"ความเกลียด"

เคยอ่าน e-mail fw>>> ฉบับนึง

.

.

คุณครูเคยสอนนักเรียนคนนึง เอาไว้ว่า

“ความเกลียด” ก็ไม่ต่างจากการเอาผลไม้ซักลูกมาผูกติดกับตัวเอง

.

.

ผูกติดชนิดที่เรียกได้ว่า ห้ามเอาออก

ไม่ว่าจะไปไหน มาไหน ทำอะไร กิน - ขี้ – ปี้ - นอน ZZzzz…

((เอ่อ....เด็กนักเรียน ไม่ต้องปี้ ก็ได้มั้ง ยังเด็กอยู่))

ก็ต้องผู้มันไว้กะตัวตลอดเวลา

.

.

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ก็ห้ามทิ้ง

มันจะเน่า เหม็นยังไง ก็ห้ามทิ้ง

.

.

เด็กเลยถามว่า “ครู ((มรึง)) สอน ((เหี้ย)) อะไร((กรุ))เนี่ย”

**หมายเหตุ คำในวงเล็บกรุเติมเอง แหะๆ ^^ **

.

.

คุณครูเลยบอกว่า

ก็ “ความเกลียด” ของเรา

ก็ไม่ต่างอะไรจากผลไม้ลูกนั้นหรอก

ถ้าเราไม่รู้จักละทิ้ง “ความเกลียด” ออกไปจากใจ

มันก็จะติดที่ตัวเราตลอดไปเช่นกัน

.

.

นานๆเข้า “ความเกลียด” ก็เป็นแค่ “เศษขยะ”

ถ้าไม่ทิ้งมันไปซะ เราก็จะเหมือนเอา “เศษขยะ” ผูกติดตัวไว้ ตลอดเวลา

.

.

แต่ถ้าเราไม่ยึดติดกับ “ความเกลียด” เราก็จะโล่งสบาย

ไม่มี “เศษขยะ” ในใจ ให้รกรุงรัง อีกต่อไป

.

.

อืม...อ่านแล้วก็ทำให้คิดได้เยอะ

เออ...เว้ย!!! มันเป็นอย่างนั้นจริงแหละ

.

.

“ความเกลียด” ไม่เคยสร้างสรรค์ จรรโลงโลกเลยซักนิด

รังแต่จะทำให้เราจิตใจตกต่ำ

.

.

แต่ถึงกระนั้นก็เหอะ

คนเรา มันก็เป็นแค่มนุษย์ ยากนักที่เราจะเลี่ยง “ความเกลียด” ได้

.

.

พิมเองก็เช่นกัน

พิมเกลียดหลายสิ่งหลายอย่าง

คน พืช สัตว์ สิ่งของ

อันไหน สิ่งไหน ที่เกลียด ก็เกลียดแมร่งหมดแหละ

.

.

บางครั้งสิ่งที่เกลียด ก็ยากที่จะเลี่ยงไม่ปะทะได้

.

.

มีสิ่งเดียวที่ทำได้คือ “เผชิญหน้า”

((พูดเหมือนต้อง ออกรบ ไงไม่รู้ -_-“ ))

.

.

แต่ก็นั้นแหละ เราไม่ได้เผชิญหน้ากะอะไรหรอก

แต่เรากะลัง เผชิญหน้า กะสิ่งที่เรา เกลียด ตะหาก

.

.

“ความเกลียด” อย่างที่เห็นได้อย่างชัดเจนในตอนนี้ เวลานี้คือ “เกลียดคน”

.

.

ในขณะที่วัยรุ่นหนุ่มสาว สมัยนี้กำลังคลั่งไคล้กระแส K

.

.

แต่พิมเอง ไม่หรอก ไม่ใช่พิมคนเดียวหรอก

ต้องเรียกว่า คนทั้งออฟฟิศ พิมตะหาก

พวกเรากลับรู้สึก “ยี้” กะทุกสิ่งอันที่เป็น K มากๆ

โดยเฉพาะ “คน”

.

.

ไม่ว่าจะทัศนะคติ การทำงาน มุมมองความคิด วิสัยทัศน์

หรือทุกๆสิ่งอันของคนพวกนี้

.

.

ล้วนแล้วแต่เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ เหยียดชนชั้น

โกงกิน คิดหาแต่ประโยชน์ส่วนตน ดูถูกคน

เสียงดัง โวยวาย สถุล งก แล้งน้ำใจ

ช่างประจบสอพลอ ((คนที่เป็นนาย))

หลอกลวง เอาแต่ใจ ช่างติ พูดอะไรไม่รู้จักคำว่าถนอมน้ำใจ

ดีแต่ปาก ชุ่ย พร้อมที่จะหมกเม็ดทุกสิ่งอัน เพื่อผลประโยนช์ตนเองตลอดเวลา

ไม่มีคำว่า ยุติธรรม และ.....

>.< บลา บลา บลา

.

.

ทำไมหนอ ทำไมพิมช่างสรรหา ((ห่า)) อะไร มากล่าวโทษเค้า

ไม่หรอก พิมไม่ได้กล่างโทษหรอก

แต่มันคือสิ่งที่พวกเราคิดเห็นว่าใช่ ((ลองรวบรวมจากการสอบถามคนทั้งออฟฟิศมาแล้ว))

.

.

4 ปี ของการทำงานที่นี่

4 ปี ของการเผชิญกับสิ่งเลวร้ายจากก้นบึ้งของคนพวกนี้

4 ปี ของการดิ้นรนเอาตัวรอด

4 ปี ของการเจอกับ 3 generations เลว เล๊ว เลว

4 ปี ที่ต้องเจอทั้งคนใน และคนนอกที่เป็น K

.

.

คงพอจะทำให้คุณรู้ได้ว่า

พิมซึบซาบ ความเป็น K ในอีกมุมมองนึงได้แค่ไหน

.

.

แต่พอครั้นถามกลับมา

“แมร่ง ถ้าแมร่งเวลาร้ายขนาดนี้ แล้วพวกมรึงยังหน้าด้านอยู่กันทำไม”

.

.

ไม่หรอก ไม่ได้หน้าด้านอยู่หรอก

แต่มันไม่มีที่ไป ตะหาก 5555+

.

.

อะล้อเล่งๆ คำว่าไม่มีที่ไป คงไม่ใช่

เพราะตอนนี้เรามีตัวอย่างให้เห็นแล้ว

.

.

เรามีตัวอย่างให้เห็น ถึงคนที่โบยบินจากไปสู่ความหวังใหม่อย่างเปรมปรีด์

.

.

เราได้แต่ยิ้มและดีใจกะเค้า

((ความจริงมีอิจฉาประกอบด้วยแหละ แหะๆ))

.

.

คนที่จากไป หลายต่อหลายรุ่น ทิ้งคำๆนึงเอาไว้ว่า

“มีลูกมีหลาน บอกไว้อย่าทำงานกะคนชนชาตินี้เป็นอันขาด เข็ดจนตาย”

.

.

พิมเอง ก็เป็นคนนึง ที่บอกได้เลยว่า “เข็ด”

.

.

ตอนนี้ก็ยอมรับแหละ ไม่มีที่ไป 555+

แต่ต้องใช้คำว่าไม่มีที่ไป ที่ดีกว่านี้ไม่ได้ จะดีกว่ามั้ง

((ที่นี่ยังมีดีรึ๊????))

ก็มีนะ คิดในแง่กลับกัน

ที่นี่สอนให้เรารู้จักคำว่า “อดทน” กะสิ่งอัปมงคล

ทั้งที่เป็นรูปธรรม และนามธรรมได้อย่างดีเหลือเกิน

.

.

พิมเคย felt มากๆกะบางสิ่งบางอย่างที่นี่

((ไม่หรอกไม่ใช่พิมคนเดียว))

เราเคยได้รับความรู้สึกโคตรแย่มากๆ

เราเคยเสียน้ำตา เราเคยเสียน้ำลาย เราเคยเสียความรู้สึก

เราเคยเสีย self

แต่....เรายังอยู่

.

.

_*_ อืมนั่นสิ ทำไม ทำไมเรายังอยู่

เพราะเราไม่มีที่ไปเหรอ ก็ทั้งใช่และไม่ใช่

เพราะเราลองเปรียบเทียบแล้วที่นี่เรายัง “ทน” อยู่ได้อีก

.

.

และที่สำคัญ เราต้องอยู่ไปพร้อมกับคำว่า “เกลียด” งั้นหรือ

คำตอบคือ “ใช่!!!”

.

.

Y^Y ทำไมชีวิตน่าเศร้าและน่าเอน็ดอนาทใจขนาดนี้หนอ

.

.

วันนี้พิมมาเขียนถึงเรื่องชีวิตที่ต้องเผชิญกับวิบากรรมแต่เช้า

เพราะพิมอึดอัด และอยากระบาย ก็แค่นั้น

ทำไมเหรอ หรือพิมเขียนมันไม่ได้หรือไง

.

.

จะมีใครรู้หนอ กระแส K ที่พวกเด็กๆคลั่งนักหนา

อีกมุมนึง ยังมีอะไรที่เลวทรามซ่อนอยู่

.

.

ที่เขียนมาทั้งหมด ไม่ได้กล่าวโทษเหมารวม

คนทุกคนมีทั้งคนดีและคนไม่ดี

((แต่ให้ตายเหอะ พวกนี้ ที่กรุซวยเจอ แหมร่งหาดีได้ยากจริงๆ))

.

.

บางทีก็มามองว่า ทำไมว่าแต่เขาไม่ดูหัวกะลาเงาตัวเอง

นี่แหละ ตอนนี้กะลังดูอยู่ และรู้ตัวเอง มีสติสัมปชัญญะอย่างที่สุดว่า

“ความเกลียด” มันก็เหมือน “เศษขยะ” อย่างนั้นจริงๆ

.

.

หากแม้ เราละทิ้งสิ่งเลวร้ายทั้งหลายทั้งปวงในจิตใจไปได้

เราคงหลุดพ้นไปแล้ว

แต่ก็นั่นแหละ เรายังไม่หลุดพ้น และยังคงวงเวียนอยู่ใน “วัฏสงสาร”

.

.

เรื่องทั้งหมดที่กล่าวมา กำลังจะบอกว่า

พิมเองก็ยินดีที่จะยังคงผูกผลไม้ลูกนั้นไว้ที่เอวตลอดไป

.

.

ถึงมันจะเน่า มันจะเหม็นโฉ่

มันจะน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงแหละน่าสมเพชเวทนาแค่ไหน

.

.

แต่พิมก็รู้ตัว และยอมรับมัน

.

.

อย่าพึ่งมองเรามันอกตัญญู

เค้าสู้อุตส่าห์ให้งานทำ ยังมีหน้ามากล่าวโทษ

.

.

เปล่าเลย เรากำลังอยู่ในวงจรของคำว่า business ตะหากเล่า

.

.

เค้าจ้างเรา เราทำงานเต็มที่

((เราไม่เคยใช้คำว่า ทำงานตามเงินเดือนเลยซักครั้ง))

.

.

เค้าโยนอะไรให้ทำ เราทำอย่างไม่ปริปาก

((แต่แอบมีน้ำตาซึมเล็กน้อย Y^Y))

.

.

เค้าให้เราชงแกแฟ เราทำให้อย่างเอร็ดอร่อย

((แอบแช่งบ่อยๆให้มันท้องเสีย เหมือนกัน))

.

.

เค้าสั่งให้เราทำสิ่งใด มักมาคู่กับคำว่า ต้องทำให้ได้ออกมาดีอย่างที่สุดเสมอ

((มัดมือชกสิ้นดี))

.

.

เค้าโยนงานเพิ่มให้ แต่ไม่มีเงินเพิ่นนะ เพิ่มแต่งาน

เราก็ยอมรับมาทำ และทำให้ดีออกมาดีที่สุดอย่างนั้นจริงๆ

((ทำไป ด่าไป ก็ต้องทำ))

.

.

เค้ามักพูดกะเราสั้นๆว่า

“I know you can do it”

เราก็มักจะก้มหน้า และพูดสั้นๆตอบกลับไปว่า

“I will try my best”((ถามกรุซักคำมั๊ยว่า กรุทำได้จริงๆหรือเปล่า))

.

.

นี่ไง ทั้งหมดนี่คือข้อแลกเปลี่ยนของกันและกัน

((ช่างเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อกันจริงๆ))

.

.

เพราะฉนั้น มันก็สมควรแล้วมั้ง

ที่เราจะพ่วง ผลไม้ ลูกนั้นไว้ด้วย

.

.

เอาไว้เตือนสติ เอาไว้ตอกย้ำ เอาไว้บอกตัวเอง

เอาไว้รำลึกเสมอว่า “ความเกลียด” มันเป็นไง

สะใจว้อยยยยยยย !!!! ^^

.

.

ปล. นี่คือความจริงของโหมดชีวิตเรื่องงาน ที่ไม่มีใครรับรู้

.

ปล.1 นี่คือทุกขเวทนา ที่พิมต้องเผชิญอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันตั้งแต่ 7.50-18.00 น. ของวันทำงาน

.

ปล.2 นี่คือความอึดอัด อัดอั้น เก็บกด ที่อยากระบาย

.

.

ปล.3 นี่คือความน่าอัปยศของส่วนนึงในชีวิตที่น่าอดสูสิ้นดี

.

.

ปล.4 เหนื่อยจัง

.

.