนึงได้แค่ไหน

.

.

แต่พอครั้นถามกลับมา

“แมร่ง ถ้าแมร่งเวลาร้ายขนาดนี้ แล้วพวกมรึงยังหน้าด้านอยู่กันทำไม”

.

.

ไม่หรอก ไม่ได้หน้าด้านอยู่หรอก

แต่มันไม่มีที่ไป ตะหาก 5555+

.

.

อะล้อเล่งๆ คำว่าไม่มีที่ไป คงไม่ใช่

เพราะตอนนี้เรามีตัวอย่างให้เห็นแล้ว

.

.

เรามีตัวอย่างให้เห็น ถึงคนที่โบยบินจากไปสู่ความหวังใหม่อย่างเปรมปรีด์

.

.

เราได้แต่ยิ้มและดีใจกะเค้า

((ความจริงมีอิจฉาประกอบด้วยแหละ แหะๆ))

.

.

คนที่จากไป หลายต่อหลายรุ่น ทิ้งคำๆนึงเอาไว้ว่า

“มีลูกมีหลาน บอกไว้อย่าทำงานกะคนชนชาตินี้เป็นอันขาด เข็ดจนตาย”

.

.

พิมเอง ก็เป็นคนนึง ที่บอกได้เลยว่า “เข็ด”

.

.

ตอนนี้ก็ยอมรับแหละ ไม่มีที่ไป 555+

แต่ต้องใช้คำว่าไม่มีที่ไป ที่ดีกว่านี้ไม่ได้ จะดีกว่ามั้ง

((ที่นี่ยังมีดีรึ๊????))

ก็มีนะ คิดในแง่กลับกัน

ที่นี่สอนให้เรารู้จักคำว่า “อดทน” กะสิ่งอัปมงคล

ทั้งที่เป็นรูปธรรม และนามธรรมได้อย่างดีเหลือเกิน

.

.

พิมเคย felt มากๆกะบางสิ่งบางอย่างที่นี่

((ไม่หรอกไม่ใช่พิมคนเดียว))

เราเคยได้รับความรู้สึกโคตรแย่มากๆ

เราเคยเสียน้ำตา เราเคยเสียน้ำลาย เราเคยเสียความรู้สึก

เราเคยเสีย self

แต่....เรายังอยู่

.

.

_*_ อืมนั่นสิ ทำไม ทำไมเรายังอยู่

เพราะเราไม่มีที่ไปเหรอ ก็ทั้งใช่และไม่ใช่

เพราะเราลองเปรียบเทียบแล้วที่นี่เรายัง “ทน” อยู่ได้อีก

.

.

และที่สำคัญ เราต้องอยู่ไปพร้อมกับคำว่า “เกลียด” งั้นหรือ

คำตอบคือ “ใช่!!!”

.

.

Y^Y ทำไมชีวิตน่าเศร้าและน่าเอน็ดอนาทใจขนาดนี้หนอ

.

.

วันนี้พิมมาเขียนถึงเรื่องชีวิตที่ต้องเผชิญกับวิบากรรมแต่เช้า

เพราะพิมอึดอัด และอยากระบาย ก็แค่นั้น

ทำไมเหรอ หรือพิมเขียนมันไม่ได้หรือไง

.

.

จะมีใครรู้หนอ กระแส K ที่พวกเด็กๆคลั่งนักหนา

อีกมุมนึง ยังมีอะไรที่เลวทรามซ่อนอยู่

.

.

ที่เขียนมาทั้งหมด ไม่ได้กล่าวโทษเหมารวม

คนทุกคนมีทั้งคนดีและคนไม่ดี

((แต่ให้ตายเหอะ พวกนี้ ที่กรุซวยเจอ แหมร่งหาดีได้ยากจริงๆ))

.

.

บางทีก็มามองว่า ทำไมว่าแต่เขาไม่ดูหัวกะลาเงาตัวเอง

นี่แหละ ตอนนี้กะลังดูอยู่ และรู้ตัวเอง มีสติสัมปชัญญะอย่างที่สุดว่า

“ความเกลียด” มันก็เหมือน “เศษขยะ” อย่างนั้นจริงๆ

.

.

หากแม้ เราละทิ้งสิ่งเลวร้ายทั้งหลายทั้งปวงในจิตใจไปได้

เราคงหลุดพ้นไปแล้ว

แต่ก็นั่นแหละ เรายังไม่หลุดพ้น และยังคงวงเวียนอยู่ใน “วัฏสงสาร”

.

.

เรื่องทั้งหมดที่กล่าวมา กำลังจะบอกว่า

พิมเองก็ยินดีที่จะยังคงผูกผลไม้ลูกนั้นไว้ที่เอวตลอดไป

.

.

ถึงมันจะเน่า มันจะเหม็นโฉ่

มันจะน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงแหละน่าสมเพชเวทนาแค่ไหน

.

.

แต่พิมก็รู้ตัว และยอมรับมัน

.

.

อย่าพึ่งมองเรามันอกตัญญู

เค้าสู้อุตส่าห์ให้งานทำ ยังมีหน้ามากล่าวโทษ

.

.

เปล่าเลย เรากำลังอยู่ในวงจรของคำว่า business ตะหากเล่า

.

.

เค้าจ้างเรา เราทำงานเต็มที่

((เราไม่เคยใช้คำว่า ทำงานตามเงินเดือนเลยซักครั้ง))

.

.

เค้าโยนอะไรให้ทำ เราทำอย่างไม่ปริปาก

((แต่แอบมีน้ำตาซึมเล็กน้อย Y^Y))

.

.

เค้าให้เราชงแกแฟ เราทำให้อย่างเอร็ดอร่อย

((แอบแช่งบ่อยๆให้มันท้องเสีย เหมือนกัน))

.

.

เค้าสั่งให้เราทำสิ่งใด มักมาคู่กับคำว่า ต้องทำให้ได้ออกมาดีอย่างที่สุดเสมอ

((มัดมือชกสิ้นดี))

.

.

เค้าโยนงานเพิ่มให้ แต่ไม่มีเงินเพิ่นนะ เพิ่มแต่งาน

เราก็ยอมรับมาทำ และทำให้ดีออกมาดีที่สุดอย่างนั้นจริงๆ

((ทำไป ด่าไป ก็ต้องทำ))

.

.

เค้ามักพูดกะเราสั้นๆว่า

“I know you can do it”

เราก็มักจะก้มหน้า และพูดสั้นๆตอบกลับไปว่า

“I will try my best”((ถามกรุซักคำมั๊ยว่า กรุทำได้จริงๆหรือเปล่า))

.

.

นี่ไง ทั้งหมดนี่คือข้อแลกเปลี่ยนของกันและกัน

((ช่างเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อกันจริงๆ))

.

.

เพราะฉนั้น มันก็สมควรแล้วมั้ง

ที่เราจะพ่วง ผลไม้ ลูกนั้นไว้ด้วย

.

.

เอาไว้เตือนสติ เอาไว้ตอกย้ำ เอาไว้บอกตัวเอง

เอาไว้รำลึกเสมอว่า “ความเกลียด” มันเป็นไง

สะใจว้อยยยยยยย !!!! ^^

.

.

ปล. นี่คือความจริงของโหมดชีวิตเรื่องงาน ที่ไม่มีใครรับรู้

.

ปล.1 นี่คือทุกขเวทนา ที่พิมต้องเผชิญอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันตั้งแต่ 7.50-18.00 น. ของวันทำงาน

.

ปล.2 นี่คือความอึดอัด อัดอั้น เก็บกด ที่อยากระบาย

.

.

ปล.3 นี่คือความน่าอัปยศของส่วนนึงในชีวิตที่น่าอดสูสิ้นดี

.

.

ปล.4 เหนื่อยจัง

.

.

จดหมาย.....ถึงแม่

เมื่อซักหลายวันที่ผ่านมามีเหตุทำให้

แม่!!! โทรติดต่อพิมไม่ได้

เลยเป็นเรื่องกระวนกระวาย เดือดร้อนวุ่นวาย ภายในหมู่คณะญาติ

ต้องตามหาลูกสาวผู้ไฉไล ^_____^

.

.

แต่เพราะ msn เลยทำให้ญาติผู้น้อง ((ซึ่งแอบมาอ่าน blog กรุประจำด้วยแหละ))

ติดต่อมา บอกว่า “ติดต่อหาแม่โดยด่วน”

.

.

เหอะๆๆๆ เอาหน่า รู้แล้วๆ ว่าทางบ้านเป็นห่วง

แหม...ทำตัวให้ติดต่อไม่ได้ ไม่กี่วันเองนะ

.

.

พิมเลยโทรกลับหาแม่

แล้วก็อ้าง สารพัดแหละที่ทำไมถึงติดต่อไม่ได้

.

.

งานนี้แม่เลยขอเบอร์ที่ทำงานไว้

ขอเบอร์คนโน้นไว้ ขอเบอร์คนนี้ไว้

เผื่อติดต่อลูกสาวไม่ได้อีก จะได้โทรตามหาตัวได้เจอ

.

.

แล้วแม่ก็ถามขึ้นมาว่า

.

.

“เบอร์ที่ให้นี้ เบอร์ใคร”

“อ้อ!!! เพื่อน ไง เพื่อนที่อยู่ด้วยกัน”

.

.

แม่ถามต่ออีกว่า

.

.

“เพื่อนเหรอ แล้วเป็นไง นิสัยดีมั๊ย?? เป็นคนที่ไหน??? อยู่ด้วยกันนานยัง??? นิสัยเหมือน “หนู”หรือเปล่า???”

_*_ ถามเยอะเกิ๊นแม่

“อืม.....นิสยดีเหมือนกันเด๊ะ!!! เลยแม่”

.

.

“แล้วเค้ามาอยู่ด้วยนานยัง มีเพื่อนมาอยู่ด้วยแล้วก็ไม่บอก”

“ก็เพิ่งมาอยู่ด้วยไม่นานนี่แหละ”

.

.

“งั้นก็ดีแล้ว จะได้ไม่เป็นห่วง ก็ดูแลกันไปนะ”

“จ้า มีไรก็โทรมาได้นะ ถ้าโทรหาเค้าไม่ได้ ก็โทรหาเบอร์เพื่อนนั่นแหละ”

.

.

อืม....

คราวนี้แม่ก็ไม่ต้องกังวลแล้วแหละ เพราะแม่จะรู้แล้วว่าถ้าติดต่อพิมไมได้ แม่ควรโทรหาใคร???

.

.

และจากวันนั้น คราวนี้ทุกครั้งที่แม่โทรมา แม่จะถามหาเพื่อนคนนี้

.

.

“เพื่อนล่ะ อยู่ไหน อยู่ด้วยกันหรือเปล่า???”

“ก็เนี่ย อยู่ด้วยกันนี่แหละ นั่งอยู่ข้างๆ”

.

.

เมื่อวันก่อนแม่ก็โทรมา ถามหาลูกหมาของพิม

“แล้วหมาล่ะ สบายดีเหรอ อยู่ยังไงกันบ้าง แล้วเพื่อนเค้ารังเกียจหมามั๊ย???”

“หมาสบายดี ทั้ง 4 ตัวจ้า เพื่อนก็อยู่เนี่ยแหละ ไม่รังเกียจหมาเค้ารักและเอ็นดูหมามาก”

.

.

แม่ชิงถามว่า

“รักหมา เหมือน “หนู”มั๊ย???”

“จ้า เหมือนกัน”

.

.

“เหรอ!!!!” ((แม่หัวเราะชอบใจ))

“อื้ม!!! เค้ารักหมา ดูแลอย่างดี เก็บขี้เก็บเยี่ยว หาข้าวหาน้ำ อย่างที่ “หนู”มันเคยทำ”

.

.

“จริงเหรอ!!!!” ((หัวเราะเอริ๊กอร๊าก)))

“จ้า เนี่ย ลูกแม่ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก มีมันคอยดูแล ทุกอย่าง สบาย 5555+ ”

.

.

“ก็ดีแล้ว ดูแลกันไป”

“จ้า สบายใจได้”

.

.

แหะๆๆๆ

.

.

เพราะความที่แม่รู้ว่า ตั้งแต่เพื่อนที่ชื่อ “หนู” ไม่ได้อยู่กะพิมแล้ว

พิมก็อยู่คนเดียวกะหมา 4 ตัว มาได้ซักพักใหญ่ แม่เลยจะเป็นห่วงมากๆ

กลัวว่าเวลาเจ็บไข้ได้ป่วย จะไม่มีคนดูแล

.

.

ตอนนี้แม่คงหายห่วงแล้วเพราะอย่างน้อยแม่ก็รับรู้แล้วว่า

พิมมี “เพื่อน” คนใหม่มาดูแลอย่างดีมากๆแล้ว

.

.

แล้วแม่ก็ยิ่งหายห่วงหนัก เพราะรับรู้ว่า

เพื่อนคนนี้แสนดี อย่างเพื่อน “หนู” ที่พ่อกะแม่เคยเอ็นดู

.

.

เพราะแม่รู้ว่าพิมเอาแต่ใจ รู้ว่าพิมขี้โมโห รู้ว่าพิมขี้เกียจ รู้ว่าพิมเรื่องมาก

รู้ว่าพิมจู้จี้ ขี้บ่นน่ารำคาญ รู้ว่าพิมขี้โวยวาย

รู้ว่าพิมใจร้อน รู้ว่าพิมจะเอาอะไรต้องให้ได้อย่างใจ

รู้ว่าพิมบางทีแค่น้ำแก้วเดียว ยังขี้เกียจจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบดื่ม

รู้ว่าพิมเป็นอิคนช่างชี้นิ้วใช้ รู้ว่าพิมไม่เป็นระเบียบ รู้ว่าพิมบางทีก็ซกมก

รู้ว่าพิมกะเปิ๊บกะป๊าบ ไม่เรียบร้อย

.

.

แม่รู้นิสัยเสียหลายๆอย่างของพิม

.

.

แม่จึงรู้ว่า คนที่จะอยู่กะลูกสาวแม่ได้ ถึงจะไม่ต้องเป็นคนดีสำหรับคนทั้งโลก

แต่ขอแค่เค้าดีกะลูกสาวแม่ ก็พอ

เพราะแม่รู้ว่าอิพิมง่ะ มันร้ายยยย ใครอยู่กะมันได้ มันก็ต้องใจเย็นพอควร

และแม่ก็รู้ว่า ไม่ใช่ใครที่ไหนก็ได้ ที่จะอยู่กะพิมได้ทุกคน

.

.

แต่แม่ยังไม่รู้หรอกว่า เวลาพิมเมา พิมเมาได้ยิ่งกว่าหมา

เมาแล้วขับรถน่าหวาดเสียว เมาแล้วอ้วก เมาแล้วงอแง งี่เง่า

.

.

วีรกรรมทั้งเวลาเมาและไม่เมา คงไม่ต้องบรรยาย

ถ้าแม่รับรู้ได้ว่า แม่คงจะรู้ว่า“เพื่อน” คนนี้เค้าต้องดูแลพิมดีแค่ไหน

.

.

เพราะนอกจากพิมแล้ว ยังต้องมีลูกๆอีกตั้ง 4 ตัว

ให้ “เพื่อน” คนนี้ดูแลด้วย

ทั้งเก็บขี้ เก็บเยี่ยว ให้ข้าวปลาอาหาร ซื้อของกินเล่นให้กิน

ป้อนของกินเล่นทีละตัวๆ อย่างเป็นระเบียบ

อาบน้ำให้เด็กๆ คอยเล่นกะเด็กๆอย่างสนุกสนาน

ดูข้าว ดูน้ำ อย่าให้พร่อง

.

.

ตอนนี้ชีวิตพิมสบายดีค่ะแม่

ตอนเช้ามีคนปลุกพิมให้อาบน้ำ

ยาสีฟันจะมีคนบีบให้อย่างเรียบร้อย

เสื้อผ้าทำงานของพิมมีคนรีดให้

กลางวันมีคนคอยถามว่าพิมทานอะไร

ตกเย็นมีคนรอพิมอยู่ที่ห้องพร้อมลูกๆแล้ว

.

.

กินข้าวเสร็จพิมไม่ต้องล้าง

ถึงห้องพิมไม่ต้องกวาด ไม่ต้องถู เพราะมีคนดูแลแล้ว

ห้องน้ำพิมไม่ต้องขัด เพราะเค้าทำได้ดีกว่าพิม

เสื้อผ้า ชุดชั้นใน พิมไม่ต้องซัก ไม่ต้องตาก เพราะเค้าสะอาดและเรียบร้อยกว่าพิมเยอะ

((แต่พิมพับผ้าเองนะแม่ เพราะพี่ลัคเคยสอนให้พิมพับผ้าเรียบร้อย))

เวลาพิมไม่สบาย หรือลมพิษขึ้น แม่ไม่ต้องห่วงนะ

เพราะว่าจะมีคน หาน้ำหายา มาเตรียมให้และบังคับให้พิมทานแล้ว _*_

.

.

เอ่อ.....สรุปทั้งหมดที่ว่ามา

ลูกแม่ได้ขี้เกียจนะ

แต่ “เพื่อน” คนนี้ เค้ายินดีทำให้หมดเลยค่ะ

.

.

เค้าบอกว่า พิม “แก่แล้ว” อย่าทำเลย เดี๋ยวเหนื่อย _*_ เหอะๆๆ

.

.

ปล. เรื่องอาหารการกินแม่ก็ไม่ต้องห่วงเหมือนกัน

เค้าทำ ข้าวต้มหมู อร่อยที่สุดเลยค่ะ

อ้อ...แล้วเค้าทำ ผัดฟักทองใส่ใข่ หวานได้ใจ เหมือนที่แม่เคยทำให้ลูกกินเลยแหละ

แหะๆ ^^

.

.

...ชีวิตที่พอเพียง...

จะมีความสุขอันใด

สำหรับมนุษย์เงินเดือนอย่างเรา

.

.

จะสุขเท่า วันได้หยุดพักผ่อน ส-อา

.

.

2 วันนี้ จะเป็นวันที่มีความสุขที่สุด

เพราะจะตื่นเวลาไหนก็ได้

.

.

เมื่อเช้าวันอาทิตย์ ลืมตาขึ้นมาดูนาฬิกา เป็นเวลา 7.30 น.

O_o ห๋า!!! สายๆๆๆ

.

.

>.< กิ๊ดๆๆ ด้วยความที่คิดว่า สายแล้วเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน

ก็ถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว

.

.

แต่ทันใด ก็นึกขึ้นมาได้ว่า

“ไอ้ห่า วันนี้วันอาทิตย์นี่หว่า” _*_

.

.

แล้วก็ฟรุ่บ!! นอนต่อ เหอะๆๆ ^^

นี่แหละหนา มันมีความสุขอย่างนี้นี่เอง อิอิ

.

.

บางมีความสุขมันก็ไม่ต้องไปหาไกลนักหรอก

แค่เราได้นอนหลับบนที่นอน

แบบที่ไม่ต้องไม่ใครมากวนก็พอแล้ว

.

.

เป็นไง.....พอเพียงสิ้นดีเลยกรุ เหอะๆๆๆ -_-“

.

.

ปล.วันนี้อัพสั้นไปป่าวว่ะ

.

ปล. 1 ก็มันไม่รู้จะอัพอะไรนี่หว่า 555+

.

ปล.2 ตอนนี้เข้าสูตร 1 วัน 1 กิโล

.

ปล.3 ถามว่า จะอยากผอมไปไหน มิแซ๊บบบ

.

ปล.4 เคยผอมมาก แล้วคิดว่าดูดี

.

ปล.5 สุดท้ายกรุก็โดนทิ้งอยู่ดี

.

ปล.6 ส้าวววว ว่ะ Y^Y

.

ปล.7 สูตร 1 วัน 1 กิโล คือ

เช้าไข่ต้มเอาแต่ ไข่ขาว 3 ฟอง กลางวัน+เย็น แอ๊ปเปิ้ลเขียว 3 ใบ

.

ปล.8 แอ๊บเปิ้ลเขียว เปรี้ยวม๊ากกกก >.<

.

ปล.9 แถวบ้านกรุ เรียกว่า "เปรี้ยวไร้สกุล"

.

ปล.10 ขอหยุดแอ๊บเปิ้ลเขียวไว้ที่ 1 ลูก เพราะกรุแดรกไม่ลงจริงๆ _*_

.

ปล.11 เอาแอ๊บเปิ้ลเขียวมาจิ้มกินกะพริกเกลือแล้วรสชาดยังสถุลอยู่ -_-"

.

ปล.12 กรุเกลียดแอ๊บเปิ้ลเขียว ((กรุเพิ่งรู้ใจตัวเอง _*_ ))

.

.

.

...My H0LiDay....

เมื่อวานวันหยุด

คิดว่าหลายๆคนก็คงได้หยุดกัน

.

.

ตั้งใจเอาไว้ว่าวันหยุดอย่างนี้

จะตื่นเช้าๆซะหน่อย ^^

ซัก 8 โมง 9 โมง

.

.

ปรากฏว่า เวลาตื่นจริงๆคือ

เกือบ 11 โมง -_-“

.

.

เอ่อ...ก็ไม่รู้ว่าจะตั้งใจตื่นแต่เช้าทำไม

เพราะยังไงก็ตื่นสายตามปรกติอยู่ดี ฮ่วย!!!

.

.

แต่ตื่นมาแต่เช้า เอ่อ...ไม่สิ ตื่นมาแต่สาย

ท้องก็ร้องอยากกิน “ไข่ตุ๋น” ทันที

เพราะตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่วันจันทร์ ที่ 20 ว่าเราจะตุ๋นไข่กินกันในวันที่ 23

(( เป็นไง plan ล่วงหน้าด้วย แค่ตุ๋นไข่เนี่ยนะ _*_))

.

.

แล้วก็คงเพราะอยากกินจัด

พอไข่สุกเท่านั้น วางยังไม่ทันหายร้อนดี

ก็ตักเข้าปากปรากฏว่ามันร้อน >.<

กินเข้าไปเลยลวกในปากซะงั้น -__-“ โง่จริง

.

.

แต่ก็โอเคนะ อร่อยดี นานๆทีถึงจะได้กิน

((พูดเหมือนเป็นของทำยากงั้นแหละเนอะกรุ))

.

.

จากนั้นก็เกิดกระแดะอยากกินผลไม้ล้างปาก

ก็สู้อุตส่าห์ไปซื้อถึงปากซอยเลยนะ. พยาย๊าม พยายาม

.

.

ตกบ่ายเปิดไปดูรายการ“วันหยุดสุดขีด”

น้องอิมพาไปกิน “ข้าวเกรียบปากหม้อ” ที่เมืองกาญฯ

>.< กิ๊ดๆๆๆๆ น่ากินๆ อยากกินๆ

.

.

และแล้วก็ได้กินด้วยแหละ

ถึงจะไม่ได้ไปถึงเมืองกาญฯก็เหอะ

แหะๆ อยู่บ้านสวนก็ดีอย่างนี้นี่เอง

อยากกินอะไรก็ได้กิน

.

.

ตกบ่ายคล้อย

โชคดีจัง ได้ gift voucher ดูหนังฟรีจาก major

เราเลยไปดู “ปืนใหญ่..จอมสลัด”

"ปืนใหญ่...จอมสลัด"

อื้มมมม หนังดูยิ่งใหญ่อลังการเหลือหลาย

หุหุหุ

.

.

ชอบอนันดาตอนขี่ปลากระเบนยักษ์ขึ้นมาเหนือน้ำ

พ่อเจ้าประคุณ เท่ห์ อิ๊บอ๋าย ^^

.

.

วันนี้ดูแล้วคนที่โรง major แจ้งฯคนเยอะเป็นพิเศษ

สงสัยจะเป็นเพราะวันหยุด และเป็นวันที่หนังเรื่องนี้เข้าวันแรก

.

.

เย็นวันหยุดปิดท้ายของกินถูกปาก

คือส้มตำไทย ปอเปี๊ยะสด และสุกี้น้ำ

กินซะพุงกางเลย แหะๆ _*_

.

.

และหนังเรื่องต่อไปที่คิดว่าเราไม่พลาดแน่ๆ

ก็คือเรื่องนี้นี่เอง

"โปรแกรมหน้า....วิญญาณอาฆาต"

ปล. ไอ้อ้อมจะไปดูเรื่องนี้ด้วย แต่บอกอ้อมไว้ว่า พี่จะไปดูตอนกลางวันนะ

กลางคืนกรุไม่ไปเด็ดขาดคร๊าบบบบบ กรุกั๊วววววว >.<

.

.

ปล 1. วันหยดุอย่างนี้เดินไปไหนมาไหน ทอมก็เดินกันให้ขวักไขว่

สบายตา หุหุหุ ^^

.

.

ปล.2 พรุ่งนี้ก็ได้หยุดอีก 2 วัน แล้ว เย๊ เย๊ !!

.

.

ปล.3 มีความสุขในแบบที่เป็นและไม่เบียดเบียนใครก็พอใจแระ ((ว่ะ))

.

.

บ่นอุบ

ช่วงนี้เครียดอีกแล้ว

-_-"

.

.

เรื่องงาน

น่าเบื่อ

.

.

เจ้านาย

งก สาดดดดด

.

.

ลูกค้า

กวนตรีน

.

.

เซ็งว่ะ

.

.

สมัครงานกว่า 10 ที่

เวงกำ เงียบกริบ

((หรือว่ากรุเรียกค่าตัวสูงไปว่ะ))

.

.

ตอนนี้เครียดอยู่ 2 เรื่อง

.

.

เรื่องงาน

ที่ไม่วายเอากลับมาวิตกจริตที่บ้าน

.

.

เรื่อง นน.

บ่นตลอด

"เมื่อไหร่ กรุจะผอม"

-_-"

.

.

หาคำตอบวนเวียนอย่างนี้ไม่ได้ซะที

.

.

อิจฉา salesman ไม่ต้องเจอเหี้ยอะไรกดดัน

แต่ได้เงินเยอะแยะ

.

.

ลูกค้าไม่ไปหา แต่โกหกว่าไปก็ได้ตังก์ค่า allowance แล้ว

.

.

sale co อย่างกรุได้ห่าอะไร

นั่งตรูดบานที่ออฟฟิศ

.

.

งานเยอะ งานสุม ลูกค้าจิก

.

.

อิจฉาไอ้อ้อม

ถึงจะได้งานเยอะขึ้น เงินเท่าเดิม ((เหมือนกรุเลย))

.

.

แต่ดูน้องยังมีความสุข

กะการนั่งมองรูปแอ๊บแบ๊วของตัวเอง

อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย

.

.

และน้องก็ยังมีความสุขกะการแชทคุยกะผู้ชาย

โดยเฉพาะฝรั่ง -_-"

.

.

หันไปหามันทีไร กรุก็เห็นว่า

แมร่งไม่แชท

ก็ดูรูป act หากินของมันทู๊กกกที

.

.

กรุจะบ้าตาย _*_

.

.

แต่มันก็มีความสุขในแบบของมัน

โดยที่ใครๆยังไม่ ((ถึงเวลา)) เดือดร้อน

((ก็ถ้ามรึงลืมโอนเงินเดือน งานนี้มีเฮแน่ อิน้องนางเอ๋ย))

.

.

เฮ้อ!!! เบื่อ!!!

.

.

จะสิ้นเดือนแล้ว

ชีวิตกรุก็เหมือนจะสิ้นใจไปทุกทีๆ

.

.

ใครสั่งใครสอนให้กรุมีหนี้ท่วมหัวว่ะสาด

.

.

ช่างแมร่ง

ไม่มี ไม่หนี จ่ายช้า

เท่านั้นแหละ 5555+

.

.

เพื่อน saleman แอบไปสัมภาษณ์งานที่ ยุดยา

แม่เจ้า!!! เค้ารับแล้วและให้มัน 40K

.

มัน say no ไป บอกว่าสมัครเล่นๆ

สัมภาษณ์ขำๆ ไม่คิดว่าเค้าจะให้จริงๆ

ไกลไป กรุไม่ไปหรอก

.

.

ไอ้สาดดดด

.

.

แค่นั้นไม่ช้ำใจเท่า

มันบอกว่า

.

.

จริงๆแล้ว สโคปงาน

มันก็ไม่ต่างอะไรจากที่มรึงทำหรอก

เพราะเท่าที่กรุไปคุยกะมัน

นี่มันงานมรึงชัดๆ มรึงลองไปดิกรุว่าได้

.

.

เอ้า!!! อิเหี้ย!!!!

แล้วมรึงจะให้กรุลองบากหน้าไปหานรกวิมานอะไรมิแซ๊บบบบ

.

.

มรึงกะกรุก็อยู่องค์กรเดียวกัน

มรึงเล่น say no มันไปแล้ว

แล้วเค้าจะยังเชื่อน้ำหน้าคนที่มาจากที่เดียวกันเหรอ

.

.

ไอ้สาดดดดด

เสียเครดิตไปแล้วชัดๆ

((คือว่า มีคนจากออฟฟิศพิม แอบไปสมัครและสัมภาษณ์แล้ว 2 คน

แล้วมันก็ได้ ทั้ง 2 คนเลยนะ แต่มันก็ say no ทั้ง 2 คน))

.

.

กิ๊ดๆๆๆๆ ไอ้เลว >.<

.

.

เสียดายว่ะ

Y^Y

.

.

ปล.

ทุกวันนี้งานเยอะมาก

ไม่มีเวลาเล่นเอ็ม

ไม่มีเวลาเล่นเน็ท

ไม่มีเวลาเข้าห้องน้ำ ((งานเยอะก็ลืม แล้วอั้นไว้))

หิวน้ำก็ลืมดื่มจนคอแห้งผาด

ทะเลาะกะลูกค้าหน้าดำคร่ำเครียด

แต่.

.

.

เงินได้เท่าเดิม 5555+

.

.

.

อ้อ!!!ยังมีเวลาเข้า jobtopgun jobthai jobsdb นะ หุหุหุ

.

.

^^

ศุกร์เมา เสาร์เข้า รพ.

เมื่อวัน ศ ไปเมามา

เหอะๆๆ

.

.

ไปเมาแบบของฟรีอะค่ะ

เลยแดรกล้างผลาญกระจายไปเลยทีเดียว

.

.

เป็นงานเลี้ยงอำลาของพี่ที่ทำงาน

ที่ไปได้ดิบได้ดีอีก 1 คน

((อิจฉาๆ กิ๊ดๆๆๆ >.<))

.

.

เราไปเลี้ยงกันแถวรัชดา

ร้านนี้เคยไปครั้งนึงแล้ว

แต่ที่ไปอีก เพราะคาราโอเกะที่นี่มีเพลงเกาหลี

พอให้เจ้านายได้ ((แหกปาก))ร้องเพลงบ้าง

.

.

ที่ทำงานพิม เรามี concept ในการกินเลี้ยงทุกครั้งว่า

“สั่งได้เลย ไม่อั้น ฮิ้วววว”

.

.

งานนี้ขาพเจ้าเลยเมาด้วย cocktail 6 ชนิดเลยเลยทีเดียว

ตั้งแต่ กามิกาเซ่ , sex on the beach , ไหมไทย , มาการิต้า , บลูฮาวาย

และปิดท้ายด้วยความเร่าร้อนอย่าง B 52

.

.

กลับถึงบ้านแบบอาการ พิม พริ้มเลยทีเดียว หุหุหุ

.

.

"บรรยากาศที่ร้าน"

"ซาซิมิ bird wings ((อะไรซักอย่าง))"

"ซาซิมิแซลมอน"

"กามิการเซ่"

"sex on the beach"

"ไหมไทย"

"มาตาริก้า"

"บลูฮาวาย"

"1 ขวด 300บาท รินได้ 4 แก้ว แพงกว่าเหล้าปั่นเยอะ ทั้งที่รสชาด เหมือนกันเด๊ะ!!"

"B 52"

"เริ่มเมาแล้ว step 1" "เริ่มเมาแล้ว step 2" "เริ่มเมาแล้ว step 3"

"เริ่มเมาแล้ว step 4"

"เริ่มเมาแล้ว step 5"

"เริ่มเมาแล้ว step 6" กลับบ้านดีกว่า

.

.

พอวัน ส ก็ต้องตื่นแต่เช้า

หื้อออ!!! ไม่หรอก โกหกง่ะ

ตื่นเที่ยงไปหาหมอ ที่รพ.

.

.

เอาอีกแล้ว ไปหาหมออีกแล้ว

คราวนี้ก็เป็นภูมิแพ้ผิวหนัง ((เหมือนเคย))

.

.

อาการคือบริเวณผิวหน้าและลำคอ

แห้งและเป็นขุย

.

.

ก็ถ้าเป็นคนอื่น ทาครีมก็อาจหายไปแล้ว

((กะอิแค่ผิวแห้งนี่นา))

แต่พิมทำมาตั้งแต่ เลิกใช้โฟมล้างหน้า

ทาครีม ทาออยล์ ทานีเวีย((แบบครีมเข้มข้นเป็นตลับ))

ก็ไม่หาย _*_ ฮ่วย!!!

.

.

ความจริงมีอาการมาได้ซักพักแล้ว

แค่อาการไม่ดีขึ้น ((แต่ลุกลามไปถึงหูและต้นคอ))

เลยไปหาหมอดีกว่า

.

.

หมอตรวจๆดู ให้เราหันซ้ายหันขวา

แล้วก็ถามว่า

.

.

“ก่อนหน้านี้ทานยาอะไรมาหรือเปล่า??”

“เปล่าค่ะ”

.

.

“ได้เปลี่ยนผลิตภัณฑ์ บำรุงผิว หรือเครื่องสำอางค์มั๊ยค่ะ???”

“เปล่าค่ะ”

.

.

“เจอแดดแรงๆบ่อยมั๊ย???”

“เปล่าค่ะ”

.

.

“อืม....ตอนนี้ผิวบางมาก งั้นก็เลิกใช้เครื่องสำอางค์ทุกอย่างนะค่ะ เอายาหมอไปทา

รอดูผล 1 อาทิตย์แล้วมาดูใหม่ ว่าจะทุเลามั๊ย หมอก็อยากรู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน”

“ค่ะ”

.

.

แล้วพิมก็ได้ยาแก้แพ้มาทาน พร้อมยาทาผิว

พิมก็อยากรู้เหมือนกันว่าพิมเป็นอะไรว้า????

.

.

หรือว่า แพ้น้ำลายทอม กร๊ากๆๆๆๆ ^______^

.

.

ความจริงของ "อาร์ตตัวแม่"

ส่วนหนึ่งในความจริงของ "อาร์ตตัวแม่"

.

.

เราขี้งอน

บางทีก็แค่อยากอ้อนคุณ

.

.

เราร้องไห้

บางทีก็แค่อยากให้คุณปลอบ

.

.

เรายิ้ม

เพราะเราคิดถึงบางคำที่คุณพูด

.

.

เราหัวเราะ

เพราะบางที คุณแมร่งก็บ้า

.

.

เราเหงา

เพราะบางทีคุณก็ไม่สนใจ

.

.

เราเอาแต่ใจ

เพราะเรารู้ว่าเราต้องชนะ

.

.

เรางอแง

เพราะบางทีคุณก็ชอบแกล้งเรา

.

.

เราโวยวาย

เพราะเราอยากเรียกร้องความสนใจจากคุณ

.

.

เราโมโห

เพราะบ่อยครั้งที่คุณมักกวนตรีน

.

.

เราหงุดหงิด

เพราะบางทีคุณก็ไม่ได้ดั่งใจ

.

.

เราเสียงดัง

เพราะเราแค่อยากให้คุณฟังเราบ้าง

.

.

เราจู้จี้

เพราะบางทีเราก็หวังดีมากเกินไป

.

.

เราขี้บ่น

เพราะเรารู้ว่าคุณไม่สนใจฟังนักหรอก

.

.

เราเรื่องมาก

ก็แค่อยากให้คุณออกมาดูดี

.

.

เราขี้หึง

เพราะเราให้เกียตริคนที่เรารัก

.

.

เรารักสวยรักงาม

ก็แค่อยากให้คุณเดินควงแล้วไม่อายใคร

.

.

เรางก

เพราะอยากให้คุณรู้จักการประหยัด

.

.

เราดีใจ

เพียงแค่คุณเข้ากับเพื่อนเราได้

.

.

เราเสียใจ

ที่คุณไม่ปรับตัวเองให้เข้ากะใครได้เลย

.

.

เราร่าเริง

เพียงแค่รู้ว่า เย็นนี้กลับไปเราจะได้เจอคุณ

.

.

เราระแวง

เพราะบางทีคุณแมร่งก็เจ้าชู้

.

.

เรางี่เง่า

เพราะเราไม่ได้รับตำตอบที่พอใจ

.

.

เราดื้อ

เพราะคุณมักไม่ยอมตามใจ

.

.

เรานิ่งเฉย

เพราะอยากให้คุณปล่อยวางบ้าง

.

.

เราน้อยใจ

เพราะบางทีคุณก็ลืมวันสำคัญ.

.

.

เราเถียง

เพราะบางทีคุณก็ไม่ได้ถูกเสมอไป

.

.

เราเจ็บ

เพียงแค่รู้ว่าคุณไปปลื้มใคร

.

.

เราโกรธ

ที่บางทีคุณก็ไม่ยอมรับความจริง

.

.

เราปั้นปึ่ง

เพราะทิฐิคุณสูงเกินไป

.

.

เราห่วง

เพราะบางทีคุณก็ไม่ยอมโตซักที

.

.

เราหวง

เพราะคุณมันใจดีกะสาวๆเกินไป

.

.

เราฟุ้งซ่าน

เพราะบางทีคุณก็ไม่ยอมพูดความจริง

.

.

เราปากจัด

เพราะบางทีพูดดีๆ คุณก็ไม่รู้เรื่อง

.

.

เราโกหก

เพราะบางทีคุณก็รับความจริงไม่ได้

.

.

เราจับผิด

เพราะคุณมันชอบตอแหล

.

.

เรา((แกล้ง)โง่

เพราะคุณมันชอบอวดฉลาด

.

.

เรา ((แอบ))เจ้าชู้

เพราะอยากให้คุณเห็นค่าเราบ้าง

.

.

เราวุ่นวาย

เพียงอยากให้คุณรู้ว่า ยังมีเราอยู่ข้างๆ

.

.

เราอดทน

เพราะแค่อยากใช้ชีวิตกับคุณไปนานๆ

.

.

เราจับมือ

เพราะเราอยากเดินไปพร้อมๆกันกับคุณ

.

.

เราหอม

เพราะเราอยากให้รู้ว่าแก้มคุณหอมที่สุด

.

.

เราแคร์

เพราะเรามีแค่คุณ

.

.

และ

.

.

เรา “รัก”

เพราะมันคือคุณ แค่นั้นจริงๆ

.

.