....เรา...จากกันตรงนี้เถอะ.......

กลับมาแล้ว

กลับมาครั้งนี้ มาพร้อมกับความสับสน และคำถาม ที่อยากหาคำตอบ

มีเรื่องบางเรื่องเกิดกับตัวเอง มันเอียน จนอยากระบาย แต่ไม่รู้ จะเริ่มตรงไหน

.

.

เคยมั๊ย การที่เราจะคบใครซักคน

สิ่งหนึ่งที่อยู่ในห้วงแห่งความปรารถนา คือ ความคาดหวัง

ไม่ว่าจะคาดหวัง ให้ความรักนี้สวยงาม ราบรื่น ราบเรียบ อยู่กันไปจนตลอดรอดฝั่ง

หรือคาดหวังที่จะฝากชีวิตไว้ที่เค้า

.

.

คงน้อยคนนัก ที่จะบอกว่า ความรักที่เกิดขึ้นในแต่ละครั้ง

คุณอยากให้มันเป็นเพียงรักที่ฉาบฉวย

ไม่พร้อมจะจริงจัง แล้วก็คิดว่ามันไม่ยั่งยืน

.

.

คุณรู้มั๊ย ทุกครั้งที่เราคาดหวังกับมันให้มันออกมาดี

แต่มันแปลกนะบางทีมันกลับต้องจบลงง่ายๆ

ไม่ว่าจะด้วยน้ำมือของตัวเราเอง หรือด้วยน้ำมือ ของอีกฝ่าย

.

.

เมื่อเรื่องจบ แล้วก็โทษกันไป โทษกันมา ว่ามันเป็นเพราะความผิดใคร

มันเริ่มต้นจากความบกพร่องของฝ่ายไหน

น้อยนักที่จะกล่าวโทษว่า มันเกิดจากตัวของเราเอง

.

.

พูดถึงความรัก ครั้งนึงความรักของพรีมเกิดขึ้น

แรกๆ มันก็เป็นความท้าทาย ที่อยากค้นหา

ต่อๆมามันก็เริ่มเป็นความชาชิน ชาเฉย เฉยเมย

จนถึงจุดต่ำสุดของชีวิตคู่ คือ ความเบื่อหน่าย

.

.

เมื่อเกือบ 5 ปีที่แล้ว

พรีมได้เดินก้าวเข้าไปสู่ ชีวิตของคนๆหนึ่ง

แรก ๆพรีมเองก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆที่คาดหวังไว้ว่า

.

.

“ถ้าเป็นไปได้ พรีมอยากฝากชีวิตให้กับเค้าตลอดไป”

.

.

เวลาผ่านไปช้าๆ ตามวันเวลาของมัน อย่างที่ควรจะดำเนินไป

.

.

แรกๆกว่าเราจะปรับตัวเข้ากันได้ ก็เรียกได้ว่า

สร้างความเครียดให้แต่ละฝ่ายไม่น้อย

มีทะเลาะ ขัดแย้ง และความไม่เข้าใจต่อกันอยู่เนืองๆ

แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้พรีมท้อ แต่มันกลับเป็นแรงแห่งความผลักดัน

ให้ตัวเองปรับหาเค้าให้ได้

.

.

จนวันหนึ่ง เราก้าวข้ามวันเวลาไปเรื่อยๆ

เป็นที่น่ายินดี เราจับมือ เดินไปด้วยกันได้อย่างดี

.

.

แต่อย่างว่า แรกๆ น้ำต้มผักก็ว่าหวาน พอนานไปก็พาลขม

.

.

จากรักที่ต้องสร้างความเข้าใจ จนกลายเป็นความผูกพัน

แต่กระนั้น พรีมก็ตอบตัวเองไม่ได้ ว่าที่ผ่านมาเรียกว่ารักเค้าหรือเปล่า

หรือว่า มันเป็นแค่ความผูกพัน และการยึดติดอยู่กับความเคยชิน

.

.

หลายครั้งที่พรีมได้แต่เฝ้ามองชีวิตคู่ของคนอื่นๆ

ที่คนรักเค้าช่างดีแสนดี ได้แต่มองแล้วก็อิจฉา

ได้แต่หวังเล็กๆ หวังลึกๆ ไว้ว่า เราจะมีโอกาสได้เจอคู่ชีวิตดีๆ แบบนั้นได้มั๊ยน้า??

.

.

พอมองคนอื่นแล้วย้อนดูตัวเอง

.

.

ความรักของเรา ชีวิตคู่ของเรา มันเริ่มเฉยชา

เฉยเมย ไร้ความตื่นเต้น หมดความท้าทาย

.

.

จนที่สุดมันกลายเป็นความเบื่อหน่าย

.

.

เราเริ่มมีความขัดแย้งเกิดขึ้นต่อกันมากขึ้นเรื่อยๆ

ต่างคนต่างไม่ยอมซึ่งกันและกัน

ต่างคน ต่างอยู่ ต่างคนต่างไม่แคร์กัน .

.

การที่ต้องตื่นมาเจอหน้ากันในแต่ละวัน

มันเป็นเพียงหน้าที่ที่ต้องทำเท่านั้น

.

.

มันหาได้เกิดจากความรู้สึกรัก ความสิเหน่หา หรืออาทรไม่

.

.

พรีมเริ่มจะทนไม่ได้กับความรู้สึกแบบนี้

มันช่างน่าเบื่อหน่ายเสียนี่กระไร

ทำยังไง ไอ้บ้านี่จะเดินออกไปจากชีวิตกรุซะทีว่ะ

.

.

ก็ในเมื่อการดำรงอยู่ทุกวันนี้ มันเป็นเพียงความต้องทนอยู่

งั้นมันก็คงถึงเวลาต้องแยกทางกันแล้วมั้ง???

.

.

ถ้าจะให้พูดตรงๆ แบบหน้าไม่อายคือ

พรีมเริ่มมองหารักครั้งใหม่

.

.

นั่นสิ ทำไมต้องอาย มันจะผิดอะไร ถ้าเราเพียงต้องการสิ่งที่ดีกว่า

ไม่ผิดมั้ง ที่เราจะยังมีสิทธิ์เลือก((อยู่บ้าง))ละว่ะ

.

.

แล้วการคิดที่จะแยกทางครั้งนี้ เค้าเองก็คงไม่ได้รู้สึกว่าสูญเสียเราไปหรอก

ใช่สิ ก็ทุกอย่างมันถึงทางตันแล้ว ตันแล้วจริงๆ

ถ้าเราต่างจะปล่อยมือ มันคงเป็นทางที่ดีสำหรับเราทั้งคู่...ก็ได้

.

.

จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ ความรักครั้งใหม่ของพรีมเกิดขึ้น

.

.

เราตกลงยินยอมพร้อมใจมาใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน

((ทั้งๆที่เราต่างยังไม่ได้รู้จักกันดีพอด้วยซ้ำ))

.

.

แน่นอน ความรักครั้งนี้ มันเต็มและเปี่ยมล้นไปด้วย “ความคาดหวัง”

.

.

แต่ก็นั่นแหละ ไม่ใช่พรีมฝ่ายเดียวหรอกที่ “คาดหวัง”

เค้าเองก็เช่นกัน คาดหวังต่อการใช้ชีวิตร่วมกันทุกอย่าง

ไว้ซะจนเต็มเปี่ยม และล้นปริ่ม

.

.

บางที มันก็มากซะจน ทำเราทั้งคู่อึดอัด

.

.

บ่อยครั้งที่เรานั่งคุยกัน มองตากัน แบบเงียบๆ

แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เฮือก!!! ออกมา

มันมีบางสิ่งบางอย่าง แสดงและบ่งบอกว่า

“เราต่างผิดหวังซึ่งกันและกัน”

.

.

ประสบการณ์การใช้ชีวิตของพรีมที่ผ่านมา

มันก็ทำให้พรีมรู้ว่า ความรักของตัวเองครั้งนี้ มันจะไปได้ซักแค่ไหน

หรือจะให้พูดสั้นๆง่ายๆ ก็คือ พรีมเดาทางได้ไม่อยากว่า

“เราคงไปด้วยกันไม่รอด”

.

.

เราต่างรู้จักตัวตนของกันและกันน้อยเกินไป

เราสร้างฉากไว้บังหน้าตัวเองไว้มากจนเกินไป

เพราะพอฉากนั้นเริ่มร้าว เราต่างมองเห็นจุดบกพร่องของแต่ละฝ่าย

.

.

พรีมคงไม่อาจบอกได้ว่า มันแย่ซักแค่ไหน

แต่ต้องยอมรับว่า เราก็ต่างรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น

.

.

เค้ารับไม่ได้ที่มันต้องเป็นแบบนี้

พรีมเองก็รับไม่ได้ที่มันต้องเป็นแบบนั้น

.

.

เราต่างก้าวเข้ามายืนที่จุดของคำว่า “ไม่แคร์”

เราต่างเริ่มเห็นแต่ประโยชน์ของตัวเองเป็นที่ตั้ง

จนต่างฝ่าง ต่างต้องถามตัวเองว่า

“นี่กรุจะทนไปเพื่ออะไร???”

.

.

มันจะเป็นเรื่องผิดมั๊ย ที่เราต่างจะ Fade ตัวเองจากความรักครั้งนี้

มันจะเป็นการดีกว่ามั๊ยที่เราจะหยุดความสัมพันธ์ของเราลงซะ

.

.

ดีกว่าที่เราจะดึงดันที่จะใช้ชีวิตร่วมกันต่อไปอย่าง “ไม่มีความสุข”

.

.

ความดันทุรังที่จะอยู่ร่วมกัน มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น

ตรงกันข้าม มันกลับทำให้เรายิ่งอยู่อย่างทรมาน

.

.

เคยมั๊ย ที่คุณต้องทนกับการต้องทำอะไร

หรือว่าทนอยู่กับมวลสารที่มีชีวิตไม่ว่าหน้าไหน แล้วคุณรู้สึกว่า

“แมร่งไม่ใช่”

.

.

ไม่ว่าจะลองคิดทบทวน ความรู้สึกของตัวเองไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่รอบมันก็

“ไม่ใช่!!!”

.

.

พรีมคิดว่าความยุติสัมพันธ์ของเรา คือสิ่งที่ดีต่อเราทั้งคู่ที่สุด

.

.

เรื่องราวที่มันเกิดขึ้น พรีมคงไม่อาจจะโทษใครได้

.

.

.

เวลาของเราที่อยู่ด้วยกันมันยังแสนสั้น เรายังปลีกตัวแยกทางจากกันได้ทัน

โดยที่เราต่างก็จะไม่เสียเวลาไปนานกว่านี้ เจ็บซ้ำซากไปกว่านี้

แล้วมันก็ทำให้เรารู้ตัวเองได้ว่า เราอย่างดึงดัน หรือดันทุรังเลย

.

.

การเปิดทางให้แต่ละฝ่ายให้เป็นอิสระ คือสิ่งที่ดีที่สุด

ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันยังสั้นนัก

เกินกว่าที่เราจะใช้คำว่า”รัก”ได้ด้วยซ้ำ เรายังไม่มีกระทั่งความรู้สึก”ผูกพัน”

.

.

.

การ “จบ” ทุกอย่างระหว่างเราในวันนี้อย่างเร็วที่สุด

อย่างน้อยมันก็คือการเปิดโอกาสให้ตัวเองได้พบสิ่งใหม่อย่างเร็วที่สุดไม่ใช่เหรอ

.

.

.

คนเราเกิดมาทั้งที อย่างน้อยก็ขอให้ตัวเองได้อยู่กับสิ่งอยู่ด้วยแล้ว

มีความสุขบ้างก็พอ อาจไม่ต้องมากต้องมาย

แต่พรีมแค่อยากอยู่ด้วยแล้ว “สบายใจ”

.

.

.

ชีวิต เป็นของเรา......ไม่ใช่เหรอ??????????.....

หรือไม่จริง????

.

.